Bosbranden in Californië: ‘We pakten onze tas en paspoorten en sprongen in de auto’

Knack-correspondent Eva Schram schreef de afgelopen jaren over hoe catastrofale bosbranden in Californië het nieuwe normaal worden. Dat ondervond ze zelf deze week, toen ze plotseling zelf moest evacueren, omdat haar (huur)woning bedreigd wordt door de Walbridge Fire.

De afgelopen jaren schreef ik met enige regelmaat over bosbranden in Californië. Sinds ik vier jaar geleden naar de San Francisco Bay Area verhuisde, was het elk vuurseizoen (van medio zomer tot eind oktober, als het niet zo warm meer is maar het doorgaans al een half jaar niet geregend heeft) raak. In 2017 waren er de wine country-branden die buitenwijken van de stad Santa Rosa (177.500 inwoners) in de as legden. 44 mensen kwamen toen om het leven. Het jaar daarop stierven 85 mensen in en rondom het dorpje Paradise in een allesverwoestende bosbrand. In 2019 was wine country -Sonoma en Napa county, ten noorden van San Francisco- weer aan de beurt. De Kincade-brand kostte gelukkig niemand het leven (onder andere omdat er ruim 200.000 mensen geëvacueerd werden), maar er sneuvelden bijna 400 huizen en het afgebrande gebied was vijf keer groter dan het eiland Manhattan in New York.

Afgelopen dinsdag was ik toevallig bezig met een verhaal over bosbranden. En toen werd ik zelf opeens onderdeel van het nieuws.

Smsje: evacueren

Nog geen twee weken geleden zijn mijn partner en ik naar Guerneville verhuisd, een fijn dorpje aan de Russian River in het noordwestelijke deel van Sonoma County. Maandag pakten we onze laatste dozen uit. Dinsdag – terwijl ik aan mijn verhaal over bosbranden werkte – kregen we een smsje van de autoriteiten dat we onmiddellijk moesten evacueren omdat de bosbrand, die inmiddels de Walbridge Fire heet, te dicht in de buurt kwam.

We pakten een tas in met wat kleren, grepen onze paspoorten en computers (vanwege werk en bestanden die geen back-up hebben) en sprongen in de auto. We zitten inmiddels in een motel, tientallen kilometers van het vuur (maar niet de rook) vandaan. Een van onze buren deed hetzelfde, de ander blijft zitten tot ze het vuur kan zien.

https://twitter.com/kentphotos/status/1296476248663891970Kent Porterhttps://twitter.com/kentphotos

Took a needed break last night from the #WalbridgeFire and social media, but here are some images from the firefight Wednesday. https://t.co/1qyDZng2cq @NorthBayNews pic.twitter.com/OGsI7Xwyov

— Kent Porter (@kentphotos) August 20, 2020

Historische hittegolf

Californië gaat gebukt onder een historische hittegolf. In het weekend ging de luchtvochtigheid omhoog, wat onweersbuien veroorzaakte in de hele Bay Area. De blikseminslagen veroorzaakten op verschillende plaatsen, inclusief op luttele kilometers afstand van ons nieuwe huis, bosbranden. Omdat het amper regende, werden die branden niet gelijk geblust.

Op maandag ging het nog om kleine, plaatselijke brandjes. Op dinsdag groeiden die uit tot grotere branden die potentieel gevaarlijk zouden konden zijn. Op woensdag waren het oncontroleerbare branden die huizen en mensenlevens bedreigden.

In het nabijgelegen Napa County woeden verschillende branden die zich op de vroege woensdagochtend in rap tempo richting de stad Vacaville begaven. Mensen moesten er in hun pyjama’s voor hun leven rennen. Ten zuiden van San Francisco is een grote brand in de Santa Cruz-bergen gaande. Het oudste staatspark van Californië -Big Basin Redwoods State Park, waar eeuwenoude redwood-bomen staan, gaat in vlammen op. Ten oosten van San Jose, het hart van Silicon Valley, woedt een grote brand. En rond de toeristische trekpleister Big Sur, aan de kust halverwege San Francisco en Los Angeles, richt een door bliksem veroorzaakte bosbrand eveneens een ravage aan.

Ongebruikelijke onweersbuien

Het is een ongekende situatie: in het noorden van Californië onweert het zelden. Ik had er nog nooit een bliksem gezien of donder gehoord. Er zijn wel vaker meerdere bosbranden tegelijkertijd aan de gang, maar het aantal en de schaal zijn ongeëvenaard. Om die reden kan het staatsagentschap dat bosbranden bevecht, CalFire, de situatie niet aan. Er is niet genoeg materiaal en mankracht voorhanden om alle branden effectief te bestrijden. Tot donderdagnamiddag lokale tijd stonden de lokale brandweerlieden van Sonoma County er alleen voor bij ‘mijn’ brand. Brandweerlieden die maandag al op de vuurlinie stonden, stonden er donderdag nog steeds.

Donderdagnamiddag kwam daar verandering in, toen de branden in Napa County (iets) beter onder controle kwamen en er een aantal grote 747-blusvliegtuigen richting de Walbridge Fire werden gestuurd. Ook de staat Colorado stuurde een blusvliegtuig en Arizona en Nevada zijn bezig manschappen te mobiliseren om de tientallen branden in Californië te helpen bevechten.

Sprankje hoop

Daarmee kreeg ik voor het eerst in 48 uur een klein sprankje hoop. In de eerste 24 uur na de evacuatie pompte de adrenaline door me heen. Overal zag ik gevaar. Ben ik veilig? Hoe ver zijn die rookpluimen die ik aan de horizon zie? Is mijn partner, die nog gewoon naarhet werk moet, veilig? Wat doe ik als hier bij ons hotel in de buurt plotseling brand uitbreekt en hij de auto heeft?

Na een redelijke nachtrust (dinsdagnacht sliep ik amper van alle stress) werd ik donderdagochtend rustig wakker, maar ik maakte de fout gelijk het nieuws over de branden te lezen. De brand had inmiddels 16.500 acres, oftewel 67 vierkante kilometer (ongeveer zo groot als de stad Mechelen), verwoest. Vrijwel alleen bosgebied, maar de brand was inmiddels nog maar vijf kilometer bij mijn huis vandaan. Er was nog geen enkele controle over en het leek erop dat die voorlopig ook niet zou komen.

Semi-frequente huilbuien

Wat dat met je doet is moeilijk onder woorden te brengen. Natuurlijk, mijn partner en ik zijn veilig en in goede gezondheid. We hebben wat spaargeld en een sociaal vangnet in het geval dat het inderdaad misgaat. Uiteindelijk zijn het maar onze spullen die we kwijt zouden zijn (al worden die niet gedekt door onze verzekering, omdat het om een natuurramp gaat).

Maar het gevoel is veel minder grijpbaar dan de materiële zaken die spelen. Na jaren in het peperdure San Francisco en Oakland gewoond te hebben, kozen we ervoor de stad uit te gaan. We wilden dicht bij de natuur wonen, op een plek waar we het kunnen betalen. De volgende stap in ons gezamenlijke leven. Samen een toekomst opbouwen. Die in een keer op wankele poten komt te staan, om een reden die volledig buiten onze controle ligt. Dat doet pijn, dat maakt je bang en dat zorgt voor semi-frequente huilbuien.

Met een paar dagen weten we waarschijnlijk of we weer naar huis kunnen. En of we nog een huis hebben. Maar zelfs als alles goed afloopt, weet ik niet zeker of de natuur en de prachtige leefomgeving dit soort momenten waard zijn.

Wat ik wel weet: de volgende keer dat ik langs de kant van de weg een bordje met de tekst ‘Thank you firefighters for keeping us safe’ zie staan, rol ik als nuchtere Nederlander niet meer met mijn ogen. Sterker nog: misschien zet ik dan zelf wel zo’n bordje in m’n voortuin.