‘Acropolis adieu’

‘Eigenlijk vergeef ik het de Grieken niet dat ze ons met de Saksen-Coburgs opgezadeld hebben.’ Zo opent Jean Marie Dedecker vandaag het Schaduwparlement van Knack.be over de Griekse tragedie: ‘Een treurspel over corruptie, smeergeld en verspilzucht in een tomeloze bureaucratie.’

Eigenlijk vergeef ik het de Grieken niet dat ze ons met de Saksen-Coburgs opgezadeld hebben. Leopold I verzaakte aan de Griekse troon en kwam in 1831 aan land in De Panne met een Engels staatspensioen op zak. Zijn schoonvader was immers de Engelse koning George IV. Niettegenstaande hij in de ban was van het filhellenisme, verkoos hij ons tochtgat aan de Noordzee. Hij was er immers van op de hoogte dat de Grieken in 1826 al een keer bankroet waren geweest. Voor de Saksen-Coburgs rinkelen goudstukken luider dan het geruis van het geweten.

Spreken of schrijven over Griekenland is stilaan tot de Olympische discipline “open deuren intrappen” gaan behoren. Elk woord dat je neerpent is morgen door een onverwachte wending achterhaald. Vandaag plukken we de zure olijven van zowel het Europese als van het Griekse wanbeleid dat jarenlang de Europese belastingbetaler opgelicht heeft door enorme hoeveelheden geld in de Egeïsche zee te storten.

Groot-Europees Rijk

Blanco cheques, meebetaald door landen als Slowakije die zelf een lagere levensstandaard hebben dan de Grieken, werden toegekend door Europese leiders van het genre Verhofstadt, Juncker en tutti quanti. Bewindslui, die verblind door eigenwaan en door de roekeloze megalomanie van de Groot-Europese Gedachte, de Hellenen in 2002 wetens en willens tot de Eurozone toegelaten hebben met vervalste begrotingen en boekhoudkundige fictie. De Europese mandarijnen sloegen op de trom en de burgers moesten maar dansen op het ritme van hun dromen over het Groot-Europees Rijk.

We worden nu dagelijks gemasseerd met schrijnende beelden die medelijden moeten opwekken en de rede onderdrukken. Maar er is altijd oorzaak en gevolg. Politiek is geen zaak van medelijden. Het is een kwestie van juist handelen, op basis van een eerlijk debat en rationele argumenten, waarin het Gezond Verstand domineert. Europa is echter een lappendeken van besluitloosheid en cynisme. Als er vandaag duizenden jongeren op de poort van de Kanaaltunnel staan te beuken, dan is dat mede het gevolg van de Europese laksheid die met schepen als de Godetia eerder een veerdienst voor de mensenhandelaars verzorgt, dan de verdrinkingsdood van radeloze gelukszoekers tracht te voorkomen.

Pensioengeld aan overledenen

Even het geheugen opfrissen. Ons parlement debatteert nog over het optrekken van de pensioenleeftijd en het catalogeren van zware beroepen, maar de Grieken waren daar al lang uit. Volgens Michael Lewis in zijn boek ‘Boomerang‘ was de pensioenleeftijd voor zware beroepen 55 jaar voor mannen, en 50 jaar voor vrouwen met behoud van 95 procent van hun wedde, vakbond-délégués mochten nog vroeger op rust. Er waren zowat 600 uitzonderingsregels op de normale pensioensleeftijd. Alles was een zwaar beroep.

Tachtig procent van de huidige Griekse overheidsuitgaven zijn lonen en pensioenen, maar amper 7.3 procent van de Griekse gepensioneerden krijgt de helft van de pensioengelden. De rest gaat naar een zelfbenoemde syndicale, bureaucratische, politieke nomenklatoera. Een orgie van richtingloze en ongecontroleerde pensioenuitkeringen aan bijvoorbeeld meer dan 9.000 honderdjarigen. Op tien jaar tijd werd 8 miljard euro pensioengeld uitbetaald aan overledenen. Alleenstaande dochters van hoge Griekse ambtenaren zouden zelfs levenslang recht hebben op het pensioen van hun overleden vader. Tussen 2000 en 2008 stegen de ambtenarenpensioenen met 120 procent.

‘Alles moet leuk en langzaam zijn’

De Griekse tragedie is een treurspel over corruptie, smeergeld en verspilzucht in een tomeloze bureaucratie waarbij “iedereen in een kantoor zijn nagels kan doen tegenover een gegarandeerd maandsalaris“, dixit de Griekse schrijfster Soti Triantafyllou, en ze vervolgt “Grieken beschouwen een werkethiek als protestants en moeten er dus bij voorbaat niets van hebben … Het is ons nationale motto, alles moet leuk en langzaam zijn. De Griek heeft plezier, hij geniet van het weer, van seks en van blauwe golven”. (DM 9/6/2015) Het is goedkoop om bevolkingsgroepen te culpabiliseren maar in elk cliché schuilt een kern van waarheid.

De zwartgeldeconomie beslaat ongeveer de helft van wat er aan geld omgaat in het land : de fiscus moet er nog 76 miljard achterstallige belastingen innen, maar slechts 8.9 miljard kan opgehaald worden, dixit Yanis Varoufakis zelf. Bij inning zou de staatsschuld zakken tot 118 procent, nauwelijks 12 procent boven het onze.

De belastingdruk is er amper 30 procent van het bbp, in Nederland is het zelfs al 40 procent. De Griekse staatsschuld was in 1980 zo’n 22 procent, in 1993 al 98 procent en vandaag 180 procent van het bbp of 330 miljard euro. De Griekse overheid gaf 25 jaar lang 12 procent meer uit dan het binnenkreeg. De Grieken leefden boven hun stand in een cliëntelistisch corrupt systeem en vragen nu om mededogen. Absolutie na de zondeval.

Politieke clans

Ze bleven echter trouw aan hun politieke clans zolang die goed voor hen zorgden, want politici misbruikten de bureaucratie om massaal vriendjes en aanhangers aan overheidsjobs te helpen. Volgens de gewezen minister van Economie en Financiën Stefanos Manos heeft Griekenland 400.000 ambtenaren te veel. Er zijn bijvoorbeeld 200.000 leraren, vier keer zoveel docenten als in Finland.

De sociaal-democratische PASOK (de Pan Helleense Socialistische Beweging) en de rechts-conservatieve ND (Nieuwe Democratie) waren familieclans : de Papandreous voor de kleine lui, de Mitsotakissen en de Karamanlissen voor het Griekse bedrijfsleven en de kerk. De Orthodoxe kerk is staatskerk en schatrijke grootgrondbezitter, vrijgesteld van belastingen. Nieuwe parlementsleden leggen er nog de eed af in de handen van de Aartsbisschop.

Ruard Wallis de Vries, werkzaam bij de Europese Commissie, woonde jarenlang in Griekenland en schreef in 2011 al dat “Kafka klein bier was in Hellas” : een land waar miljarden euro’s aan Europese subsidies verdwenen in half voltooide renovaties waarop de EU-vlag stond afgebeeld. Een land met gebrekkig opererende staatsbedrijven, een gebrek aan concurrentievermogen, een ver doorgevoerde bescherming van werkenden met bedroevend slechte werkvoorzieningen en waar menig bezuinigingsplan getorpedeerd werd door te machtige vakbonden. Zelfs hun rock-‘n-roll minister Varoufakis liet zich onlangs ontvallen dat “het aanleggen van een snelweg in Griekenland door corruptie drie keer meer kost dan in Duitsland“.

Wie gelooft die mensen nog. Het pokerspel en het retorische chicken game heeft Syriza en Tsipras voorlopig geen windeieren gelegd. In recente opiniepeilingen steeg hun ster van 36.34 procent bij de verkiezingen naar 47.5 procent. Je moet al de herseninhoud van een olijf hebben om te geloven dat de Hellenen hun schuld zullen en kunnen terugbetalen. De geloofwaardigheid van de Griekse regering is minder dan de tweespraak van het orakel van Delphi.

Grexit

Het was een Duitse artillerieofficier in dienst van het Venetiaanse leger die op 26 september 1687 het Parthenon op de Acropolis bijna aan flarden schoot. Het dak werd weggeblazen en vele zuilen en beelden werden vernield en beschadigd. De tempel werd immers gebruikt als munitiedepot. Het hoeft echter zo ver niet meer te komen.

Het is tijd dat de Duitse bondskanselier Angela Merkel het infuus afkoppelt van de Griekse baxtereconomie en dat er met een Grexit een einde komt aan de therapeutische hardnekkigheid van het monetair piramidespel op de rug van de Europese belastingbetaler. De Grieken kunnen dan hun eigen Drachme naar believen devalueren om hun augiasstal uit te mesten.

De angst voor de chaos is een verlammende raadgever. De Grieken kozen immers zelf voor de socialisten van Syriza om hun financiële problemen op te lossen. Dit is als citroenen kopen om een aardbeientaart te bakken. Het kan je zuur opbreken.