Dit is de voorlaatste Lastpost van Joël De Ceulaer.
– ‘En dan gaan we nu rechtstreeks naar New York. Dany, goeienavond, of goeiemiddag voor jou. Jij staat voor ons in Central Park. Vertel eens: wat is er precies aan de hand?’
– ‘Ja, Martine, ik sta hier inderdaad in Central Park, zoals je kunt zien. Wat er juist gebeurd is, weten we eigenlijk nog niet. De enige zekerheid die we hebben, is dat Bart De Wever al twee uur spoorloos is. Hij is vanmorgen om halfelf uit zijn hotel vertrokken. Volgens ooggetuigen droeg hij een joggingpak, en dus gaat de politie er voorlopig van uit dat hij hier een paar rondjes kwam lopen. Maar hij is nog altijd onvindbaar.’
– ‘De spanning moet ondraaglijk zijn.’
– ‘Absoluut, Martine, absoluut. Iedereen vreest hier natuurlijk het ergste. Ook de gewone New Yorkers zijn enorm ongerust. De stad houdt haar adem in. Gelukkig vinden mensen troost bij elkaar. Ze pakken elkaar spontaan vast, gewoon om even te knuffelen. Hier een beetje verderop is zelfs al een eerste gebedswake van start gegaan.’
– ‘Dat is erg mooi, toch?’
– ‘Dat is mooi om te zien, ja. Ik denk dat je dit nog het beste kunt vergelijken met de sfeer vlak na de aanslagen van 11 september. Ook toen voelden alle New Yorkers zich intens verbonden in het verdriet. Die solidariteit is ronduit indrukwekkend: zoals je weet zijn de misdaadcijfers hier sindsdien spectaculair gedaald.’
– ‘Zijn die cijfers niet gedaald omdat in de Verenigde Staten de helft van de bevolking in de gevangenis zit?’
– ‘Neeneenee, Martine. Bart De Wever heeft ons gisteren nog uitgelegd dat de daling een gevolg is van de verbondenheid, van het kostbare weefsel. Hij plukt er nu trouwens zelf de vruchten van: honderden mensen zijn hand in hand Central Park aan het uitkammen. Iedereen wil helfie zijn.’
– ‘Houdt de politie rekening met kwaad opzet?’
– ‘Uiteraard: een aanslag, een ontvoering, een woordenwisseling die uit de hand gelopen is – men sluit niets uit. De demonisering waaraan De Wever onafgebroken blootstaat, heeft hem al veel vijanden opgeleverd.’
– ‘Heeft hij daar dan geen bodyguards?’
– ‘Jawel, maar niet constant. Hij geniet volop van zijn anonimiteit. Hij is gisteren nog iets gaan eten met vijf journalisten, een cameraploeg en een fotograaf. We hebben samen een paar duifjes gedeeld. Hij vond het zalig, omdat hij zo ongedwongen zichzelf kon zijn.’
– ‘Mochten jullie Bart zeggen?
– ‘Absoluut, Martine. Hij heeft de hele avond leuke moppen verteld en collega’s van andere partijen door het slijk gesleurd. Het was echt een supertoffe avond. En dan dit… Ik hoop maar dat hem niets ernstigs overkomen is.’
– ‘We mogen de hoop niet opgeven, Dany.’
– ‘Nee, Martine. We geven de hoop niet op. Het zou ook kunnen dat hij gewoon…’
– ‘Hoe bedoel je, dat hij gewoon…?’
– ‘Welja, dat hij gewoon, euh, verloren gelopen is.’
– ‘Verloren gelopen? In Central Park?’
– ‘Ja, ik weet het, Martine, in vergelijking met het Rivierenhof, waar De Wever gewoonlijk gaat joggen, is Central Park niet zo groot. New York, dat is Antwerpen in het klein. Maar goed, je weet nooit. Laten we hopen dat het dat maar is.’
– ‘Wat heeft De Wever tot dusver eigenlijk gedaan in New York, behalve joggen?’
– ‘Te veel om op te noemen. Het belangrijkste resultaat van dit bezoek wordt ongetwijfeld zijn bijdrage aan de ruimtelijke ordening hier. Manhattan is echt lelijk, zoals je weet. Het is niet om aan te zien, die mikmak van verschillende stijlen. Bart De Wever heeft gisteren even samengezeten met de stadsbouwmeester en die gaat nu meteen aan de slag.’
– ‘Dat is pas constructief, zo horen we het graag. Ik heb nog één vraagje uit Vlaanderen, Dany. De Wever heeft altijd gezegd dat hij met het Vlaams Belang niets te maken wilde hebben. Vorige week is echter uitgelekt dat hij verschillende gesprekken met die partij heeft gevoerd, over een eventuele samenwerking. Hoe reageert hij daarop?’
– ‘Euh, dat soort vragen stel ik liever niet, Martine. Als mijnheer De Wever nog eens een leuke trip maakt, zou ik graag opnieuw meegaan.’
– ‘Dag begrijp ik. Hoelang blijf je daar nog?’
– ‘Wel, in de veronderstelling dat we Bart De Wever snel vinden, zijn we morgen al terug thuis. En in de luchthaven heeft hij alle journalisten nog een ijsje beloofd, omdat we zo braaf geweest zijn.’
– ‘Houden zo, Dany. Tot morgen, hopelijk. En sterkte!’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier