10 ongemakkelijke vragen na het brexit-referendum

Deze 10 vragen confronteren zowel voor- als tegenstanders van de brexit met hun overtuigingen.

Zijn de jongeren de pineut?

Ze stemden inderdaad massaal Remain, maar schitterden eveneens door de laagste opkomstcijfers te laten optekenen. Het is niet zeker dat dit enkel het Remain-kamp stemmen kostte. Mogelijks waren de jongsten onder de thuisblijvers net de laaggeschoolden die geen voordelen zagen in EU-lidmaatschap en zouden ze daarom tegen hebben gestemd. Wat dus de aanhang van de jongeren bij het Leave-kamp zou doen toenemen, net zoals in de andere leeftijdscategorieën.

Is een referendum niet geschikt om over EU-lidmaatschap te beslissen?

Sinds 1995 hebben alle kandidaat-lidstaten een referendum georganiseerd over EU-toetreding. Ik heb de critici van vandaag toen niet horen klagen dat zo’n belangrijke kwestie niet gewoon via een referendum mag worden beslist.

Hoeveel referenda-critici zouden zijn opgestaan als de Britten hadden gekozen om in de EU te blijven?

En zou dan ook iemand geopperd hebben dat het parlement de uitslag van zo’n raadgevend referendum naast zich neer mag leggen?

Is democratie à la Westminster superieur aan de EU?

In het Verenigd Koninkrijk gaan de leden van de Conservatieve partij een nieuwe leider kiezen die automatisch premier wordt. Daar komen geen parlementsverkiezingen noch Spitzenkandidaten, zoals het geval bij de verkiezing voor de Europese Commissie, aan te pas. Tja.

Is de golf aan ontslagen, van David Cameron tot het gros van Jeremy Corbyn zijn schaduwkabinet, in het Remain-kamp terecht?

Ja, maar zou het Leave-kamp bij een nederlaag even consequent zijn geweest? Toen Nigel Farage de parlementsverkiezingen van mei 2015 glansrijk verloor, diende hij zijn ontslag in als voorzitter van UKIP … om dat daarna even prompt weer in te trekken.

Hebben de eurosceptici in alle andere EU-lidstaten nu de wind in de zeilen?

Stel dat het Verenigd Koninkrijk financieel-economisch verder de dieperik ingaat, dan zullen pakweg de Nederlanders en de Denen toch nog twee keer nadenken om ook een exit-referendum te organiseren. En het kan de eurosceptici à la Geert Wilders een toontje lager doen zingen. Het Britse débacle kan op die manier dienen als een wake-up call voor ontgoochelde kiezers: het exit-recept is geen goed antwoord op de vraag naar verandering.

Moeten de lidstaten meer macht krijgen binnen de EU?

Prima, maar maak dat eens concreet – in welke beleidsdomeinen, op welke termijn – en vergeet vooral niet de landen op te sommen die zo’n operatie steunen. Zonder de steun van de meerderheid van de lidstaten maakt zo’n omgekeerde integratie geen schijn van kans.

Moet Brussel meer macht krijgen binnen de EU?

Prima, maar maak dat eens concreet – in welke beleidsdomeinen, op welke termijn – en vergeet vooral niet de landen op te sommen die zo’n operatie steunen. Zonder de steun van de meerderheid van de lidstaten maakt zo’n verdere integratie geen schijn van kans.

Wat was de impact van de tragische moord op Labour-parlementslid Jo Cox?

Er was geen sprake van een Pim Fortuyn-effect want Cox is – vergeef mij de formulering – te vroeg vermoord. Maximaal 48 uur domineren terechte emoties tijdens een kiescampagne. Daarna volgt de recuperatie van de ene zijde, die de andere zijde niet zomaar over zich heen kan laten gaan. Wat vorige week duidelijk het geval was bij de Britten. Resultaat: neutralisatie. En twijfelende kiezers zijn extra op hun hoede.

Tot slot: quid België?

Als the City op het punt staat haar biezen te pakken, laten we dan pakweg in de Vlaamse Rand een extra internationale school bouwen en in Waals-Brabant een extra golfterrein aanleggen. We heten alle bankiers, consultants en hun families hartelijk welkom in Brussel. We hebben de geknipte minister van Financiën om de talloze nieuwe expats te overtuigen om het Kanaal over te steken richting het hart van Europa. Dát zou pas een effectieve imagocampagne zijn!