‘Waarom moet belastinggeld gebruikt worden om één groep beleggers te vergoeden?’

‘Waarom vergoeden we Arco wel, en niet de andere belegger die door een foute beslissing geld in rook zag opgaan?’ vraagt advocaat Anthony Godfroid zich af.

Binnenkort belandt het Arco-dossier opnieuw op de tafel van de federale regering. Dat op zich is al verwonderlijk, want het blijft één van de meest controversiële deals die in ons land de laatste jaren is gesloten: namelijk de Arco-uitverkoop.

Ik kan niet begrijpen dat er een democratische meerderheid is om met belastinggeld aandeelhouders van wie de investering is misgelopen te gaan “vergoeden”. Waarover gaat het? Kort uitgelegd: ARCO staat voor een wet- en regelgeving gemaakt door een lobbygroepering voor een lobbygroepering.

Staat u mij even toe om kort te duiden op welke manier de ARCO-sinterklaasactie had moeten rond geraken. Op 14 november 2008 werd het Koninklijk Besluit gepubliceerd waardoor deposito’s tot het opgetrokken bedrag van 100 000 EUR gegarandeerd werden door de Staat. Dit Koninklijk Besluit kadert binnen de wetgeving die erop gericht is om de stabiliteit in de financiële sector te bewaren en heeft als hoofddoelstelling om een nefaste run on the bank te voorkomen. Het is diezelfde stabiliteitswetgeving die werd aangegrepen om ook te voorzien in een garantieregeling voor coöperaties. Concreet gebeurde dit bij Koninklijk Besluit van 10 oktober 2011.

Amper drie dagen later, het is te zeggen op 13 oktober 2011, hebben de drie coöperatieve vennootschappen van ARCO een aanvraag ingediend om toe te treden tot de garantieregeling voor coöperaties. Op 7 november 2011 keurde de toenmalige Belgische regering de gedane aanvraag goed waardoor de ARCO-beleggers langs de kassa konden passeren nu zij vielen onder wetgeving die op hun maat was geschreven.

Het Luxemburgse Hof van Justitie heeft echter, in een moedig arrest, de Belgische Staat eraan herinnerd dat de vele verklaringen die zijn afgelegd niet alleen niet gedekt zijn door Europese wetgeving die voorrang heeft, maar ook nog eens illegale staatssteun uitmaken.

Duidelijker kan niet: de financiële stabiliteit van het land is op geen enkele manier bedreigd indien de ARCO-beleggers niet vergoed worden door de Staat. Juridisch is er dan ook geen enkele goede reden denkbaar om over te gaan tot vergoeding met belastinggeld van slachtoffers die de waarde van hun belegging kwijt zijn ten gevolge van daden waar diezelfde belastingbelater niets mee te maken heeft. Concreet: waarom moeten de verliezen van de Arco-aandeelhouders wel vergoed worden, maar niet die van een andere willekeurige beleggingsclub?

Voorkeursbehandeling

En toch wil men op regeringsvlak doorzetten, ook al heeft het Luxemburgse Hof van Justitie én de Europese Commissie – we kunnen het maar herhalen – brandhout gemaakt van deze wel erg bijzondere voorkeursbehandeling van beleggers.

Elk redelijk mens die de gelijke behandeling van alle Belgen, zwart of wit, rijk of arm, belegger of geen belegger, belangrijk vindt, zou de verantwoordelijken voor deze uitverkoop van principes tot de orde moeten roepen. De zaak raakt de kern van ons systeem en is nog eens symptomatisch voor het egoïsme dat zovelen tegenwoordig parten speelt.

Daarom kort een spoedcursus aansprakelijkheidsrecht. Eén van de mooiste artikelen uit ons Burgerlijk Wetboek van 1804 is het artikel 1382. Dit artikel zegt al meer dan tweehonderd jaar dat “elke daad van de mens, waardoor aan een ander schade wordt veroorzaakt, degene door wiens schuld de schade is ontstaan, verplicht de schade te vergoeden.” Welnu, enkel en alleen als kan bewezen worden dat de Belgische Staat een fout heeft begaan die aan de oorzaak ligt van het verlies van de investering van de ARCO-beleggers, mag er overheidsgeld gebruikt worden om de slachtoffers te vergoeden. Als dat niet kan bewezen worden – en dat is het geval – dan mag er geen overheidsgeld, dus ook geen geld afkomstig van ondernemingen die afhangen van de Staat, gebruikt worden. Gebeurt dat toch in deze zaak, omdat het nodig is à la carte belangen van de christelijke (?) arbeidersbeweging te redden, dan moeten we onze Grondwet maar in de vuilbak gooien. Want dán is er discriminatie. Waarom vergoeden we Arco wel, en niet de andere belegger die door een foute beslissing geld in rook zag opgaan?

De slachtoffers van ARCO bevinden zich immers in exact dezelfde situatie als elke andere burger die schade heeft geleden die veroorzaakt is door daders die geen geld meer hebben of onvindbaar zijn. Als de overheid in al die gevallen met schadevergoedingen moet gaan rondstrooien, dan kiezen we voor een economisch model dat geïnspireerd lijkt door Zimbabwe.

Misleiding

Wat Arco betreft, is het blijkbaar van geen tel dat onschuldigen de schade vergoeden die is aangericht door daders die zelf de dans ontspringen. Dat men bij Arco op dergelijke schaal belegd heeft in Dexia, was niet alleen zeer onverstandig gelet op de beperkte risicospreiding. Het was ook misleidend om ten aanzien van de vele kleine beleggers een en ander te verpakken als een risicoloos gebeuren – wat overigens nooit het geval is bij beleggingen.

Omwille van het principe dat het afschuwelijk is dat mensen bevooroordeeld worden om wie ze zijn of wie ze kennen en niet om wat ze kunnen, is het dan ook de plicht van elk weldenkend mens om in verzet te gaan tegen de miskleun die op ons afkomt. De deal die in de maak is, zal wellicht belastinggeld versluizen naar private beleggers, en men zal u doen geloven dat het u niets kost. Wie gelooft die mensen nog?

Welke deal er nu ook uit de bus komt, het ziet er naar uit dat overheidsgeld gebruikt zal worden om zo de echte schuldigen buiten schot te houden. Zou onze minister van justitie eens niet kunnen bekijken of hij de verantwoordelijken voor het hele debacle eens een pot pourri’tje kan laten ruiken? Of moeten we echt vrede nemen met deze gang van zaken?