‘Voor Voka is het nooit genoeg’

‘Wie de afscheidsinterviews met Voka-voorzitter Michel Delbaere leest, zou bijna denken dat er een nieuwe zuil geboren is’, vindt Caroline Copers van het ABVV.

In een reeks afscheidsinterviews maakt Michel Delbaere, uittredend voorzitter van werkgeversorganisatie Voka, een balans op. Opvallend: over de huidige rechtse regeringen is hij erg te spreken. Die zijn goed bezig, want de politiek staat eindelijk niet langer “vijandig” tegenover ondernemers, heet het. Meer nog, ook naar Voka zelf wordt er gretig geluisterd: “8 van onze 10 federale en 14 van de 17 Vlaamse aanbevelingen zijn terug te vinden in de regeerakkoorden”, pronkt Delbaere. Je zou bijna denken dat er een nieuwe zuil geboren is…

Delbaere? Nooit gezien of gehoord

Over het sociaal overleg is hij minder enthousiast. Het proberen plezieren van de (lees: oude) zuilen is een van de oorzaken van het geruzie onder de partijen in de meerderheid, want voor de vakbonden is het nooit genoeg, meent Delbaere. Jammer dat we ze niet aan tafel krijgen, voegt hij er nog aan toe. En die betogers van vorig jaar, dat waren allemaal ambtenaren, geen mensen die echt werken, weet hij nog…

Tja, deze uitspraken vragen echt wel om een reactie. Laat me beginnen met te stellen: Wie is Michel Delbaere? In de afgelopen jaren heb ik als algemeen secretaris van het Vlaams ABVV – toch een representatieve vakbond met meer dan 700.000 leden in Vlaanderen – welgeteld nul keer een uitnodiging ontvangen van de voorzitter van Voka. We hebben hem zelfs nooit gezien. (Wel hebben we met zijn organisatie heel wat adviezen in de SERV onderhandeld en een aantal akkoorden op Vlaams niveau afgesloten, bijvoorbeeld over de controle op de beschikbaarheid van werklozen.)

Zijn de bedrijven echt zo tevreden?

Ten tweede: als mijnheer Delbaere ons wel eens had gesproken, dan had hij kunnen vaststellen dat ook wij bekommerd zijn om wat er in de bedrijven leeft. Of men in de bedrijven momenteel zo ongelooflijk tevreden is over het beleid is nog maar de vraag.

Recent nog klaagde de bouwsector steen en been over hoe het besparingsbeleid bij o.a. de NMBS honderden jobs in de sector kost… De uitzendsector kijkt met argwaan naar de impact van de besparingen bij de VDAB op uitbestedingen aan private spelers die werklozen begeleiden… Het armetierig cultuurbeleid en de aderlating bij de VRT zullen ongetwijfeld hun weerslag hebben op de wereld van private creatieve startups en consultancy…

Het ziet er naar uit dat binnenkort, wanneer de zesde staatshervorming volop geïmplementeerd is, Vlaanderen loonkosten zal verlagen op basis van waar men werkt en Brussel op basis van waar men woont. Wie in Brussel werkt en in Vlaanderen woont, dreigt dus helemaal uit de boot te vallen. In een klap dreigen zo heel wat Vlamingen die naar Brussel pendelen flink wat duurder te worden voor hun werkgever, die weinig boodschap heeft aan het gebrek aan afstemming tussen de gewesten. Om nog te zwijgen van de administratieve knoeiboel die het aanvragen van verschillende Vlaamse, Waalse en Brusselse kortingen en premies met zich mee brengt.

Waar voor ons geld?

De strakke ideologische stelling dat we nood hebben aan minder overheid en meer privé, klinkt allicht best goed in een verkiezingsdebat. In de realiteit is het maar de vraag of minder overheid per definitie ten goede komt aan de bedrijven.

Dat wil niet zeggen dat we van de overheid geen waar voor ons geld mogen verwachten. Maar moet hetzelfde dan ook niet gelden voor de toch wel fikse loonkostkortingen in de private sector? Veel concrete engagementen over het aantal jobs dat die gaan opleveren hebben we nog niet gezien.

En toch staat Delbaere al klaar met de vraag om de werkloosheidsuitkeringen te vervangen door alweer een nieuwe overheidstoelage om mensen tegen erg lage kost tewerk te stellen. Een volgende werf voor de regeringen om in te gaan knoeien?

Voor sommige zuilen is het inderdaad nooit genoeg…