‘Aanslag in Parijs is oorlogsverklaring aan ganse westerse samenleving’

‘Dit gaat verder dan het afkeuren van de vrijheid, het is een aanval op de beschaving in haar meest elementaire zin’, schrijft Jean-Marie Dedecker in zijn wekelijkse column.

Wat 9/11 was voor de Amerikanen en wat de kindermoord in Beslan was voor de Russen, is Bataclan voor de Fransen. Dit is geen aanslag meer op de rechtstreekse verdedigers van de vrije meningsuiting zoals op de cartoonisten van Charlie Hebdo, of een overval op een joodse supermarkt. Dit is een oorlogsverklaring aan de Franse – en bij uitbreiding – de ganse Europese bevolking. Het gaat verder dan het afkeuren van de vrijheid, het is een aanval op de beschaving in haar meest elementaire zin.

Linkse politiek

Door de opleving van de islam sedert de Iraanse revolutie, toen Ayatollah Khomeini terugkeerde uit zijn verbanningsoord in Parijs, werd het virus van de politiek naar de moskeeën overgebracht. Wanneer politiek religie wordt, bloeit de anti-democratie. De Franse revolutie heeft niet de geestelijkheid verdreven maar hun politieke macht. Met de massa-immigratie hebben we die geestelijke macht sluipend terug ingevoerd onder het mom van multiculturaliteit en godsdienstvrijheid. Het werd zelfs geprezen door centrumrechtse regeringen die een linkse politiek voerden omdat er aan de pensée unique van het politiek correcte denken of aan het multiculturele dogma niet mocht getornd worden. Wie dit niet volgde werd minachtend als racist of populist aan de kant gezet. De Franse dichter Charles Péguy, een vurig verdediger van Alfred Dreyfus, zei meer dan een eeuw geleden al dat men nooit zou weten hoeveel lafheden de Fransen nog zouden begaan uit schrik niet links genoeg te lijken.

De Britse filosoof Thomas Hobbes geloofde reeds in de 17e eeuw dat de orde in de samenleving gebaseerd is op de angst voor de dood. Deze prerationele angst voor een gewelddadige dood is volgens hem het fundament voor elke moraal, omdat het de mensen dwingt in harmonie te leven met de anderen. Als deze angst verdwijnt en de dood verheerlijkt wordt, is het einde zoek. De barbaren van het Kalifaat hebben de grens van hun hiernamaals al lang overschreden. De waanzin regeert. Dit was niet nieuw in de islamitische traditie. In de elfde en twaalfde eeuw pleegden de Sjiitische Assasijnen reeds rituele zelfmoord als teken van absolute gehoorzaamheid. De huidige islamitische radicalisering en dodencultuur werd reeds gepredikt in 1928 door de Egyptische Moslim Broederschap: “God is ons doel. De Koran is onze constitutie. De Profeet is onze leider. Strijd is onze weg, en de dood omwille van God is onze hoogste ambitie”. Dergelijke religiegekken zijn nu geïnfiltreerd in onze samenleving. Fundamentalistisch terrorisme vloeit grotendeels voort uit het geloof zelf, en armoede is er eerder het gevolg van dan de oorzaak. Moslims hebben het hier beter dan in hun landen van herkomst, waar nagenoeg alle rijkdom (petrodollars) in de kluizen zit van twee procent van de bevolking.

Geen slachtoffers maar beestachtige oorlogsmisdadigers

Dergelijke dodencultussen vinden een extra voedingsbodem in totalitaire staten. Wanneer mensen onderdrukt worden door hun eigen regeringen en zich vernederd voelen door buitenlandse machten, zoals in de Arabische wereld, trekken ze zich terug in het innerlijke geestelijke leven. Godsdienst wordt een politiek substituut en religieuze fanatici willen Gods Koninkrijk op aarde vestigen. In hun boek “Occidentalisme”, ontleden de auteurs Ian Buruma en Avishai Margalit vlijmscherp het verband tussen totalitarisme en godsdienstfanatisme :“Het fascisme oefende juist zo’n aantrekkingskracht uit op middelmatige mensen omdat het hun een glimp liet opvangen van de glorie, doordat ze zich deel voelden uitmaken van een supernatie, en in het geval van het nazisme, van een superras dat kennelijk met superieure deugden en spirituele kwaliteiten was begiftigd. Gepolitiseerde religieuze bewegingen weten mensen vaak om dezelfde redenen aan te trekken. Zelfopoffering voor een hogere zaak, voor een ideale wereld, gezuiverd van menselijke hebzucht en onrecht, is voor de gemiddelde mens dé manier om zich een held te kunnen voelen. Het is beter glorieus te sterven voor een ideaal dan te leven in Komfortismus. De keuze voor een gewelddadige dood wordt een heroïsche daad van de menselijke wilskracht. “ Jihadi’s gedijen in dezelfde gevoelsmatige, culturele en religieuze onderstromen die gisten in de schotelantenne-cultuur, vooral bij de jeugd. Het zijn krijgsheren in een cultuuroorlog, zeer bewonderd door hun achterban. IS-barbaren en Syrië-strijders zijn geen slachtoffers maar beestachtige oorlogsmisdadigers.

De materialistische moraal van het westers liberalisme, met respect voor de individuele vrijheid, voor de waardigheid van het alledaagse leven en wars van godsdienstvrezendheid, staat haaks op de heroïsche verlossingsgedachte van de religieuze radicalen. Een katalysator voor de vijandigheid is vlug gevonden, namelijk de verachting voor alles wat mensen associëren met de westerse wereld. “Het occidentalisme”. Het wordt gevaarlijk als het zich ontwikkelt tot een politieke macht. Als de bron van politieke macht de enige bron van waarheid wordt, ontstaat een dictatuur. En dat doet het onder de religieuze fundi’s die zich verspreiden over alle grote steden in de wereld. Volgens een Gallup Poll van februari 2008 zijn zeven procent van alle moslims aanhangers van het politiek islamisme. Dit is meer dan negentig miljoen mensen. Eén derde van de Britse moslimstudenten vindt dat doden in naam van de islam kan. Veertig procent is voor de invoer van de islamitische rechtspraak, (de sharia) en loopt warm voor een wereldwijd kalifaat (een islamitische regering). Dit zijn de alarmerende resultaten van een onderzoek in opdracht van de Britse denktank Centre for Social Cohesion in 2008.

Een derde van de Britse moslims vindt dat overstappen naar een andere godsdienst gestraft kan worden met de dood. Opvallend is dat slechts 19% van de moslims boven 55 jaar dit vinden, maar wel 36% van de jongeren tussen 18 en 24 jaar. Er studeren 90.000 moslims aan Britse hogescholen en universiteiten. Met dergelijke toekomstige elite heeft de westerse wereld geen Chamberlains nodig om zich te verdedigen maar Churchills.

Multiculturele droom is fictie

Volgens de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding (NCTb) wonen er 20.000 tot 30.000 jongeren in Nederland die ontvankelijk zijn voor het salafisme. Tien procent daarvan bezoeken regelmatig salafistische moskeeën. Minimum 300 zijn doorgeradicaliseerd. De Franse geheime dienst DST (Direction de la Surveillance du Territoire) schatte in 2004 het aantal fundamentalistische moslims in Frankrijk al op 5% van de totale moslimpopulatie. Van die 5% schatte DST dat één op de honderd ook echt in staat is om tot geweld over te gaan, dit komt op 3.000 extremisten. In 2013 werden die cijfers nogmaals bevestigd door het WZB 6 Country Immigrant Integration Comparative Survey na onderzoek in Duitsland, Frankrijk, Nederland, België, Oostenrijk en Zweden. Twee derde van onze moslims is voor de invoering van de sharia, middeleeuwse juridische onzin, 75% is voor de strikte enige interpretatie van de Koran en 65% verkiest religieuze wetten boven seculiere. De multiculturele droom is een soort fictie gebleven die maar heel beperkt in onze samenleving is ingesijpeld en niet zelden een nachtmerrie geworden is van segregatie in plaats van integratie.

De grootste bedreiging van het fundamentalisme voor het Westen ligt in haar eigen zelfgenoegzaamheid en verkeerd begrepen tolerantie. De burgerlijke, vaak alledaagse, onheroïsche, anti -utopische geest van de liberale beschaving maakt het lastig deze te verdedigen, in slaap gewiegd door multiculturalisten en door wat Alexis de Tocqueville in de 19e eeuw al voorspelde in zijn Democratie in Amerika: “als het principe van gelijkheid zich niet alleen binnen een natie, maar tegelijkertijd onder verscheidene buurlanden verbreidt, zoals nu in Europa, lijken de inwoners van deze landen, ondanks hun verschillende taal, gewoonten en wetten in zoverre op elkaar dat ze oorlog allen evenzeer vrezen en houden van vrede”. Deze hang naar vrede, vrijheid en materiële welvaart is volgens de fundamentalisten een vorm van decadentie en spirituele vervuiling die de samenleving verzwakt, ondermijnt en verrot. Enkel door vernietiging van deze samenleving kan er een nieuwe orde herrijzen. De parallel met het fascisme is vlug gelegd. Als deze lui het geweld niet afzweren moeten ze geëlimineerd worden.

We kunnen slechts weerstand bieden aan de krachten die ons trachten te vernietigen door op geen enkele wijze toegevingen te doen. Houari Boumédienne, president van Algerije, een voormalige Franse kolonie had in 1975 een visioen op de tribune van de Verenigde Naties: “Miljoenen mannen zullen van het zuidelijk, naar het noordelijk halfrond komen en ze zullen niet komen als vrienden, maar wel om te veroveren”. Een gewaarschuwd man was er twee waard. Maar het politiek establishment heeft al decennia lang geen verhaal. Integendeel. Immigratie is demografische chantage geworden en een drukkingsmiddel om het rijke westen tot concessies te dwingen. Merkels Wir schaffen das is nu al een doorprikte luchtballon van barmhartigheid, en de verkiezingsretoriek van Bart De Wever & Co blijkt ook maar uit uitruilbare woorden te bestaan als het om de praktische invulling van het beleid moet gaan. “Europa gedraagt zich als een kip tegenover het slachtmes. Verkrampt en verlamd.” Zei de voorzitter van de Franse moslimraad Dalil Boubakeur op 9 oktober 2004 “Ik vraag om nee te zeggen aan de politieke islam”. Een decennium later staat Parijs weerom in brand.