‘Angela Merkel is geen ijzeren kanselier, maar één van teflon’

Jean-Marie Dedecker over de Duitse verkiezingen. ‘Als Merkel de zachte staatsgreep op de natiestaten wil uitvoeren zoals haar buikspreker Jean-Claude Juncker in zijn State of the Union verkondigde, dreigt ze te eindigen als de doodgraver van Europa.’

We hebben de mondvol over de Brexit en gaven obsessieve aandacht aan Trumps stembusgang, maar we blijven eerder onverschillig voor de Bondsdagverkiezingen in het land dat op financieel en economisch vlak de Europese wetten schrijft en het EU-beleid dicteert. Berlijn ordonneert wat er in Brussel moet gezegd en vooral gedaan worden. De Europese Mandarijnen knipmessen strikt in het gelid met de vingers op de broeknaad voor de bevelen van Mutti Merkel.

Wie niet naar Merkels pijpen danst mag het uitleggen op het Europees Hof van justitie zoals Polen, Hongarije of Tsjechië, die haar spreidingsplan voor vluchtelingen niet zien zitten. De Duitsers die schuldig zijn aan de erfzonde van de gewelddadige Europese geschiedenis uit de twintigste eeuw, volgden eerst Europa uit identiteitsschaamte, maar dicteren er nu onbeschaamd de wet. Merkel liet Europa 380 miljard euro storten naar de Grieken als doorgeefluik om haar eigen Duitse banken van de ondergang te redden. Opportunist tot in de kist. In de vluchtelingenkwestie overspeelde ze haar hand. Toen haar Beierse zusterpartij CSU kefte, redde ze met de dubieuze Turkije-deal haar nefaste Wir schaffen das beleid, en schoof de rekening van zes miljard euro door naar Europa. Haar Beierse CSU poedel ging prompt terug in haar mand liggen.

Naast de bondskanselier kennen we amper nog een kandidaat voor de stembusgang, de socialist Martin Schulz van de Duitse SPD. De gewezen boekhandelaar, die het tot voorzitter van het Europees parlement schopte, werd in 2003 door de Italiaanse ex-premier Silvio Berlusconi nog een rol als Kapo in een film over Duitse concentratiekampen toegedicht. Hij is geen partij voor Mutti. Het Schulz-effect was al uitgeblust nog voor het begon. Op het moment van zijn kandidatuur kwam de graaicultuur van de ex- SPD kanselier Gerhard Schröder aan het licht. De innige vriendschap tussen Vladimir Poetin en Gazprom Gerd boorden de kansen van de socialisten de grond in. Er is ook maar even veel verschil tussen de politieke programma’s van Merkels CDU en de SPD als tussen Pepsi en Cola. Ze nam de Hartz-hervormingen van Schröder over die niet alleen komaf maakten met het systeem van langdurige werkloosheid, maar ook de hamburgerjobs invoerden. Duitsland heeft een lage lonensector van 7 miljoen mensen of 22% van de werkende bevolking die minder dan 9,60 euro per uur verdienen. In Frankrijk heb je meer werklozen, in Groot-Brittannië en Duitsland meer werkende armen. Een mini-job kan leiden tot een maxi-job. Maar geen job leidt naar geen job.

Merkel wil de geschiedenis ingaan als de moeder van de Europese eenmaking, net als de door haar verraden mentor Helmut Kohl. Merkels werkelijk politieke peetvader is eigenlijk de protestants-conservatieve Pruis Otto von Bismarck, die van 1867 tot 1890 als eerste ‘ijzeren kanselier’ over Duitsland regeerde. Hij bouwde de eengemaakte Duitse verzorgingsstaat op door pensioenen, medische verzorging , verzekeringen en primaire werkloosheidsvergoedingen voor iedereen beschikbaar te stellen.

Hij won zo de arbeiders voor zijn beleid en daarmee ook de industrie omdat het de emigratie naar Amerika beperkte, schrijft Rein De Vries in zijn boek ‘Revolutie door schuld’. De lonen lagen daar hoger maar er was daar geen verzorgingsstaat. De Duitse industrie is vandaag nog altijd goed voor 23% van de economie en 19% van de tewerkstelling, het dubbele van de Amerikaanse. Arbeiders en industriëlen waren over het algemeen tevreden in Duitsland en Bismarck won hun vertrouwen verder door zijn beleid van hoge importtarieven. Winsten en lonen werden op die manier beschermd tegen de Amerikaanse en Europese concurrentie. De economie boomde. De landbouw werd de meest efficiënte van Europa waardoor de economie verder kon industrialiseren en urbaniseren.

Duitsland vermeed harde binnenlandse concurrentie door te vertrouwen op handelsassociaties en de samenwerking met de overheid. Door het stichten van corporaties werd het wereldleider op economisch vlak waar ook kleine bedrijven mogelijkheden hadden om te concurreren. Vandaag is de Duitse economie nog altijd doordesemend van het participatief kapitalisme. In de raden van bestuur van de grote bedrijven is er een evenredige vertegenwoordiging van werkgevers en werknemers.

Bismarcks beleid moest de socialisten, die hij als een gevaar zag, de wind uit de zeilen nemen. Het begin dat Bismarck aan de welvaartstaat maakte, schrijft Rein De Vries, betekende dat de socialistische en liberale partij relatief klein bleven ten opzichte van dezelfde partijen in andere landen. Bismarcks verdienste was dat het hem lukte geen enkele partij zo groot te laten worden dat deze een bedreiging voor zijn beleid kon vormen.

Deze Machiavellistische kwaliteit beheerst Merkel tot in de toppen van haar vingers. Voor Bismarck was politiek de kunst van het haalbare, voor domineesdochter Mutti ook. Consensus en compromis, nooit de confrontatie, of zoals oud-kanselier Konrad Adenauer ook al zei: “Keine Experimente”.

Merkel heeft de reputatie van vrouwtjesspin, die als een insect haar coalitiepartner opeet. Ze regeert niet, ze administreert. Toen ze inzag dat het wetsvoorstel van de SPD voor de invoering van het homohuwelijk een onomkeerbaar draagvlak had, liet ze het stemmen, maar stemde zelf tegen om haar domineesgelaat te redden. Niet alleen de SPD, maar ook de partij van de Teutoonse upper class, de liberale Freie Demokraten (FDP), werd enkele jaren terug nog kapot geregeerd en gedecimeerd tot twee procent onder de kiesdrempel. Het staat nu terug in een nek-aan-nekrace om de derde grootste partij te worden onder de leidig van de de populaire Christian Lindner. De liberale voorman is echter een eurorealist. Hij wil geen Eurobonds en geen Europees Ministerie van Financiën, de natte droom van de Europese losgeslagen verspilzuchtige types zoals Jean-Claude Juncker en Guy Verhofstadt, dat nu ook voorzichtig in het kiesprogramma van Mutti is doorgesijpeld. Als Merkel de Europese zachte staatsgreep op de natiestaten wil uitvoeren zoals haar buikspreker Juncker in zijn State of the Union te Straatsburg op 13 september verkondigde, dreigt ze te eindigen als de doodgraver van Europa.

Toen de Grünen de wind in de zeilen kregen na de kernramp in Fukushima ging ze overstag en besloot alle kernreactoren te sluiten. Deze Energiewende zadelde Duitsland op met 28.000 windmolens, miljarden subsidies en de duurste elektriciteit van Europa. Niettegenstaande Merkel beloofde om de CO2-uitstoot tegen 2020 te verminderen met 40% t.o.v. 1990, zorgt de steen- en bruinkoolverbranding, die de Atomausstieg moest compenseren, er voor dat er vandaag nog quasi evenveel CO² uitgestoten wordt als voorheen.

Wind verkopen

Wind verkopen is een kunst, maar de groenen waren uitgeteld. De Duitse Grünen zijn daarenboven verdeeld, met een radicalere kant, die nog in de spruitjeslucht van de anti-atoomgeneratie en het gele zonnetje van de hippies zijn blijven steken, en aan de andere kant de gematigde realo’s. In Baden-Würtenberg neemt de groene president Winfried Kretschmann het zelfs op voor de auto-industrie.

Ze hebben daardoor twee boegbeelden, Karin Göring-Eckhardt en Cem Özdemir. Ze hopen op de steun van de drie tot vier miljoen Turken in Duitsland. Schröder won er ooit de verkiezingen mee. Nu de Turkse sultan Recep Tayyip Erdogan zijn volgelingen opgeroepen heeft om niet voor de SPD of de CDU te stemmen is enig groen opportunisme niet uit de lucht met een pleidooi voor open grenzen, meer geld voor integratie en minder terugkeerbeleid. Naast de Grünen zijn er ook nog Die Linke die hun heimwee naar het communisme nooit overstegen en zo intern verdeeld zijn dat ze naar de verkiezingen gaan met twee kopmannen.

De rechts-nationalistische Alternative für Deutschland (Afd) is geëvolueerd van een anti-Europese partij tot een extreemrechtse partij, de erfgenaam van de neonazipartij NPD. Hun leider Alexander Gauland vindt zelfs dat de Duitsers trots mogen zijn op de prestaties van hun soldaten in de eerste en de tweede wereldoorlog. Hun antivreemdelingenstandpunt is zo hysterisch dat het eerder de terechte kritiek op Merkels doorgeslagen migrantenbeleid schaadt, dan baat. In de voormalige DDR worden zelfs CDU- burgemeesters door de neonazi’s afgedreigd.

Mercedes Diesel

Het protestantse Duitsland dat nog steeds last heeft van het nationaal socialistisch oorlogstrauma huivert bij de gedachte aan extreemrechts. Met de liberalen en de groenen zouden Merkels conservatieven eventueel een Jamaica-coalitie kunnen vormen (zwart, geel en groen) en de socialisten doorsturen naar het verdomhoekje waar ze in Europa ondertussen overal uitgeblust liggen te verkommeren.

Merkel, De Mercedes Diesel van Europa, gaat voor een vierde ambtstermijn. Door haar ‘saaiheid’ en gebrek aan uitgesproken ideologie heeft ze nog altijd geen last van icon toppling. Dit is een sociologisch fenomeen waarbij metaalmoeheid optreedt en alle krachten zich verenigen tegen een bepaald figuur die dan derhalve ook niets goeds meer kan doen.

Merkel is geen ijzeren kanselier, maar één van teflon.