‘Als geen enkele bank hem als klant wil, dreigt Nigel Farage om het Verenigd Koninkrijk te verlaten’

Was de architect van de Brexit het slachtoffer van een complot van ‘het establishment’ of had hij niet genoeg op zijn rekeningen om nog klant te blijven bij een prestigieuze bank voor de allerrijksten? Lia Van Bekhoven schrijft vanuit Londen over de geldproblemen van Nigel Farage van de afgelopen week.

Het is geen natuurlijke reactie om overweldigd te worden door sympathie, of zelfs maar een tijdelijke opwelling van begrip te voelen voor Nigel Farage, de architect van Brexit, maar het overkwam me begin deze week.

Stel je voor. Je hebt jarenlang een rekening lopen bij een bank en dan wordt die onverwacht, zonder duidelijke reden opgeheven. En als je Nigel Farage heet, dan kan het niet anders of daar zit meer achter. Nigel wist precies wat erachter zat. Dit was een politiek gemotiveerd complot. HIer waren bankiers aan het werk geweest die hem wilden straffen voor de uittreding uit de Europese Unie. Nigel de martelaar was opnieuw slachtoffer van ‘het establishment’ dat probeerde hem ‘het VK uit te krijgen door mijn bankrekeningen te sluiten’. Hij had sindsdien geprobeerd rekeningen te openen bij negen andere banken, zonder succes. ’Dit is serieuze politiek vervolging op het hoogste niveau van ons systeem’, twitterde Farage.

‘Als ze dat bij mij kunnen doen, dan kunnen ze het ook bij jou doen’. Ter verduidelijking: het ‘establishment’ waar Farage het over heeft is een elitegroep waartoe de aanvoerder van de Brexiters zich, ondanks zijn exclusieve onderwijs, bankiersverleden, politieke loopbaan, televisiepraatshow en onbekommerde levensstijl, pertinent niet toerekent.

Het mag Coutts, het financieel instituut in kwestie waar Farage zijn rekening had, en tevens de meest prestigieuze bank van het land omdat alle Britse monarchen de afgelopen tweeneenhalve eeuw hun lopende rekeningen daar stationeren, niet opgemerkt zijn maar de vroegere leider van Ukip is een man van het volk.

Zijn uitsluitsel van Coutts en van andere banken was te wijten aan zijn status van PEP, een afkorting waar weinigen hiervoor al van gehoord hadden. PEP staat, zo blijkt, voor Politically Exposed Person. Er worden politici (of vergelijkbaren) mee bedoeld met invloed en meningen. Banken zijn niet dol op PEPS omdat ze vanwege hun publieke persona meer blootstaan dan andere stervelingen aan pogingen tot corruptie of afpersing.

En als het daar nou maar bij bleef. Maar Nigel werd ook gediscrimineerd, dacht hij, omdat hij jarenlang een graag geziene gast was bij de TV-programma’s van Russia Today, de roeptoeter van het Kremlin in het buitenland. Hij zou aan zijn optredens, volgens de geruchtenmolen van Westminster, tonnen verdiend hebben voordat Londen de zender vorig jaar uit de lucht haalde.

Farage’s klachten escaleerden uiteindelijk tot in een ruzie over vrijheid van meningsuiting.

De rechtse tabloids roken bloed. Banken moeten geen rekeningen sluiten ‘om politieke redenen’, vond ook premier Sunak. De regering gaf opdracht aan de financiele overzichtscommissie de regels voor PEPS te onderzoeken op ‘bevooroordeeldheid’.

Totdat de BBC te horen kreeg van Coutts dat Farage’s stevige meningen niks te maken hadden met het sluiten van zijn rekening. De beslissing was in hoofdzaaak zuiver commercieel gewest. Farage was de wacht aangezet omdat hij niet voldoende op zijn rekening had staan. Klik maar op de website. Coutts accepteert enkel klanten met een lening of investering van £1 miljoen of £ 3 miljoen op de lopende rekening. En Farage had geen van beiden. Er was hem een andere rekening aangeboden bij de alledaagse NatWestGroup, eigenaar van Coutts, maar daar had de Brexiter niet op gereageerd.

Niet dat het gewezen enfant terrible van het Europees parlement helemaal ongelijk had. De Britse pers staat vol verhalen van mensen die eveneens rekeningen geweigerd zijn omdat hun vader ooit minister was of omdat ze een genderneutrale organisatie voorzitten. Maar het opheffen van accounts van politici, diplomaten, militairen, activisten of hoge ambtenaren heeft minder van doen met politieke gemotiveerde klopjachten dan met de overlast die ze banken bezorgen: het kost namelijk tijd en geld te controleren of de potentiele klanten hun miljoenen niet via illegale methodes verkregen hebben.

Nou lijkt mij dat Farage’s strijd met Coutts meer te doen heeft met zijn gebrek aan kapitaal, dan met zijn politieke overtuiging. Maar ik kan er naast zitten, en dan zijn de gevolgen niet te overzien. Want als geen enkele bank Nigel Farage in zijn klantenbestand wil, dan moet hij, zo heeft hij gedreigd -niet voor het eerst, overigens- Engeland verlaten.

En, zoals de slogan van zijn Brexit-campagne destijds luidde: leave means leave.