‘Vrouw, wees gevaarlijk!’

Zangeres-schrijfster Stella Bergsma vraagt zich af wanneer vrouwen ‘nu eens gevaarlijk worden’? ‘Wanneer gaan vrouwen eens bijten? Zonder op de rug te gaan liggen, met de pootjes omhoog.’

En nee, dan bedoel ik niet seksueel. Tekenend, hoor, dat jullie daaraan dachten. TY-PISCH weer! Altijd maar die seks, als het over vrouwen gaat. Bedreigend met hun borsten, zeker weer. Bom-bh’s en tijdtieten.

Nee, ik bedoel: wanneer houden vrouwen eens op met lachen, met charmant zijn, met aardig zijn? Wanneer gaan ze eens schuren, bijten en ongemakkelijk maken? En nee, ik bedoel niet kijven, hysterisch krijsen, wijvenzeiken. Dat kunnen we wegzetten. Aan de kant schuiven, feminisme noemen, en niet meer naar luisteren. En als ze daar nog van terug hebben, dan pakken we ze gewoon op hun uiterlijk. Dan druipen ze vanzelf af. Terug in hun make-uphok. Waar ze de lampen feller zetten en tegen de spiegel janken. Waar ze hun rimpels, wallen en kwabben tellen en een bibberige nieuwe glimlach proberen. Ik reken mezelf daarbij, met mijn grote bek. Eén opmerking over mijn reet en achter mijn uitgestreken gelaat breken kleine stukjes af zoals in een tekenfilm. Ik loop nog vijf passen door met de barsten en dan brokkel ik af.

En nee, ik doel niet op hun pogingen van nu. Want vrouwen zijn er al en ze doen dingen. Schrijven boeken, stukken, maken films. Kaarten hun problemen aan. Hoe ze in hun jeugd misbruikt zijn, of in hun latere leven geslagen. Hoe ze vernederd zijn of niet serieus genomen. Die kunst is dan voor andere vrouwen die zich erin kunnen herkennen en er veilig een potje om kunnen huilen. Om het vervolgens weer op de plank te zetten, uit te draaien, dicht te klappen, tegen hun man aan te gaan liggen en voorzichtig het onderwerp aan te kaarten. ‘Misschien kun jij dit ook eens lezen, schat, als je zin hebt, ooit. Mag ik het je voorlezen? Zullen we naar deze film gaan? Ik weet dat je vrouwen niet grappig/goed/interessant vindt, maar dit moet je misschien toch zien.’

Wanneer worden vrouwen eens onvermijdelijk? Wanneer worden ze urgent? En nee, ik bedoel niet door zeuren, drammen, schreeuwen, verongelijkt zijn. Ik bedoel: door te ademen, te denken, te leven. Het conflict niet te mijden. Soms lief zijn, soms blij, soms boos, soms geil, soms sexy, soms vies, soms lelijk, soms slecht. Zonder sorry, zonder op de rug te gaan liggen met de pootjes omhoog. Gewoon zijn, zoals mannen. Dat bedoel ik.

Veel vrouwen zullen dit onzin vinden. Veel vrouwen zullen kwaad op me zijn. Maar ik ben toch niet bang voor ze. Ze zijn ongevaarlijk.