‘De magistraten van Straatsburg hebben hun hof gradueel gedegradeerd van een bolwerk tegen dictatuur tot de levensverzekering van moslimfundamentalisten in Europa’, schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van de visumrel tussen de Belgische regering en een gezin uit Aleppo.
Met de verkiezingen in zicht en de hete adem van Frauke Petry van de AFD in haar nek heeft bondskanselier Angela Merkel nu ootmoedig toegegeven dat ze het niet schafft met haar migrantenbeleid. Ze belooft beterschap. Berouw na de zondeval. Europa is tot in de rechtbanken toe verdeeld over het migratiebeleid.
De Syrische Visumrel tussen de letseladvocaten van Progress Lawyers Network en Theo Francken is daar het laatste voorbeeld van. Een verscheurend spagaat tussen enerzijds de linkse orthodoxen en hun knuffelbeleid, en anderzijds de rechtse realpolitik van het gesloten grenzenbeleid. Ondertussen vaart de veerdienst voor gelukzoekers over de Middellandse Zee naar Italië onverdroten voort, niet alleen onder de radar, het goedkeurend oog en de actieve medewerking van de Europese grensbewakers van Frontex en de EU-instanties, maar ook mede georganiseerd door de niet-gouvernementele organisaties.
‘Gouvernement des Juges vind je zowel in Brussel als in Straatsburg’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Deze organisaties leasen een 15-tal schepen die varen onder goedkope exotische vlaggen om hun overzetdiensten te organiseren. MOAS vaart met The Phoenix, geregistreerd in Belize, en AZG pendelt met een 4-tal boten: de Topaz Responder (Marshall Islands) de Dignity (Panama), de Bourbon Argos (Luxemburg) en de Aquarius (Gibraltar). Van zodra de kleine volgepropte gammele bootjes uit de Libische havens het ruime sop kiezen, bellen de mensensmokkelaars de armada van de schepen op. Deze varen dan vanuit Italiaanse havens en het Tunesische Zarzis uit om hen op vaste afgesproken coördinaten op te pikken.
Op 19.11.2016 hadden ze zo al 39.000 zogenaamde drenkelingen “gered”. In realiteit zijn deze humanitaire wegkijkers eerder handlangers van de smokkelaars dan redders. Ze zijn in essentie mede verantwoordelijk voor de 4.715 ongelukkigen die dit jaar al verdronken zijn. Criminele mensensmokkelaars verdienen miljoenen op hun rug met de wraakroepende illusie dat ze veilig kunnen oversteken met de hulp van de gesubsidieerde wereldverbeteraars.
Aan de basis van die tragedie ligt de linkse open-grenzen-lobby binnen de het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg, afgegleden tot de Eerbiedwaardige Tempel van Politieke Correctheid en Humanistische Navelstaarderij. Het arrest “Hirsi Jamaa tegen Italië” zette de poorten van Europa wagenwijd open voor een Afrikaanse exodus over de Middellandse Zee. Op 6 mei 2009 had de Italiaanse kustwacht een tweehonderdtal Somalische en Eritrese migranten van een drietal gammele bootjes geplukt en terug aan land gebracht in het Libische Tripoli.
Betalen voor de veerman
Voor die pushback-operatie werd Italië op 23.02.2012 door het Europees Hof veroordeeld, en moest het aan elk van de 24 klagers 15.000 euro schadevergoeding betalen. Sedertdien organiseert de Italiaanse kustwacht samen met Frontex de veerdienst van Libië naar Lampedusa. Wij betalen de veerman en de collateral damage.
Vóór 1989 had het EVRM geen enkele invloed op het migratie- en repatriëringsbeleid van de verdragspartijen. Artikel 1 van het verdrag stelde immers duidelijk dat het verdrag slechts geldt voor personen die zich “onder de rechtsmacht” van een lidstaat bevinden, zijnde op diens grondgebied. Logisch, want dat verdrag werd in 1950 door de tien oorspronkelijke West-Europese ondertekenende landen ingevoerd om hun eigen politieke stelsels en burgers te beschermen tegen het rode gevaar, niet om hun immigratiebeleid aan externe standaarden te onderwerpen.
In de jaren voorafgaand aan het ondertekenen van het EVRM in Rome had de Sovjetunie de Centraal-Europese landen onder de communistische knoet gebracht, tienduizenden politieke opposanten laten verdwijnen en de persvrijheid afgeschaft. Die machtsovername vormde de rechtstreekse aanleiding voor de overblijvende democratieën in West-Europa om hun burgerlijke vrijheden verdragsrechtelijk te verankeren. Niet één of andere wens om hun grenzen steeds verder open te stellen.
Aan deze periode van louter interne werking van het EVRM kwam een einde in 1989. Toen deden de rechters in Straatsburg plots een ingenieuze “ontdekking”: de extraterritoriale werking van het EVRM in repatriëringszaken (Söhring vs United Kingdom, 1989). Jens Söhring was een Duitser die tijdens een studieverblijf in de V.S. de ouders van zijn toenmalige liefje met een slagersmes naar de eeuwige jachtvelden had geholpen. Het V.K., waarheen Söhring was gevlucht en gearresteerd, wilde hem uitleveren aan de V.S. Hoewel dat land de mensenrechten zowat uitgevonden had met de Bill of Rights van 1798, staken de witte befjes van Straatsburg daar een stokje voor.
Machteloze democratie
Het risico bestond immers dat de Duitse slager daar de doodstraf zou kunnen krijgen. De implicaties van deze uitspraak waren niet te overzien. Elke lidstaat die iemand wenste te repatriëren werd voortaan verantwoordelijk gehouden voor wat dat land met die persoon zou kunnen uitvreten. Dat was uiteraard nooit de bedoeling geweest van de parlementen die het verdrag oorspronkelijk hadden geratificeerd, maar het kwaad was geschied.
De democratie bleek machteloos te staan tegenover het ‘Gouvernement des juges’ van Straatsburg. Met Söhring begon een lange lijdensweg van steeds verdergaand links-activisme binnen de rechtspraak van Straatsburg, met de beruchte zaak Othman (Abu Qatada) vs UK van 2012 als triest dieptepunt van totale wereldvreemdheid. Deze Jordaanse terrorist en boezemvriend van Osama Bin Laden mocht van de weledelachtbaren in Straatsburg niet gerepatrieerd worden naar zijn thuisland Jordanië.
Het probleem was deze keer niet dat hij daar gefolterd zou kunnen worden, want daar hadden de Britten al diplomatieke garanties voor verkregen, maar wel dat hij daar mogelijks geen eerlijk proces zou kunnen krijgen. Artikel 6 van het EVRM, dat oorspronkelijk ingesteld was om Stalinistische showprocessen in West-Europa te vermijden, werd door de rechters in Straatsburg misbruikt om de repatriëring te saboteren van een Al Qaeda-terrorist. Een oorlogsmisdadiger die alle democratische waarden vervat in het EVRM verfoeit als een goddeloze zonde.
Door hun extreme opstelling en totale gebrek aan respect voor de ratio legis van de wetgever in 1950, hebben de magistraten van Straatsburg hun hof gradueel gedegradeerd van een bolwerk tegen dictatuur en despotisme, tot de levensverzekering van buitenlandse terroristen en moslimfundamentalisten in Europa. Door het activisme van Straatsburg slaagt momenteel geen enkel Europees land er amper nog in om een buitenlandse terrorist of moslimextremist te repatriëren. Stel je voor dat Generaal Al Sisi in Egypte, Koning Mohammed VI in Marokko of één van de vele andere Arabische despoten zo’n terrorist te hard aan de tand zouden voelen…
De visumrel tussen Theo Francken en de Syrische familie Mohammed N. zal nu beslecht worden door onze Raad van State. Gouvernement des juges of justice des gouvernants.
Atoma-schriftjes van Leo Delcroix
Over de samenstelling van deze laatste eerbiedwaardige vergadering stond er ooit een bloemlezing in de beruchte Atoma-schriftjes van Leo Delcroix. De kattenbelletjes van onze gewezen minister van Landsverdediging werden in de jaren 90 per toeval in beslag genomen in het kader het smeerpijp-onderzoek. Volgens Delcroix had de CVP (de toenmalige CD&V) 6 staatsraden mogen benoemen, de VLD en de SP elk 3. Hugo Schiltz had voor de VU ook een rechter mogen benoemen, maar die was volgens Delcroix een verdoken socialist. Leo quoteerde zijn katholieke CVP-rechters op basis van getrouwheid en volgzaamheid in de arresten ten gunste van de CVP, met de hulp van de auditeur-generaal van de RvS Michel Roeland, zijn latere kabinetschef.
Zo waren de toga’s Ghislain Tack en Margriet Vriendts trouwe vazallen, Jan De Brabander een afvallige en Jan Baret een goddeloze anti-politieker.
Delcroix klaagde ook over het teveel aan Kamervoorzitters van de loge. Een belangrijke functie vermits deze de behandelende rechter aanduidt in een dossier.
Het kan verkeren, zou je denken. Ik heb echter een déjà-vu gevoel in de visumrel. Rechter Mireille Salmon die zopas Francken terechtwees in de Syrische visumgate was in 2010 betrokken in Fortisgate. Toen zei ze in La Dernière Heure: “Je n’accepte pas la décision de la Cour de Cassation, je la conteste!” De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet.
Rechter Salmon was voor haar benoeming een advocate die samen met de extreem-linkse Advocaten van het Volk (nu Progress Lawyers Network) op congressen van de International Association of Democratic Lawyers met communistische gelijkgezinden brainstormde over een juridische strategie om de liberale wereldorde links te maken. Salmon heeft daar ook over gepubliceerd.
De visumrel moet nu beslecht worden door een Franstalige Kamer bij de Raad van State. In de wandelgangen PS-burchten genoemd, waar acolieten als Serge Bodart, die in de vorige legislatuur nog als gedetacheerd staatsraad de honneurs waarnam op het kabinet van Elio Di Rupo, vandaag recht moeten spreken. “Ce qui est un état de droit, est devenu un état de gauche…“.
Michel Devlies, de stafhouder van de Brusselse Balie, spraak op 27 oktober 2012 ook zijn zorg uit over die detachering voor de onafhankelijkheid van de Raad van State. There is something rotten in the state of Belgium.
Het Schaduwparlement van Knack.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier