De razzia’s in Chicago van afgelopen zondag kregen minder aandacht dan andere spectaculaire acties in de eerste week van president Trump. Is dat omdat we ondertussen gewend zijn aan een hard Amerikaans migratiebeleid? Wie gaat er eigenlijk nog tegen de deportaties van Trump in?
Zelfs voor de liberale krant The New York Times was het niet het belangrijkste nieuws van het weekend, maar in totaal werden dit weekend in Chicago en elders in de Verenigde Staten een duizendtal ‘Criminal Illegals’ opgepakt, zoals Donald Trump sans-papiers met een strafblad spelt, mét hoofdletters. Het is nog niet duidelijk of ze allemaal daadwerkelijk een strafblad hebben, want ook niet-criminele sans-papiers konden worden opgepakt, als dat zo uitkwam.
Omdat de politie in Chicago niet zomaar haar medewerking wou verlenen, schakelde de Amerikaanse president verschillende federale instanties in, van de alomtegenwoordige Immigration and Customs Enforcement tot de FBI. De Democratische gouverneur van Illinois, de staat waar Chicago toe behoort, liet weten dat zijn diensten zouden helpen om criminelen op te pakken, maar niet als het gaat over mensen die de wet naleven, hun job doen en al tien of twintig jaar in het land verblijven.
Dat heet tegenstribbelen, maar niet met overtuiging. Dat is niet zo vreemd, omdat de twee vorige Democratische presidenten, Joe Biden en Barack Obama, óók massaal migranten zonder papieren opspoorden en het land hebben uitgezet. Obama werd, niet onterecht, ‘Deporter-in-chief’ of ‘Chef Deportaties’ genoemd, vanwege de miljoenen mensen die hij het land heeft uitgezet.
Nog minder bekend is dat ook Joe Biden meer mensen heeft gedeporteerd dan Donald Trump tijdens zijn eerste termijn. Daar zijn vele redenen voor – zo zijn er, bijvoorbeeld, ook veel meer mensen het land binnengekomen onder Biden dan onder Trump – maar het is niet dat Democraten veel redenen hebben om hoog van de toren te blazen.
Van de American Civil Liberties Union (ACLU), was er vanaf de inauguratie wél tegenkanting. De burgerrechtenactivisten spanden meteen een rechtszaak aan tegen Trumps plannen om de deportaties fors te versnellen, zonder dat er een rechter aan te pas zou komen.
Het is diezelfde ACLU die het presidentiële decreet aanvecht dat het zogenaamde ‘birthright citizenship’ wil doen verdwijnen voor kinderen van sans-papiers. Dat is het voor de Verenigde Staten fundamentele recht op staatsburgerschap voor iedereen die op Amerikaanse bodem ter wereld komt.
Veel media-aandacht ging er niet naar de acties van de ACLU, maar het zal niemand verbazen als haar verzet uiteindelijk veruit het meest efficiënt zou zijn. Daar kunnen weinig opiniemakers tegenop.
Trump, een christenmens, schijnt het uit het oog verloren te zijn, maar het was Jezus zelf die erbarmen predikte.
Al was er toch één die vorige week wel degelijk indruk heeft gemaakt. Wie wel met overtuiging weerwerk bood was de veelbesproken bisschop Mariann Edgar Budde, die tijdens de eucharistieviering op de dag van de inauguratie van Donald Trump rechtstreeks het woord tot hem richtte. In een speech van hoog niveau – Trump vond hem ‘boring’ – vroeg ze hem om genade te hebben met de mensen van de lgbtq-gemeenschap, nu de president zo fors de aanval heeft ingezet op wat hij de ‘woke’-cultuur noemt.
Nog meer aandacht had ze voor de mensen die ‘onze oogsten binnenhalen en onze kantoren schoonmaken, die onze borden afwassen in de restaurants waar we gaan eten en de nachtdienst doen in onze ziekenhuizen’, ook al zijn ze geen Amerikaanse staatsburgers of hebben ze niet de juiste papieren.
Ze raakte daarmee een snaar. Maak de migrant weer menselijk en de roep om deportaties klinkt meteen al wat minder luid. De afgelopen dagen benadrukte Budde in talloze interviews hoe haar christelijke geloof haar tot haar oproep aan de president had gebracht, en ze kon dat allemaal netjes theologisch – en dus niet partijpolitiek – onderbouwen. Trump, een christenmens, schijnt het uit het oog verloren te zijn, maar het was Jezus zelf die naastenliefde en erbarmen predikte.
Alleen een Amerikaanse bisschop haalt vandaag nog de media met kritiek op deportaties. In de Verenigde Staten én in Europa verstomt de verontwaardiging, wat er alleen maar zal voor zorgen dat er méér onmenselijke beslissingen worden genomen. Zowel in de Verenigde Staten als hier zijn migranten cruciaal om de economie gaande te houden, maar de morele munitie tegen deportaties, ook van mensen die al jaren geleden zijn geëmigreerd, is zo langzaamaan helemaal opgebruikt. Mariann Buddes boodschap kwam aan, zeker wel. Maar ze lijkt te roepen in de woestijn.
