De juiste balans vinden tussen de befaamde Chinese beleefdheid en voor jezelf opkomen, dat is wat Rong Lu leerde in de acht jaar dat ze ondertussen in België woont. ‘Ik leer het beste van twee werelden te verenigen.’
Wouter Van Bellingen, directeur van het Minderhedenforum, krijgt elke week een forum op Knack.be. De ene week schrijft Van Bellingen zelf over wat relevant is. De andere week geeft hij zijn pen en forum door aan een van de vele leden van zijn Minderhedenforum.
Deze week is dat Rong Lu. Zij is van Chinese origine en woont 8 jaar in België. Ze is voorzitster van Nihao Leuven, een feitelijke vereniging die de banden tussen Chinese en plaatselijke mensen aanhaalt. Nihao behoort tot AIF+ (Actieve Interculturele Federatie +).
Drie auto’s wachtten tot het verkeer vrijkwam om links af te slaan. Ik, voetganger en vrouw met een migratieachtergrond, wou stoppen en de auto’s laten voorgaan. Mijn Vlaamse vriendin uit Leuven bleef doorstappen. Voetgangers hebben immers voorrang op een kruispunt. Mijn vriendin vroeg me waarom ik wou stoppen. De auto’s waren waarschijnlijk al lang aan het wachten, zei ik, en ik had geen haast. Als nieuwe burger in deze gastvrije stad wou ik beleefd zijn tegen de lokale bewoners.
Ik kom uit een land waar sociale normen meer gepredikt worden dan rechten. Beleefdheid is er een deugd. Voorrang of rechten afstaan aan de anderen wordt er geprezen. Zich opofferen voor de ander is er de grootste eer. Beoordelen of bekritiseren wordt er niet geapprecieerd. De belangen van de gemeenschap zijn er belangrijker dan de individuele wens. Het is ook een klassenmaatschappij. ‘Gewoon’ volk moet voorrang verlenen aan machtige mensen. Mensen in auto’s zijn belangrijker dan voetgangers.
Compliment of vernederend?
De eerste chauffeur in het rijtje dat stond te wachten was een man. Met dat aspect zou ik in de Belgische samenleving geen rekening moeten houden: mannen en vrouwen worden hier als gelijk gezien. Maar zijn ze ook echt gelijk? Succes wordt hier nog altijd afgemeten aan inkomen en status. De vrouwen leveren veel inspanningen voor een perfect huishouden en gezonde kinderen. Dat behoort tot hun ‘basistakenpakket’, velen geven er hun carrière voor op. Toch worden huisvrouwen zelden de hemel in geprezen. Ze staan ver van geroemde Olympische atleten, om maar iets te zeggen.
Als alle nieuw- en oudkomers zich zouden gedragen als ik, worden we onder de voet gelopen. Met te veel nederigheid wissen we misschien onszelf uit, worden we onzichtbaar. Mijn kinderen zijn hier opgegroeid en hebben rechten en regels geleerd op school. Ze voelen zich gelijk aan de andere burgers. Ze staan anders in deze samenleving. Zeg je tegen een eerstegeneratiemigrant dat hij of zij goed Nederlands spreekt, dan is dat een compliment. Mijn kinderen zouden dezelfde opmerking als vernederend of betuttelend aanvoelen.
Beleefd zijn: niet hetzelfde als je rechten afstaan
Misschien moet ik wat meer zoals mijn kinderen zijn, wat schroom afwerpen. Ik werk toch voltijds en betaal belastingen en sociale bijdragen. Ik ben een ‘waardige’ burger in deze nieuwe maatschappij. Ik hoef me niet te schamen omdat ik anders ben en Nederlands spreek met een buitenlands accent. En ook de nieuwe Belgen zonder werk hoeven zich niet te schamen wanneer ze tijdelijk niet kunnen bijdragen aan de maatschappij. Ze hebben het Nederlands geleerd en diploma’s gehaald, maar omwille van hun leeftijd, ervaring, oorsprong of huiskleur lukt het hen soms (nog) niet om aangenomen te worden. Velen van hen zitten trouwens niet stil en putten zich uit in vrijwilligerswerk.
Na de overpeinzingen op het zebrapad zou er iets veranderen. Ik moest en zou me gedragen als een gelijkwaardige burger. En zo geschiedde. We gingen onlangs uit eten, op de Dag van de Klant. Vorig jaar kregen we op restaurant een aperitief aangeboden. Op het adres dat we dit jaar aandeden, kon er zelfs geen groet af. Ik zette me schrap en durfde vriendelijk te vragen of ze op deze dag iets speciaals aanboden.
Een overwinning: als nieuwe inwoner van dit land was ik warempel opgekomen voor alle klanten, ook voor de vele Vlamingen. Die zaten overigens stilletjes te roeren in de soep, zonder een opmerking te maken. Zij waren misschien wat verlegen?
Tussen het zebrapad en het restaurant vond ik de juiste balans tussen beleefd zijn en opkomen voor mezelf. Ik wist het beste van twee werelden te verenigen.
Rong Lu
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier