‘Voeren N-VA, SP.A en Groen echt een ‘moddercampagne’?’

‘De smerigste modder die er de afgelopen weken over en weer werd gegooid, valt finaal te herleiden tot een debat over dossiers die het uitzoeken waard zijn’, vindt Knack-hoofdredacteur Bert Bultinck.

‘Ze zeggen dat ze een moddercampagne vrezen’, zei de Antwerpse SP.A-voorman Tom Meeuws dit weekend over de N-VA. ‘Wat ze blijkbaar bedoelen is: wij zullen met moddergooien. Een flinke bol klei met nog wat spijkers in.’ Het klinkt als gezeur, en alleen al daarom is het een slechte verdediging – nog los van de ongepaste associatie met de spijkerbommen van de IS. Van al het geweeklaag op centrumlinks was het gezanik over het moddergooien misschien nog wel het ergste. If you can’t stand the heat, get out of the kitchen. En graag snel. Maar Meeuws wijst niet onterecht ook naar de overzijde: ook centrumrechts zit al een hele tijd te klagen over het niveau van het debat. Het was Bart De Wever, nochtans voorzitter van een zelfverklaarde flinke partij, die na de Fornuis-rel met vochtige ogen een jeremiade afstak over het ‘politieke spel’ van ‘laag niveau’. Moddergooien doe je zelden in je ukkie.

In Vlaanderen valt de naam Trump bijna onmiddellijk na het woord ‘moddercampagne’, vooral als het over de tegenpartij gaat – het maakt niet uit of het dan over N-VA, SP.A of Groen gaat. Die vergelijking is zonder meer overtrokken. De smerigste modder die er de afgelopen weken over en weer werd gegooid, valt finaal te herleiden tot een debat over dossiers die het uitzoeken waard zijn. Ze zijn zonder uitzondering complex en technisch, maar het zijn allemaal relevante kwesties die inzicht bieden in het politieke bedrijf van vandaag. Ze doen denken aan de dossiers waarvan Trump middels rookgordijntweets de media wil weghouden. Komt speciaal aanklager Robert Mueller te dicht bij de explosieve Rusland-connecties? Dan stuurt The Donald snel een ranzige tweet over migranten, en kijkt iedereen – boem paukenslag! – weer de andere kant op.

De aandacht voor de Vlaamse dossiers, daarentegen, is pure winst voor een geïnteresseerde burger. De vragen waren scherp en relevant. Was een correcte procedure voor de organisatie van een groot volksfeest niet beter geweest dan een bevoegdheidsoverschrijdende handtekening onder een contract ter waarde van een dik half miljoen? Zonder enige twijfel. Cultuurhuis De Roma, dat de opdracht kreeg, is een prima kandidaat om zo’n evenement te organiseren maar staat niet meteen bekend als het clubhuis van de N-VA. Alleen om de schijn van partijdigheid weg te nemen, had de rood-groene Meeuws als regionaal directeur van De Lijn voorzichtiger moeten zijn. De traagheid van de bureaucratie mag dan wel zeer vervelend zijn als bestuurder, ze is geen excuus om dan maar snel je zin te doen. Als je als ‘fixer’, zoals Meeuws zichzelf omschrijft, te werk gaat, dan weet je dat het moeilijk wordt eens je in de politiek stapt. Fixers blijven beter op de achtergrond. En ook fixers moeten zich aan de regels houden.

Aan de andere kant blijft het stilzwijgen over de Lins Tower alle verbeelding tarten. Dat is de ondertussen beruchte toren aan de Antwerpse Konijnenpijp, waarvan de grond tweemaal op één dag is verkocht, de laatste keer met meer dan drie miljoen euro winst. Koper was de Land Invest Group, het vastgoedvehikel waar Joeri Dillen ooit nog directeur was. Joeri Dillen – ook een fixer? – werd later kabinetschef van De Wever, en bleef dat opvallend genoeg tot vlak voor het afleveren van de betwiste bouwvergunning voor de Lins Tower. Critici vragen zich al jaren af wat daar precies is gebeurd, maar niemand geeft een helder en afdoend antwoord. In het enige interview dat Erik Van der Paal, medeoprichter van Land Invest, heeft gegeven, kwam hij weg met een warrig verhaal. Net als bij Meeuws is er mogelijk niets verkeerds gebeurd. Maar net als Meeuws heeft de ex-kabinetschef van De Wever de schijn tegen. In plaats van volledige klaarheid te scheppen, valt Land Invest de journalisten aan die de vragen stellen.

Is er te veel modder? De ‘vuile’ campagne zou de antipolitiek voeden. In werkelijkheid geeft alleen het gesjoemel de politiek een slechte naam, en sporen de schandaaltjes de politici aan tot fair play. Natuurlijk gaat het straks hopelijk ook over de dromen van een nieuwe samenleving, met schonere lucht, een vindingrijke economie – misschien zelfs over een kleurrijk Vlaanderen waar iedereen zich veilig voelt. Maar tot nader order kan een beetje modder geen kwaad.