‘Volgens N-VA zijn er te veel kinderen die niet thuishoren op ‘onze’ Vlaamse scholen’

‘Onze Brusselse N-VA-parlementsleden zien in nieuwe leerlingen vooral een bedreiging’, schrijft Bruno De Lille van Groen. ‘De mix met anderstaligen zint hen niet. Hun argument is ideologisch, niet budgettair.’

De strijd tussen diegenen die Brussel als hoofdstad van Vlaanderen zien en diegenen die dat idee hebben opgegeven, vergiftigt elke discussie tussen Vlamingen die momenteel over Brussel gaat. De debatten over het capaciteitsprobleem in het Brussels onderwijs zijn daar tekenend voor.

Feit: er zijn opnieuw honderden kinderen die geen plaats zullen vinden in het Nederlandstalig basisonderwijs in Brussel. En het ziet er naar uit dat we dat vanaf volgend jaar ook zullen moeten vaststellen voor het Brusselse middelbaar onderwijs.

Toch investeert de Vlaamse Gemeenschap maar met mondjesmaat in nieuwe Brusselse scholen. Volgens de N-VA zijn er namelijk geen plaatsen tekort, er zijn in hun ogen gewoon teveel leerlingen die niet thuishoren op “onze” – lees Vlaamse – scholen.

Nochtans heeft elk kind bij wet recht op onderwijs en dat in de taal van zijn keuze. De overheid is het haar burgers dus verschuldigd voor voldoende aanbod te zorgen. Het is bovendien vreemd dat we enerzijds trots zijn op ons onderwijs maar er toch van uitgaan dat elke anderstalige (intussen bijna de helft van de Brusselaars) maar beter een opleiding volgt in het Frans. Het is zoals Geert Van Istendael onlangs op Radio 1 zei: “Dat is alsof de directeur van Coca Cola zou zeggen: de Coca Cola is op, drink maar Pepsi.”

Mix met anderstaligen

Toen we enkele jaren geleden in het Brussels Parlement en de Raad van de VGC de eerste discussies hielden over het plaatstekort, verwachtte ik steun van de N-VA omdat ik dacht dat zij het Nederlandstalig Onderwijs zouden zien als een goed middel om meer Brusselaars Nederlands te leren. Nee hoor, onze Brusselse N-VA-parlementsleden zien in die nieuwe leerlingen namelijk vooral een bedreiging. De mix met anderstaligen zint hen niet. Hun argument is ideologisch, niet budgettair.

Aan de ene kant heb je de partijen die vinden dat de Nederlandstaligen echt deel uitmaken van Brussel en moeten bijdragen aan de ontwikkeling van onze hoofdstad. Iedereen die aansluiting zoekt bij de Nederlandstalige groep, is ook welkom. Groen (en ook VLD) vindt dat elk kind dat naar het Nederlandstalig onderwijs wil komen, een positieve kans is voor Brussel. Brussel is tweetaliger geworden omdat we onze scholen nu al 20 jaar actief openstellen. Dat is goed voor de alle Brusselaars, Nederlandstalig of niet. 14% van de Brusselaars groeit nu trouwens al op in een tweetalig gezin, 20% van hen groeit op in een gezin waar Nederlands gesproken wordt.

Aan de andere kant heb je de partijen als N-VA samen met het Vlaams Belang en in mindere mate met CD&V. Ze willen helemaal geen deel uitmaken van die meertalige Brusselse gemeenschap en huiveren als “hun” instellingen (KVS, gemeenschapscentra, scholen, crèches…) zich openstellen voor anderstaligen. Wil een niet-Vlaming bij hun groep, dan zal hij moeten bewijzen dat hij dat waard is. Een aartsmoeilijke opdracht trouwens: al heeft een kind zes jaar Nederlandstalig basisonderwijs gevolgd, moeten de ouders, niet het kind, bewijzen dat ze Nederlands kennen, willen ze hun kind inschrijven in het Nederlandstalige secundair onderwijs. Een absurde Vlaamse regel.

Een groep verwende expats

Je merkt het ook aan hun taalgebruik: ze noemen zich geen Nederlandstalige Brusselaars, waarmee je je binnen de groep Brusselaars zet, maar Vlaming of Brusselse Vlaming. Ze voelen zich niet thuis in Brussel en gedragen zich eerder als een groep verwende expats: ze willen met veel egards behandeld worden maar ze willen zich zelf niet inburgeren.

Het resultaat? Een steeds groeiende afstand tussen Vlaanderen en Brussel. Wie geen deel wil uitmaken van een gemeenschap kan ze ook niet mee sturen. Als ‘de Brusselse Vlamingen’ eerlijk zijn, geven ze toe dat ze al afscheid hebben genomen van hun hoofdstad. En het zal hen worst wezen dat ze daarmee een hele groep Nederlandstalige en tweetalige Brusselaars aan hun lot overlaten. Dat waren toch geen “echte Vlamingen”.