‘Wat wens je jongeren als volwassen leiders het zelf niet meer weten?’

‘Wat wens je je als jeugdwerker je jongeren toe, na zo een heftig 2016?, vraagt Maria Euwema van de Verenigde Protestantse Kerk in België zich af.

Ik moest even slikken bij het begin van 2017. Wat wens je je als jeugdwerker je jongeren toe, na zo een heftig 2016? Na zo’n confronterend kerstfeest met vluchtelingen voor de deur van herberg Europa? In zo’n sfeer van volwassen leiders die het zelf niet meer weten? Ook aan het begin van 2017 voert in heel wat debatten de angst voor wat anders is de boventoon. Gelukkig zijn er ook initiatieven als de No Hate Movement, waarbij ProJOP zich van harte aansluit.

We denken van onszelf altijd dat we best ruimdenkend zijn. Onlangs was ik op een bijeenkomst van linkse progressieve jongeren. Die vinden zichzelf bij uitstek heel ruimdenkend. Ik kon op sympathiek geknik rekenen bij mijn mening, tot ik erbij vertelde dat ik jeugdwerker was voor de protestantse kerk. Toen zag ik de helft van de groep even terugschrikken. Want dat is toch niet van deze tijd.

Als Nederlandse in Vlaanderen – maar je hoort het niet aan me, en dat is toch fantastisch – kan ik me een fractie voorstellen van hoe etnocentrisch we zijn. Als ik met mijn man discussieer over hoe je iets correct formuleert bijvoorbeeld. Dat klopt niet, zegt hij dan, als ik een typisch Nederlandse frase gebruik. Het klopt niet voor jou, zeg ik dan. En daarvoor hebben we dan nog een groen boekje om ons te vertellen wie gelijk heeft.

Ook christenen hebben nogal eens boter op hun hoofd. Het is gemakkelijk de ander lief te hebben, als hij dezelfde achtergrond heeft als jij. Als hij hetzelfde denkt als jij. Maar als de verschillen te groot worden, voelen we ons al snel superieur. Terwijl Mohamed El Bachiri uit Molenbeek zonder enige twijfel de beste preek van 2016 heeft geschreven.

De realiteit van het protestantisme in Vlaanderen anno 2017 laat een heel diverse kerk zien. Als jeugdwerker ben ik dan ook in gesprek met jongeren van heel uiteenlopende origine. Op sociale media delen verschillende van mijn vrijwilligers – perfect geïntegreerde, vlotjes viertalige, hoog opgeleide jonge mensen van Afrikaanse afkomst – de docu van Sunny Bergman, artikels over Zwarte Piet en over alledaags racisme. Ook zij komen in aanraking met de angst voor wat anders is. Met vooroordelen over wat ze wel of niet zijn. En ook mijn ideeën worden door hen nogal eens in vraag gesteld.

En daar ben ik blij mee. Omdat zij me hoopvol stemmen. Daarom wil ik aan het begin van 2017 dit schrijven. Voor al die jongeren in mijn kennissenkring, die twee – of meer – culturen in zich weten te verenigen. En voor hun vrienden, voor wie diversiteit een realiteit is.

Lieve jonge medemensen,

Dank je wel dat ik al zoveel van jullie heb mogen leren. Dat jullie mijn beeld vormen van mensen met een andere achtergrond dan ik. Dank je wel dat ik zie hoe hard jullie werken om iets op te bouwen, niet alleen voor jezelf, maar ook voor anderen. Dank je wel dat ik van dichtbij mag meemaken hoe jullie opgroeien tot volwassenen die de wereld een betere plek willen maken. Ik heb veel respect voor de moeilijke studies die jullie vaak kiezen, de fantastische sportprestaties die sommigen neerzetten, en de wereldburgers die jullie allemaal zijn. Voor jullie betrokkenheid in je familie en gezin. Voor het respect dat jullie hebben voor je ouders en ouderen in het algemeen. Ik heb ook veel respect voor jullie bereidheid om dingen te doen voor anderen. Ik vind het super tof dat jullie zonder te zeuren de kerk komen schoonmaken, koffie schenken en de kerstboom naar binnen en weer naar buiten sjouwen. Dat jullie zingen en dansen, zonder dat er liters alcohol voor nodig zijn. Dat jullie luisteren naar een kerstverhaal. Dat jullie met mij intense discussies kunnen voeren over God, democratie of vriendschap. Ik vind het heel knap hoe jullie de cultuur van je ouders proberen te verbinden met het land waarin je opgroeit. Ik merk dat jullie zorgvuldig proberen om te gaan met anderen. Dat jullie je open proberen te stellen als het gaat over andere religies, culturen en gewoontes. Dat jullie mild proberen te zijn in je oordelen. Ik ben fier dat mijn kinderen opgroeien in een gemeenschap waar vriendschap de grenzen van kleur en leeftijd overschrijdt. Ik hoop dat zij later net zoveel verschillende vrienden hebben als jullie. Jullie verrijken in elk geval mijn wereld. Dank je wel daarvoor.

Maria