Was een decennium geleden slechts een op de tien boksers in België een vrouw, intussen maken ze 25 tot 30 procent van het totaal uit.
‘Vroeger was het een sport die de arbeidersklasse aantrok, nu vinden ook hogeropgeleide vrouwen de weg naar de boksclub’, zegt Ibrahim Emsalak van de Vlaamse Boksliga. ‘Dat heeft te maken met de sterk toegenomen maatschappelijke aanvaarding van deze sport, met meer gendergelijkheid en met grote sterren als Delfine Persoon.’
Sportgeneesheer Nicolas Vandenbalck ziet ook een algemene tendens naar extreme sporten. ‘Het feit dat het een keiharde sport is, waarbij je samen je limieten opzoekt, maakt van veel boksclubs een ware familie.’ Dat het een gevaarlijke sport is, betwijfelt Vandenbalck. ‘Vrouwelijke boksers hebben minder vaak breuken dan mannelijke, want ze hebben minder kracht.’
De meeste vrouwen mikken evenwel niet op de ring: ze willen gewoon een gespierd lijf, een goede conditie en een uitlaatklep voor de stress en pijn van het leven.
‘Alle negatieve emoties afreageren’
– Hanane (35), leerlingenbegeleider op een grote Brusselse school
Hananes woonkamer is haar boksring. Via internet werkt haar trainer drie avonden per week een half uur lang live met haar en een dozijn andere, voor elkaar onzichtbare vrouwen. Tijdens de rustpauzes in de virtuele trainingen wordt er gechat. ‘Je deelt er je privéleven niet, maar je bent wel samen.’
‘Ik heb een erg stresserende, veeleisende job. Adolescenten met problemen bijstaan is best pittig en je kunt het soms moeilijk loslaten. Boksen helpt ontzettend. Ik kan alle negatieve emoties afreageren, het maakt me zorgeloos, en ik slaap vervolgens als een roos.
‘Aanvankelijk was het mij om het vermageren te doen en dus belandde ik in een fitnesscentrum. De drukte en het lawaai stonden me evenwel tegen, ik voelde me in een fabriek, waar aan je lichaam wordt gewerkt. Dat ik zou boksen, had ik niet gedacht. In mijn familie of vriendenkring doet niemand dat, ik zag nog nooit een wedstrijd en vraag me tot op heden af waarom je in godsnaam op andermans gezicht zou willen slaan.
‘Op een dag hoorde ik over internetboksen, je kon het een week gratis proberen. Ik wist al gauw dat het helemaal mijn ding was. Geen tijdrovende verplaatsing, met anderen zijn in je eigen wereld. En bovenal: jezelf bevrijden.’
‘Ik voel me mentaal veel sterker’
– Inès (25), werkt als verpleegster in een psychiatrisch ziekenhuis
Inès bokst twee keer per week in een club. ‘Ik ben ermee begonnen om me af te reageren op een destructieve relatie. Elke keer als ik sloeg, stelde ik me voor dat ik die man trof. Dat deed goed. Ondertussen is dat gevoel weg, maar boksen ontspant me nog steeds. Dat kun je met een harde job als de mijne wel gebruiken. Ik werk onder meer met alcoholverslaafden, die vaak neigen tot herval. Best frustrerend.’
‘Het boksen werd me aangeraden door mijn persoonlijke fitnesstrainer Aanvankelijk voelde ik er weinig voor, ik zat vol vooroordelen. In mijn hoofd was dat een sport voor hersenloze bruten. Nochtans had de man gelijk, ik voel me nu zoveel beter in mijn vel, heb tonnen energie en voel me mentaal veel sterker. Boksen geeft je zelfvertrouwen. En het zorgt ervoor dat je gezonder gaat leven. Zo ben ik gestopt met roken. Je voelt het verschil meteen.
‘Mijn familie was aanvankelijk erg verrast, ik ben nooit sportief geweest, niemand geloofde dat ik het lang zou volhouden. Onderhand hebben ze bewondering voor mijn volharding.’
‘Oorlogvoeren met je hersenen’
– Daniella Somers (55), voormalig achtvoudig wereldkampioen lichtgewicht boksen
‘Ik was twintig, werkte in de horeca en zag dat mijn broers vriend dagelijks aan thaiboksen deed, wat me uitdagend leek. Terecht. Boksen is mentaal en fysiek tot het uiterste gaan. Het is oorlogvoeren, maar dan met je hersenen, niet met je hart. Anders speel je op emotie en raak je de controle kwijt.
‘Na enige tijd wilde ik meer, van de ene wedstrijd kwam de andere, en zo werd ik in 1995 in Las Vegas wereldkampioen op een moment dat bokswedstrijden voor vrouwen in België nog niet waren toegelaten. Ik was een topsporter maar zonder het loon: eenmaal de trainer, de manager, de arts en de kinesist waren betaald, bleef er niets meer over.
‘Ik besloot een eigen club te beginnen en 25 jaar na dato heb ik daar geen spijt van. Soms vragen mensen of ik, hun verschil in kracht daargelaten, een onderscheid merk tussen vrouwelijke en mannelijke boksers. Ik zie alleen verschillende persoonlijkheden. Dramaqueens en doorzetters heb je zowel onder mannen als vrouwen.
‘Kwam het boksen in het echte leven ooit van pas? Beslist, ik heb er ooit een overvaller mee de deur uitgewerkt, toen we boven het bankfiliaal woonden dat mijn man runde. Maar daar hoef je het uiteraard niet voor te doen.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
