‘Vrouwen verdienen tot 30% minder: dan is deze dag óók gewoon Mannendag’

Vandaag is het Vrouwendag. Zijn alle andere 364 dagen dan Mannendag, vraagt Mercedes Van Volcem (Open VLD). ‘Niet als we naar een paar cijfers kijken.’ Dan lijken àlle 365 dagen wel Mannendag. ‘De strijd is nog niet half gestreden’

Vandaag is het Vrouwendag, wil dit zeggen dat die andere 364 dagen mannendagen zijn? Neen, niet als we zien dat vrouwen in ons land tot 30% minder verdienen voor hetzelfde werk. Niet als we zien dat vrouwen nog altijd vaker hun carrière opzij zetten dan mannen. Niet als we zien dat internationaal vrouwen nog steeds als minderwaardig beschouwd worden. Niet als we zien dat ook in ons land meisjes verminkt worden uit achterhaalde traditie of bijgeloof. Neen, als we dat zien, dan zijn gewoon àlle dagen mannendagen.

Er is een reden dat vrouwendag een eeuw na haar oprichting nog steeds bestaat. Hoewel de suffragettes oorspronkelijks streden voor de legale gelijkheid tussen man en vrouw is de achterstelling van de vrouw subtieler geworden en diep verweven in ons maatschappelijk weefsel.

Een voorbeeld: vrouwen doen het gemiddeld beter op de universiteitsbanken, maar slagen er niet in dit ook op de arbeidsmarkt te verzilveren. En op 6 jaar tijd is het aandeel vrouwen in de bestuursraden dan wel verdubbeld, maar de minimumdoelstelling van een derde wordt totaal niet behaald. In de directiecomités is het nog slechter gesteld. De helft van de directiecomités telt geen vrouwen, 40% slechts één vrouw. Hoe groter de onderneming, hoe minder vrouwen blijkt zelfs. In onze overheidsbedrijven zijn vrouwen in het directiecomité zelfs amper aanwezig, tot geheel afwezig. Ook daar gaat onze strijd verder. Tegen het blank, mannelijk establishment van middelbare leeftijd.

Wanneer volgt de bedrijfstop, nu de schoolbanken en de academie gefeminiseerd zijn? Niet alleen school is immers voor meisjes, ook werken is dat. We kunnen initiatieven zoals Stella P, opgericht door Conny Vandendriessche (Accent), sterk aanmoedigen. Haar advieskantoor, dat bedrijven bijstaat in hun zoektocht naar externe bestuurders, kon in 2015 maar liefst 40% vrouwen voor die functies aanleveren . Is de inhaalrace nu eindelijk gestart?

Naast het steeds subtieler worden van de hardnekkig achtergestelde positie van de vrouw doorheen de jaren 1900, worden we nu terug geconfronteerd met een zichtbare discriminatie. Femme De La Rue, de documentaire van Sofie Peeters die heel wat ogen opende wordt binnenkort 4 jaar. Wat is er sindsdien veranderd? Veel. Helaas niet in positieve zin. Het lijkt wel alsof bepaalde maatschappelijke tendensen ons terug in de tijd willen katapulteren. Kind-huwelijken in België, groepsverkrachtingen, besnijdenissen en onderdrukking. De suffragettes hadden het nooit voor mogelijk gehouden anno 2016.

De strijd is nog niet half gestreden. De vrouwenstrijd is een culturele en ideologische strijd, een strijd tegen instituten en systemen die diep verworteld zitten in ons denken. We vechten zowel tegen onze eigen cultuur als tegen de nieuwe culturen die we in ons land verwelkomen.

De vrouwenstrijd is een liberale strijd. Hij zal gewonnen of verloren worden met het honoreren van onze liberale waarden van gelijkheid, vrijheid en tolerantie. Discriminatie en onderdrukking van vrouwen, subtiel of manifest, op straat, in de rechtszaal of het bedrijfsleven: we moeten blijven vechten op alle fronten. Want deze strijd is te essentieel voor onze democratie om hem niet te winnen.

Zo ook zal de integratie van onze nieuwkomers staan of vallen met de rol die de vrouw op zich zal nemen. Hier kunnen vrouwen partijleider zijn, hier kunnen vrouwen aan het hoofd staan van de politie.

Nieuwe vrouwen die dit ambiëren, nieuwe vrouwen die hiervoor op de steun van hun kennissen, partner en familie zullen kunnen rekenen, zullen het toonbeeld van integratie blijken. Een rolmodel voor al wie vooruit wil. En een stap dichter bij geen enkele dag nog Vrouwendag.