‘Als Turkije ooit bij de EU komt, is het tijd voor een Belexit’

‘Europa moet de rangen en de grenzen sluiten naar Australisch model’, zo schrijft Jean-Marie Dedecker na zijn ervaringen in het programma ‘Terug naar eigen land’. Hij raadt de Europese leiders aan om een schoolreis te maken naar de Bosphorus.

Maandag 7 maart wordt de zoveelste hoogmis over de vluchtelingenproblematiek door de Europese regeringsleiders in hun Brussels Vaticaan opgedragen. Speciale celebrant wordt de Turkse premier Davutoglu. De onmacht van onze Europese Mandarijnen is zo groot dat ze op bedevaart moeten naar Constantinopel met een kist vol goud om aflaten te kopen voor hun wanbeleid. Er werd aan de Turkse Sultan Tayyip Erdogan al drie miljard euro toegezegd, evenals de afschaffing van de visumplicht voor de Turken die in de toekomst naar de EU reizen, om de instroom van vluchtelingen te laten opdrogen.

Toch is het voor de sultan amper een aalmoes in zijn offerblok. Hij krijgt jaarlijks ook al 600 miljoen euro om de Turkse toetreding tot de EU voor te bereiden. Politieke diplomatie is eerder chantage en eigenbelang. De vluchtelingenkraan blijft lopen. Sedert begin dit jaar deden er volgens de UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties, al 131.724 asielzoekers de overtocht naar Griekenland. Frontex, de Europese grenspolitie, helpt nu zelfs mee als veerdienst en pikte er de laatste 48 uur 1.272 op. Uit de ervaring op de Middellandse zee en op Lampedusa had men nochtans moeten leren dat de veerpont van Frontex het aanzuigeffect nog vergroot. Onze Mandarijnen komen echter nooit verder dan het verplaatsen van de ligzetels op de Titanic.

Miserabilisme is big business voor de Turken. Volgens Frontex lopen er nu al zo’n 30 tot 40.000 mensenhandelaars rond en draait het maffieuze overzetwereldje een omzet van zo’n 6 miljard euro. In de plaats van het zoveelste conclaaf te houden in de Brusselse salons, raad ik onze Europese Mandarijnen aan om een schoolreisje te organiseren naar de Bosphorus. Ze kunnen hun inlevingstochtje starten op het Aksaray-plein in Istanbul, waar mensensmokkelaars open en bloot radeloze vluchtelingen monsteren en afpersen onder het goedkeurend oog van knipmessende politieagenten. Waar er winkels zijn die exclusief uitpuilen van zelfverklaarde reddingsvesten, moordtuigen die op zichzelf nog niet eens kunnen drijven. Alsof er op de Brusselse Grote Markt boetieks zouden floreren met reddingsvesten om het kanaal over te steken vanuit Zeebrugge. Waar huisjesmelkers woekerprijzen vragen voor een overnachting in een stinkend afwerkhotelletje, dat zelfs het toilet als slaapplaats verhuurt. Ik stond er bij en keek er naar. Onze Mandarijnen zouden dan ’s anderendaags bij valavond 500 km verder naar Izmir kunnen meerijden met de hopeloze karavaan van honger en dorst. Ze kunnen dan eerst eventjes op theevisite gaan bij Ahmed. De gebroken grijsaard luisterde naar de lokroep van Lorelei Angela Merkel, huurde voor vele duizenden euro’s bij de maffia een overzetbootje en zag 13 van zijn 18 gezinsleden voor zijn ogen verdrinken. De Turkse autoriteiten weigerden elk onderzoek naar het zeemansgraf. Ik stond er bij en luisterde er naar.

Dan kunnen ze doorrijden naar Ayvalik, naar een afgelegen strandje, geplaveid met zwerfvuil en andere relikwieën van doffe ellende: een verloren peuterschoentje, een hoop gebruikte pampers of dobberende zwembandjes. Een kerkhof van vele Aylan Kurdi’s. Ik stond er bij en keek er naar. Onze Mandarijnen kunnen dan aan de waterlijn inschepen op een volgestouwde rubberen doodskist om, voortgestuwd door een parafinnemotortje van 30 pk en met wat geluk van de weergoden, 16 km verder te stranden op het Griekse eiland Lesbos. De Turkse kustwacht vaart er toch onverschillig bij en kijkt er naar. Ik ook, maar aangeslagen.

Net zoals de Italiaanse premier Berlusconi in 2008 zo’n 5 miljard dollar gaf aan de Libische dictator Khadaffi om de gelukzoekers op zijn kade te blokkeren, gooit de EU nu haar schatkist open voor Erdogan. Maar net zoals onze Europese Mandarijnen dromen van het Grote Europese Rijk, droomt de Turkse sultan en moslimbroeder van het Grote Osmaanse Rijk. Toegeven aan de Europese bedelaars is dan amper kortstondige windowdressing. Ze kunnen beter in Ayvalik hun geld in de Egeïsche zee gooien en in Athene wachten tot het weer boven drijft. Vooraleer Erdogan de AKP oprichtte was hij burgemeester van Istanbul en leider van de REFAH-partij. Hij wilde de sharia invoeren en verschillende rechten geven aan de bevolkingsgroepen naargelang hun religieuze overtuiging. Geïnstitutionaliseerde discriminatie.

De partij werd in 1998 veroordeeld door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, en uiteindelijk verboden in Turkije, dat toen nog een seculiere staat was in de geest van Kemal Atatürk. Sinds hij in 2003 premier werd islamiseert hij zijn land tot een persoonlijk kalifaat. Hij zal nog eerder de invoer van varkensvlees verbieden dan de doorvoer van islamitische vluchtelingen naar Europa. Voor de Turkse president is assimilatie van zijn landgenoten in de diaspora een misdaad tegen de menselijkheid, en zijn- volgens zijn eigen woorden-de koepels van de moskeeën de helmen van de islam en de minaretten de bajonetten. Van die dictator lust ik geen eieren.

Erdogan voert een bloederige burgeroorlog tegen zijn eigen Koerdische bevolking en fnuikt de liberale vrijheden. Hij stopt meer journalisten in de gevangenis dan China en Iran samen. 1845 beklaagden wachten op een veroordeling voor het beledigen van hun president. Can Dünder van de krant Cumhuriyet werd tot levenslang veroordeeld omdat hij bewees dat de Turkse fascistische regering wapens leverde aan IS onder de mom van humanitaire hulpgoederen. De oliekraan van IS loopt tot in Turkije en Erdogan bombardeert nog eerder de Koerdische YPG en de Peshmerga dan zijn soennitische IS geloofsgenoten. Turkije is het transitland voor Syriëstrijders en hun slachtoffers worden schaamteloos doorgestuurd naar Europa. Als Turkije ooit bij de EU komt is het tijd voor een BELEXIT, een uitstap uit de Europese Unie. Ik wil de verlichting geen tweede maal overdoen.

Figuren als de Opper-EU-Mandarijnen Juncker en Tusk zijn handpoppen in het poesjenellentheater van de echte poppenspelers: Merkel, Hollande & co. Ze zijn niet door de bevolking verkozen maar benoemd voor hun zwakheid en volgzaamheid. Ze spelen de negende symfonie van Beethoven en hopen dat de bevolking neuriënd achter de fanfare aanloopt. Het is tijd dat Europa de rangen en de grenzen sluit naar Australisch model. Wie illegaal oversteekt wordt opgevangen op de eilanden, maar komt Europa niet meer in zodat het aanzuigeffect wegebt. Opgevolgd door repatriëring naar vluchtelingenkampen in de regio van het conflict, en migratie volgens quota dat het zelf aankan. We moeten af van Merkels Wiedergutmachungs-syndroom. Het Institut der Deutschen Witschaft is formeel in de krant Die Welt: “Voor de Duitse industrie, die een hoog technologisch niveau heeft, zijn de Syriërs, Irakezen, Afghanen en Eritreeërs die de bulk uitmaken van de vluchtelingen, van nul en generlei waarde. In 2015 vonden slechts 300 academisch geschoolde vaklieden een plaats in de Duitse economie…” In ons land vond amper acht procent een job en dan nog grotendeels in nepstatuten. Gaan we ingrijpen of gaan we terug toegeven aan de vergoelijkingslobby die hier een vierde wereld invoert en een tapijt van uitkeringen en sociale voorzieningen uitrolt waarop men dan gefrustreerd kan bidden?