‘Angst beschermt en angst kan levens redden. Maar angst kan ook verlammen’

Studente Nona Bal is ondanks de strubbelingen in Turkije toch vertrokken richting de poort tussen Oost en West. Vandaag blikt ze terug op haar reis, en heeft ze het over een van de redenen waarom ze naar daar vertrok: angst.

Een van de redenen waarom ik naar Turkije vertrok was angst. De angst van de mensen rondom mij voor iets wat ze niet kenden, was wat mij naar dat onbekende dreef.

Het onbekende zit vol geheimen, verborgen lusten, exotische passies, ongekende temperamenten. Het onbekende zorgt voor onzekerheid, doet steigeren. Het sluipt achter je aan, valt aan in de rug. Onkunde maakt je breekbaar. Onwetendheid is een teken van zwakte. Dus je beschermt je, met simplificaties en kortzichtigheid, vooroordelen en stereotypen klaar om af te vuren.

Turkije is een land waar bommen als vanzelf ontploffen. Turkije is van Erdo?an en Erdo?an is de verpersoonlijking van het kwade. Turkije is waar mijn buurman vandaan komt, hij roept en schreeuwt in een taal die ik niet versta. Die vreemden, ik bedoel Turken, zijn waarschijnlijk geen slechte mensen. Turken zijn moslims, logisch dat er constant aanslagen zijn. Turkije is een dictatuur. Excuseer, een democratuur: een land gedreven door misleiding en verwarring, een autocratisch monster in een democratische lange jas.

Iets wat je niet kent maakt je bang. Bang van vrouwen die je niet kan begroeten omdat je niet weet of ze vanachter hun sluier terug glimlachen, bang van mannen die bidden met hun kont in de lucht, bang van een gesprek in een taal die lijkt op geschreeuw, bang van Allah omdat ook hij anders is.

Angst beschermt en angst kan levens redden. Maar angst kan ook verlammen. Het kan bevriezen, verkillen, verstikken, smoren. Angst doet struikelen, haperen, stotteren. Angst verkleint en vernauwt blikken. Ideeën vermiezeren. Werelden krimpen en verschrompelen. Je sluit jezelf op. Je hoofd bouwt een muur, wat niet past wordt buitengecensureerd.

Angst is als een vraag zonder antwoord. Een knagende twijfel en onzekerheid. De enige oplossing is confrontatie. Deze reis was een antwoord op die angst. Deze reis was een statement tegen angst. Tegen wegkijken van wat eng lijkt en klinkt, tegen stereotypering en psuedo-wetenschap. Ik koos ervoor mij niet te onderwerpen aan angst en keek wat mij eerst afschrikte recht in de ogen. Ik ging tegen de stroom in om te weerleggen wat niet kritisch is.

Wat ik zag was een woest land, dat soms snijdt en verstikt, maar ook beroert en vertedert. Ik doorkruiste Turkije van west naar oost. Bus af bus op, hoofddoekje aan hoofddoekje uit, verloren in diepe dalen, alleen op hoge pieken, in de zon en aan de rand van de sneeuw. Er waren koele blikken en warme ontmoetingen, het was heel eenzaam en enorm intens, soms eng en verwarrend maar altijd verrijkend. Turkije ligt mij nauw aan het hart.

Ik worstel mijzelf in een vliegtuigstoel aan het raam. Stewardessen lopen met kordate glimlach door het gangpad. Ik houd van het moment net voor je de lucht in gaat. Het vliegtuig versnelt en de motor brult, je wordt tegen je stoel aangedrukt en meestal praat niemand. In mijn hoofd flits de hele reis in een rotvaart aan mij voorbij. Straks stijgt het vliegtuig op en land ik thuis.

Onbereisd, onbetreden, onontdekt. Het onbekende schrikt af, maar doet ook dromen. Ik houd van de wereld, in al haar schoonheid en tristesse. Maar laat mij haar zelf ontdekken.