‘Vrouwendag is er ook voor mannen’

‘Onze economie, onze welvaart en onze samenleving redden het niet indien we bewust of onbewust de helft van de wereldbevolking onvoldoende aan de bak laten komen’, schrijft vicepremier Alexander De Croo (Open VLD) naar aanleiding van Vrouwendag.

Toen ik begin vorig jaar als man mee de She Decides-beweging op gang trok, kreeg ik van enkele mannelijke collega’s nog meewarige reacties. Moest ik als man mij nu gaan bezighouden met de seksuele en reproductieve rechten van meisjes en vrouwen? ‘Laat dat aan je vrouwelijke collega’s uit Nederland en Zweden over’, zei een mannelijke collega me letterlijk na de wekelijkse ministerraad. Toen ik tijdens de zomer op een internationale conferentie in Londen mij outte als een feminist, kreeg ik enkele uren later een sms’je met de boodschap ‘Softie geworden?’.

Wat is de wereld intussen veranderd. Niet alleen had niemand gedacht dat She Decides zo’n succes zou zijn. Op één jaar tijd hebben we meer dan 50 landen en organisaties gemobiliseerd en meer dan 450 miljoen dollar opgehaald om meisjes weerbaarder te maken. Het voorbije jaar barstte ook de etterbuil van mannelijk machtsmisbruik open en ging #metoo viraal.

#Metoo had een oprecht emanciperende beweging kunnen worden. Maar op de talloze drama’s die aan het licht kwamen, waarbij mannen over de schreef gingen, kwamen wisselende reacties. Vrouwen konden daarbij zeker niet altijd op de sympathie van de publieke opinie rekenen. Dit weekend las ik nog de platvloerse uitspraak van Jean-Marie Dedecker in De Zondag. Hij wilde de vrouwen geen eten geven die op een horizontale manier een verticale carrière hebben opgebouwd. Wel, ik wil ze niet voeden, al die mannen die vanuit hun machtspositie misbruik hebben gemaakt van een vrouw. De regisseurs, de sportcoaches, de politici, …

De laatste in de rij waren de humanitaire hulpverleners. Elke keer als ik die verhalen uit Haïti hoor, krijg ik opnieuw kippenvel. Wat voor een seksueel roofdier ben je als je seksueel misbruik pleegt met jonge meisjes op zoek naar voedsel en bescherming? De maatschappelijke afkeuring was groot, maar tegelijk hoorden we ook ietwat bizarre reacties van mannen die snoefden dat die vrouwen maar beter moesten weten. Of dat die hulpverleners toch ook hun pleziertjes moesten hebben.

Het is nog te vroeg om te kunnen zeggen dat 2017 een keerpunt was voor vrouwen. De definitieve impact van #metoo en Time’s Up, van She Decides en van de opkuis in heel wat sectoren van onze samenleving is nog niet vast te stellen. Bovendien rijpen in sommige organisaties de geesten maar langzaam. Denk aan de keuze van een mannenbastion als de Belgische Voetbalbond om de rapper Damso met zijn vrouwonvriendelijke teksten ‘ons’ WK-lied te laten zingen.

Bovenop dit alles kwamen het voorbije jaar ook een aantal minder goede berichten over de evolutie van gendergelijkheid. Het laatste Global Gender Gap Report van het World Economic Forum zag voor het eerst in jaren de wereldwijde genderkloof toenemen. Aan het huidige tempo duurt het nog honderd jaar om die te dichten, tegenover 83 jaar vorig jaar. Het dichten van de genderkloof op het vlak van werk zal zelfs nog 217 jaar in beslag nemen.

Ook ons land zakte op twee jaar tijd van de 19de naar de 31ste in de wereldwijde genderrangschikking, een daling die vooral te wijten is aan minder gelijke kansen en participatie op de arbeidsmarkt en in de politiek. Al diegene die beweren dat mannen nu het slachtoffer van positieve discriminatie zijn en dat de slinger te ver naar de andere kant is doorgeslagen, moeten er toch maar eens wat cijfers bijhalen en diep in het geweten tasten.

Samenlevingen die vrouwenrechten respecteren zijn welvarender, gelukkiger, gezonder en vreedzamer. Het McKinsey Global Institute berekende enkele jaren geleden dat vrouwen slechts voor 37 procent bijdroegen tot globale bruto product, de som van alle goederen en diensten ter wereld. Wat een verspilling aan kansen, talent en ontwikkeling. Onze economie, onze welvaart en onze samenleving redden het niet indien we bewust of onbewust de helft van de wereldbevolking onvoldoende aan de bak laten komen.

Als ik vandaag op Internationale Vrouwendag één boodschap heb, dan is het dat deze vrouwendag er niet enkel voor vrouwen is, maar ook voor mannen. Opdat wij onze plaats zouden kennen. En die is niet boven vrouwen, maar naast vrouwen.

Mannen wereldwijd moeten beseffen dat als we onze macht en positie blijven bestendigen ten koste van de andere helft van de bevolking, we allemaal verliezen. Deze eeuw is de meest disruptieve ooit. De IT-revolutie. De klimaatopwarming. Globalisering en migratie. Om deze stormen het hoofd te bieden, moeten mannen en vrouwen gelijke kansen op ontplooiing hebben. We zullen alle talenten nodig hebben.