‘Waarom een 30-urenweek onrealistisch en onbetaalbaar is’

‘Heel wat organisaties pleiten vandaag voor een werkweek van 30 uur. Dat klinkt mooi en idealistisch, maar de werkelijkheid is anders’, schrijft Grete Remen (N-VA). ‘Eigenlijk werken we nu al amper 30 uur per week.’

Onze welvaartstaat zorgt voor ons wanneer we ziek zijn, een kind gekregen hebben, op pensioen gaan… Hij staat in voor een veilige samenleving, voor goed onderwijs, openbaar vervoer, infrastructuur… De budgettaire uitdaging om al deze voorzieningen betaalbaar te houden, is enorm. Een uitdaging die we zeker niet zullen winnen door minder te gaan werken, maar wel door zoveel mogelijk mensen zo lang mogelijk aan het werk te krijgen.

Helaas zijn er nog steeds organisaties die de mensen een rad voor de ogen draaien. Zij pleiten voor een 30-urenwerkweek met behoud van loon. Dat klinkt mooi en idealistisch, maar de werkelijkheid is anders. Dit pleidooi kunnen we ons gewoonweg niet veroorloven, niet ten opzichte van de maatschappij, maar ook niet ten opzichte van onszelf.

We mogen niet vergeten dat we ongelooflijk veel keuzevrijheid hebben. We kunnen kiezen welk beroep we uitoefenen en heel wat mensen kunnen ook kiezen hoeveel uren ze willen werken. Als we een 30-urenwerkweek als norm hanteren, beperken we de keuzevrijheid, niet van diegenen die vandaag minder willen werken, wel van al wie langer wil werken. Heel wat ondernemers, mannelijke én vrouwelijke, werken nu al ongeveer zestig uur per week. En dat is niet per se omdat ze zoveel moeten werken. Ze doen dit omdat ze willen dat hun bedrijf steeds performanter wordt. Ook zijn er genoeg voorbeelden van werknemers die enorm veel voldoening halen uit hun job en daarom niet minder willen werken.

Alles heeft zijn prijs

Trouwens, heel wat werknemers hebben vandaag al de keuze om minder uren betaalde arbeid te verrichten en andere prioriteiten ook een plaats te geven. Er zijn vele systemen van tijdskrediet en verlofstelsels om de combinatie tussen arbeid en gezin financieel haalbaar te maken. Deze regering heeft er zelfs voor gekozen om de gemotiveerde tijdskredieten (om te zorgen voor een kind, om palliatieve zorgen toe te kennen, om een zwaar ziek of gehandicapt gezins – of familielid bij te staan of te verzorgen) verder uit te breiden van 36 naar 48 maanden.

Ook kan men ervoor kiezen om deeltijds of niet te werken. Het is dan ook de economische logica zelve dat dit gebeurt met verlies van een evenredig deel van het loon.. Alles heeft immers zijn prijs. Voorstellen die lineair minder werken met behoud van loon beloven, zijn onrealistisch en onhaalbaar. Deze regering zet zo hard in om de loonkost onder controle te houden, om jobs hier te houden en hier te creëren. Gaan we die dan via dergelijke maatregelen die inspanningen op de helling zetten?

Het is ook een verkeerd om werk enkel als een stressfactor te beschouwen. Werken creëert ook een sociale samenhang en verrijkt de sociale contacten. Werk zorgt voor structuur en zekerheid in het leven. Het is een fabel dat elke job met minder werkuren leidt tot meer geluk. Geluk schuilt in het besef dat je werk hebt en in het besef dat je meetelt in de samenleving. Kortom, werken maakt gelukkig.

We ontkennen niet dat er heel wat ouders zijn die het moeilijk hebben om arbeid en gezin op een behoorlijke manier te combineren. Dat los je niet op door hen minder te laten werken, maar wel door hun omgeving flexibeler te maken. We moeten ervoor zorgen dat onze maatschappelijke voorzieningen afgestemd zijn op de noden van de werkende mensen. Ik denk daarbij aan flexibelere kinderopvang, verruiming van het gebruik van de dienstencheques, glijdende werkuren, flexibele openingsuren van winkels, de aanmoediging van thuiswerk…

Productieve, hardwerkende werknemers en ondernemers zijn altijd een troef geweest voor onze Vlaamse economie. Daarop is ze gebouwd. Laten we nu niet onze laatste troef uit handen geven. Want eigenlijk werken we nu al amper 30 uur per week. Uit een rapport van de OESO blijkt dat Belgen gemiddeld 1.570 uur per jaar werken. Omgerekend is dat 30,19 uur per week. Dat is het resultaat van een 38-urenweek gecombineerd met vakantie, verlofstelsels, loopbaanonderbrekingen, enzovoort.

Als we nu nog een 30-urenwerkweek zouden invoeren, zou het hek helemaal van de dam zijn. Laten we vooral onze economie versterken, in het belang van iedereen, dàt zal banen scheppen, zoals het Planbureau ook onlangs becijferde.