‘Benyamin Netanyahu en het wereldkampioenschap voor globale hypocrisie’

‘De snotterende politici, de wenende kerkvorsten, de droeve gezagsdragers, zouden er in hùn machtsgebied alles voor gedaan hebben om Charlie Hebdo te verbieden’, schrijft Sus Van Elzen.

Het was natuurlijk een schone manifestatie. Een miljoen mensen op straat is geen kattenpis, zelfs niet in Parijs. Veel lieve mensen bijeen, en een aantal andere. Het is goed dat half Frankrijk zich nog eens liet horen, dat was lang geleden. Die brochette staatshoofden erbij zou daar geen afbreuk aan mogen doen, zij zijn ten slotte een kleine minderheid. En toch.

En toch, was ik een Fransman, was ik in Parijs, of was ik zelfs van Charlie Hebdo, misschien zou ik niet gegaan zijn.

Waarom niet? Misschien omdat ik zeker weet dat die van Charlie Hebdo er onmiddellijk een uiterst grove en vernietigende cover over zouden gemaakt hebben. Zoals de tekenaar Willem, de enig overlevende veteraan van het blad, al zei: al die nieuwe “vrienden” deden de redactie van Charlie Hebdo kotsen. De meesten ervan hadden niet betrapt willen worden met het blad in hun handen. De snotterende politici, de wenende kerkvorsten, de droeve gezagsdragers, zouden er in hùn machtsgebied alles voor gedaan hebben om het blad te verbieden. Nu komen ze dus op voor de vrije meningsuiting. Wat ze echt doen is een moord gebruiken voor hun eigen propaganda.

Best geplaatst in het wereldkampioenschap voor globale hypocrisie zijn natuurlijk de Israëlische premier Benyamin “Bibi” Netanyahu en zijn protofascistische ministers Bennett en Lieberman die in de stoet kwamen meelopen. Dat werd niet eens goedgemaakt door het beeld van hun aartsvijand de Palestijn Mahmoud Abbas vooraan arm in arm met de Jordaanse koning en Donald Tusk, de voorzitter van de Europese Raad, terwijl Bibi omringd liep door een peloton bodyguards.

Daniël Cohn-Bendit

Zoals de altijd lucide Daniël Cohn-Bendit twee dagen geleden al zei: Charlie Hebdo staat voor de geest van Mei ’68 of van de jaren zestig meer in het algemeen, wat daarvan over is gebleven: anarchiserend, provocerend, links van de zogenaamde linkse partijen, gekant tegen ongeveer alles wat officieel en weldenkend is. De radicaal islamistische moordenaars aan de andere kant behoren tot een fascistische tendens in de politieke islam. Een islamistisch fascisme zoals er een Europees fascisme bestaan heeft (en nog bestaat, onderhuids).

Het is belangrijk te onthouden dat dit islamistisch fascisme voor 99 procent buiten Europa woedt, en dat moslims slachtoffers zijn. Als Westerse democratieën hier een taak hebben, dan vooral hun eigen moslims te beschermen tegen dit fascisme. En niet ze via in paniek aangenomen uitzonderingsmaatregelen in de armen ervan te jagen. Dit niet doen omdat men gekant is tegen de islam of godsdiensten meer in het algemeen is niet alleen het kind met het badwater weggooien, het is ook het weigeren van hulp aan personen in nood, wat onwettig is in onze democratieën. En het zou neerkomen op een blijk van extreme kortzichtigheid van onze eigen regimes.

In dat verband is het argument van de Nigeriaans Amerikaanse schrijver Teju Cole interessant. Hij is wat te Amerikaans misschien, en heeft hoewel veel toch niet genoeg affiniteiten met Europese mentaliteiten (zoals veel Europese schrijvers niet genoeg gevoel voor Amerikaanse mentaliteiten hebben), maar met wat hij zegt heeft hij in grote lijnen gelijk. Wij zijn immers heel selectief in onze verontwaardiging. Wij zijn terecht boos over de moord op twaalf journalisten in Parijs, maar veel minder over veertien dode journalisten door de Israëlische aanval op Gaza, om van de vrouwen en kinderen maar niet te spreken. Wij reageren automatisch op aanslagen en terreurdaden op ons grondgebied, maar veel minder of zelfs nauwelijks op veel erger aanslagen elders in de wereld, of ze nu door Amerikaanse drones worden uitgevoerd of door varianten van islamistisch of ander fascisme.

Chelsea Manning

Daardoor, schrijft hij, zijn wij blind voor de massale aanslagen op onze eigen democratie, mensenrechten en vrije meningsuiting die door onze eigen regimes gepleegd worden, zogenaamd als reactie op terreur. Na het schandaal van de foltermethoden van de CIA blijkt er maar één betrokkene in de gevangenis te zitten, namelijk John Kiriakou, de klokkenluider die het uitbracht. Na de wikileaks die een steen in onze kikkerpoel betekenden, blijft Edward Snowdon opgejaagd wild, de verspreider ervan. En Chelsea Manning zit voor haar bijdrage voor 35 jaar in het gevang. Dit zijn de godslasteraars die verklapten dat wij allen in de gaten gehouden worden door onze zogenaamd democratische overheden. Vrijheid van meningsuiting dus? Ik geloof niet écht dat al die politici van hier en elders dààraan dachten toen ze als één man op de gelegenheid sprongen om Charlie Hebdo te gaan verdedigen, na de feiten.