‘Bart De Wever past in een onomkeerbaar proces. Maar de Franstaligen moeten niet ongerust worden. Het zal niet het einde van de wereld worden. Het post-België staat in de sterren geschreven. Je moet er alleen goed op voorbereid zijn,’ schrijft Waals politiek essayist Jules Gheude.
Alle peilingen voorspelden Bart De Wever (N-VA) als grote winnaar van de stemming van 25 mei. Het succes overtrof zelfs zijn eigen verwachtingen.
De Wever is onbetwistbaar een bedachtzame en intelligente man. Hij wil voor Vlaanderen een model dat vergelijkbaar is met het Duitse voorbeeld en hij is overtuigd Europeaan.
Net zoals voormalig eerste minister Yves Leterme (CD&V) denkt hij dat België een accident uit de geschiedenis is. En hij treedt Karel De Gucht (Open VLD), de voormalige voorzitter van de Vlaamse liberalen, bij die in 2002 verklaarde dat het koninkrijk ‘op termijn veroordeeld is om te verdwijnen, in rook op te gaan.’
Hij zou ook de recente verklaringen van de voorzitter van de Vlaamse christendemocraten Wouter Beke kunnen onderschrijven: ‘Ja, ik ben flamingant. Vlaanderen is mijn natuurlijke biotoop.’ Diezelfde Beke was in 2007 al zeer duidelijk geweest: ‘We willen een echte confederatie waar iedereen zal kunnen handelen zoals hij wil. De Walen zijn enkel gehecht aan België omwille van het geld.’
Het is niet voor niets dat CD&V en N-VA in 2004 samenwerkten. ‘De verbinding tussen het nationalisme en de christelijke democratie is diep verankerd in het Vlaamse DNA,’ verduidelijkte voormalig CD&V-minister Stefaan De Clerck.
Maingain beschuldigt De Wever ten onrechte
Bart De Wever is absoluut geen heethoofd of fanaticus. De openlijk getoonde doelstelling van zijn partij is een onafhankelijk Vlaanderen in de Europese Unie. Hij wil die niet bereiken via de revolutionaire weg, maar via een geleidelijke ontwikkeling die de criteria van de democratie respecteert. Op dat punt beschuldigt de voorzitter van het FDF, Olivier Maingain, hem ten onrechte.
Toen koning Filip de opdracht van informateur tot 10 juni verlengde, erkende ontslagnemend minister-president Kris Peeters ‘dat hij goed bezig is’.
De Wevers eerste zorg is het economische herstel via een centrumrechtse politiek. Het verbaasde me trouwens dat hij tijdens de verkiezingsdebatten met de voorzitter van de PS, Paul Magnette, niet vermelde dat dat de weg is die de Franse socialistische regering van Manuel Valls insloeg: een drastische terugschroeving van de overheidsuitgaven, een verlaging van de belastingen en een absolute erkenning van de rol van de KMO’s om de werkgelegenheid terug aan te zwengelen en daardoor ook de groei.
En kunnen we hem ongelijk geven als hij zegt dat België het enige land in de wereld is dat onbeperkte werkloosheidsuitkeringen in de tijd verleent?
‘La Belgique est morte, vive la Belgique!’
Kortom, Bart De Wever is een pragmaticus die weet dat er geen 36 verschillende manieren zijn om de welvaart terug te vinden. Die kan alleen verkregen worden door strengheid en innovatie. Zullen we hem de steen werpen terwijl we weten dat de schuld van het land meer dan 400 miljard zal bedragen, of meer dan 100% van zijn BBP?
Tijdens de verkiezingscampagne, één van de erbarmelijkste die ik heb meegemaakt, hebben de Franstalige politici duidelijk gemaakt dat ze zich nooit met de N-VA zullen verenigen om een federale regering te vormen. In politiek moet je nooit nooit zeggen. Verklaringen zijn één ding, realpolitik is iets anders. Niets blijft eeuwig duren. Alles verandert.
In zijn boek ‘La Belgique est morte, vive la Belgique !’ (Fayard, 2009) schreef José-Alain Fralon, voormalig correspondent van Le Monde in Brussel: ‘Als beschavingen sterfelijk zijn, waarom zou een land met 10 miljoen inwoners dat niet zijn?’ En hij voegt toe aan het adres van de koning: ‘Wat kan u vandaag doen? Niet veel aangezien uw macht zo beperkt is. En hoe tegen een Vlaams nationalisme strijden dat onmerkbaar veld wint, zoals zand dat binnen sijpelt in een huis ondanks gesloten ramen en deuren.’
Onomkeerbaar
Bart De Wever past in dat onomkeerbaar proces. Maar de Franstaligen moeten niet ongerust worden. Het zal niet het einde van de wereld worden. We moeten enkel kunnen rekenen op politici die de naam waardig zijn. Het post-België staat in de sterren geschreven. Je moet er alleen goed op voorbereid zijn. ‘Zonder funest getreuzel, maar zonder ondoordachte haast’ zei koning Boudewijn in 1959 over de onafhankelijkheid van Congo.
Kortom, zoals José-Alain Fralon nog schreef, zich voorbereiden op een uitweg die voor iedereen heilzaam kan zijn. Aangezien die ons eindelijk uit die eindeloze communautaire muggenzifterijen zou bevrijden. Niets is dramatischer dan niet vooruit te lopen op de zaken en op een bepaald moment verplicht te worden haastig te handelen uit hoogdringendheid.
Dat is de reden waarom we vinden dat we nuttig werk geleverd hebben door op 9 mei 2009 het burgerlijk initiatief Staten-Generaal van Wallonië op te richten, om diepgaand en objectief na te denken over de verschillende opties van een post-Belgische toekomst.
Regeringsformatie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier