‘We moeten binnen SP.A stoppen met excuses zoeken’

Voormalig directeur van de studiedienst van SP.A en kandidaat voor de partij in 2019 Jan Cornillie is de interne twisten na de tegenvallende uitslag in de meest recente verkiezingen beu: ‘Als we als socialisten de solidariteit niet voor elkaar kunnen opbrengen, hoe kunnen we dan verwachten dat de bevolking solidariteit als recept voor de samenleving gelooft?’

Louis Tobbackviert de overwinning van Mohamed Ridouani en de Leuvense SP.A met een vileine uithaal naar voorzitter John Crombez. Dat verbaast me niet, hij had het aangekondigd.

Vroeger zou ik mijn teleurstelling verborgen hebben achter een vleugje cynisme en kop-in-kas voortgeploegd hebben. Maar het raakt me diep. Want ik vind dit echt erg voor de vele kandidaten die de voorbije maanden het beste van zichzelf hebben gegeven en nu gewoon trots, teleurgesteld of beide zijn met de resultaten van zichzelf en van de partij. Waarom moet de winst van de een altijd een aanval zijn op een ander bij SP.A?

Uiteraard zijn de resultaten slecht en compenseren de sterke scores het verlies niet. Maar we kunnen wel leren uit de lichtpunten. We kunnen leren hoe Ans Persoons na het verlies van haar schepenpost met change.brussels het politiek project van haar dromen opbouwde en precies deed wat ze in het vorige college niet kon doen, met name Brussel veranderen. Hoe in Ingelmunster twee gemotiveerde kerels uit idealisme twee grote machtsblokken uitdaagden en de kiezers hun inzet beloonden met drie zetels in plaats van één. Hoe Hannes Anaf in Turnhout net als Mohamed Ridouani piepjong schepen werd en al na zes jaar, zonder de bescherming van een Louis, de lijst moest trekken. Hij won er een zeldzame zetel in een centrumstad bij voor SP.A. Hoe Philip Decoene, parlementslid af sinds 2014, in zes jaar tijd als schepen in Kortrijk het armoedebeleid van de eenentwintigste eeuw uit de grond stampte en één van de meest frisse, enthousiasmerende SP.A-teams opbouwde. Successen dus, net als in Leuven, tegen de partijtrend in. Elk bevat zowel inspirerende lessen en oncomfortabele waarheden. Laat ons een eerlijke analyse maken waarom het daar wel lukte en elders niet.

Al die energie en dat enthousiasme verbleken tegen het steekspel van drie generaties kopstukken. Een steekspel dat al meer dan tien jaar aan de gang is. Het probleem van SP.A is niet John, net zomin als het Bruno of Caroline was (John Crombez, Bruno Tobback en Caroline Gennez, de huidige en vorige voorzitters van de partij, nvdr.). Het probleem is niet deze of gene generatie. Het probleem is zelfs minder de context, de trend in de rest van Europa, het verhaal of de communicatie.

We moeten stoppen met excuses zoeken, want het is een collectief leiderschapsfalen. Voorzitter zijn van SP.A is een onmogelijke job die niemand op zijn eentje kan. En toch wordt elke voorzitter opnieuw in die rol geduwd: verantwoordelijk voor alles, bevoegd voor bijna niets. De politieke winst geprivatiseerd, de verliezen gesocialiseerd op het partijhoofdkwartier op de Grasmarkt. Zo kunnen we niet verder.

Als we als socialisten de solidariteit niet voor elkaar kunnen opbrengen, hoe kunnen we dan verwachten dat de bevolking solidariteit als recept voor de samenleving gelooft? Ik heb in de campagne zoveel talent, energie en engagement gezien. Kunnen we nu echt die vele capaciteiten voor leiderschap, visie en organisatie niet eens samensmeden tot een geheel dat sterker is dan de delen? We kunnen enkel samen winnen. Onze kandidaten, militanten, vrijwilligers en al wie desondanks zijn hoop stelt op een sterke socialistische partij verdienen beter. Er is een groepsleiderschap nodig, een multi-talententeam aan de top. Dat zou pas een echte vernieuwing zijn.

Uiteraard besef ik dat de context voor zo’n oefening niet gunstig is, want de volgende verkiezingen staan alweer voor de deur. Maar toch is ze noodzakelijk. Zowat iedereen is het eens dat we in 2019 een mix van nieuwe kandidaten en ervaring aan de meet moeten brengen, willen we in 2024 opnieuw winnen. De discussie is vooral hoe. Ik stel voor dat we alvast hetzelfde uitgangspunt nemen als dat van Ans Persoons in Brussel: zetels zijn onwaarschijnlijk en enkel te behalen door mensen die uitstralen wat ze geloven en geloven in wat ze samen aan het opbouwen zijn. We hebben die mensen. Kijk naar Jinnih Beels. Laat ons nu eindelijk de partij worden die talent groot maakt in plaats van verantwoordelijkheden te blijven doorschuiven naar elkaar.