Visum Syrische familie: ‘Francken is koorknaap vergeleken met trawanten van vorige regeringen’

‘Het is tijd om terug te keren naar de orthodoxie van de scheiding der machten’, schrijft Jean-Marie Dedecker naar aanleiding van het veelbesproken dossier rond een visumaanvraag van een Syrisch gezin. Hij gruwt van het idee van een ‘gouvenement des juges’.

De laatste weken wordt de bevolking van dit stukje troosteloze klei vrijwel dagelijks om de oren geslagen met een verheven grondwettelijke term: de ‘Scheiding der Machten’. Flagellante van dienst is Meesteres Mieke Van den Broeck, advocate bij “Progress Lawyers Network”. Het Netwerk stond tot 2003 bekend als een roedel communistische zwarte toga’s met witte befjes met de naam ‘Advocaten van het Volk’. Kameraden Jan Fermon en Zohra Othman fleurden toen ook nog de verkiezingslijsten van de PVDA op. Ook welbekend als kloeke verdedigers van het de actievoerders die het aardappelonderzoek van de UGent in Wetteren naar de vaantjes hebben geholpen. Volgens Rode Mieke ontbeert bij Staatssecretaris Theo Francken elk respect voor onze scheiding der machten, de sacrale steunpilaar van onze westerse democratie. De onverlaat vertikte het immers gevolg te geven aan een arrest dat hem verplicht een visum af te leveren aan de Syrische familie van “Optimistic” M.N., de deputy manager van de Kamer van Koophandel in Aleppo, en aan een vonnis dat hem oplegt om een dwangsom van 4.000 euro per dag te betalen bij weigering.

Sterker nog, Francken durft het zelfs aan om tegen dat arrest beroep aan te tekenen en de uitspraak daarvan af te wachten. Wat een onbeschaamdheid! En dat terwijl de deputy-manager enkel wil komen schuilen in het Ardeense Maredsous bij barones Auriane van Zuylen van Nyevelt. Ze hadden elkaar leren kennen op een uitje in Istanboel. De Syriër heeft nochtans heel wat familie in Merkels Duitsland en een paar jaar terug zat hij ook nog in Zimbabwe, Londen en Brussel.

Volgens mijn bescheiden mening stond Syrië toen ook al in brand. Voor zijn visumaanvraag had hij zelfs drie retourtjes van 740 km veil van het belegerde Aleppo naar het Belgisch consulaat in Libanon. Waarom hij toen zijn kroost niet meenam blijft een raadsel. Maar… noblesse oblige of is het Honi soit qui mal y pense?

Monsieur Charles Louis de Secondat, alias baron de La Brède et de Montesquieu, draait zich volgens Rode Mieke nu om in zijn graf in de Parijse Saint-Sulpice. Hij was het immers, die in zijn magnum opus, ‘l’esprit des Lois’ uit 1748, het principe van de scheiding der machten aan de mensheid schonk. Hij zag er de enige mogelijkheid in om de onweerstaanbare en tijdloze dwang tot machtsmisbruik van de usurpatoren te beteugelen, van de paleizen in Versailles tot de villa’s in Toscane. “C’est une expérience éternelle que tout homme qui a du pouvoir est porté à en abuser“, wist Montesquieu toen al.

Vertrappelde vonnissen en arresten

In de zogenaamde ‘visum-oorlog’ zou Francken dit basisprincipe van de radicale scheiding tussen de uitvoerende, de wetgevende en de rechterlijke macht nu geschonden hebben, dixit de advocate. In de media schreeuwt ze van de daken dat deze Leuvense hooligan met zijn combat-boots een ganse reeks uitvoerbare vonnissen en arresten argeloos in de novemberregen als parkeerbonnetjes vertrappelt, en daarmee meteen de rechtstaat eigenhandig begraaft. Vermoeiende kretologie van militant links, gretig overgenomen door de Orde Van Vlaamse Balies, de vakbond van de pro-deo-advocatuur.

In vergelijking met de trawanten die de lakens uitdeelden in de vorige regeringen is Theo Francken echter een koorknaap. Premier Yves Leterme moest opkrassen uit de 16 nadat supermagistraat Ghislain Londers zijn bemoeienissen in de rechtspraak rond het Fortis debacle op de banken van het parlement deponeerde.

Een ander frappant voorbeeld dateert van 11 december 2009. Die dag lapte de regering Van Rompuy de scheiding der machten op een karikaturale manier aan haar grondwettelijke laars. De Raad van State had toen een regeringsinstructie vernietigd waarmee Herman Van Rompuy de Dienst Vreemdelingenzaken een massa-regularisatie van criminele en andere illegalen door de strot had geramd. Ze had de wettelijke voorwaarde voor regularisatie, namelijk de aanwezigheid van “buitengewone omstandigheden” (artikel 9 bis van de Vreemdelingenwet) met een simpele pennentrek tijdelijk buiten werking gesteld. Iets wat enkel kan na goedkeuring door het parlement. De selectieve nood van het generaal pardon verkrachtte echter de wet.

Verhofstadt deed dat met zijn massa-regularisatie-campagne van criminele en andere illegalen en Van Rompuy vertikte dat voor de zijne. Hij veegde zijn katholieke schoeisel aan het arrest van de Raad van State en aan de scheiding der machten. Elk van de vele tienduizenden regularisatiebeslissingen die daarvan het gevolg waren, was daardoor illegaal.

Illegale regularisatie

Geen kniesoor in de Wetstraat die daarom maalde. Niemand beschikte immers over het vereiste juridische belang om tegen een individuele regularisatiebeslissing in beroep te kunnen gaan. Ook niet de vele gevangenisdirecteurs die in de bajes tot hun verbazing verblijfskaarten moesten ronddelen aan illegale verkrachters en home-jackers. Als niemand een illegale overheidsbeslissing kan aanvechten, kan ze ook niet vernietigd worden. Case closed.

Uit erkentelijkheid voor zoveel grondwettelijke spitsvondigheid werd Van Rompuy daarna door de regering eendrachtig voorgedragen als president van de Europese Raad.

Pro deo of pro fisco

Ook bij de advocatuur weerklonk louter applaus voor deze grondwettelijke hold-up. De witte befjes kregen immers ook een lucratieve pro-deo-vergoeding voor het indienen van elke regularisatieaanvraag. Een procedure waarvoor niet eens de tussenkomst van een advocaat is vereist. Pro deo werd pro fisco. Geen woord van kritiek, ook niet bij de talrijke gesubsidieerde NGO’s vol welzijnsknuffelaars die nochtans pretenderen te waken over onze grondrechten.

Als er vandaag al getornd wordt aan Montesquieu’s scheiding der machten binnen het migratiebeleid, gebeurt dat niet door Francken maar door de aanmatiging van activistische rechters. Pasionaria Mieke Van den Broeck vergeet het gemakshalve, maar Montesquieu waarschuwde ook al voor de onvermijdelijke hybris van de rechterlijke macht: “Il n’y a point encore de liberté si la puissance de juger n’est pas séparée de la puissance législative et de l’exécutrice. Si elle était jointe à la puissance législative, le pouvoir sur la vie et la liberté des citoyens serait arbitraire: car le juge serait législateur. Si elle était jointe à la puissance exécutrice, le juge pourrait avoir la force d’un oppresseur.”

‘Rechtvaardige rechters’

De rechter in kwestie meent, nota bene als eerste in Europa, over de macht te beschikken om zijn regering op te dragen een visum uit te reiken. Tussen de pinten door leert elke rechtenstudent evenwel dat een rechter weliswaar een overheidsbeslissing kan vernietigen, maar dat hij nooit in de plaats mag treden van het bestuur zelf. Het visum-arrest is dan ook het werk van een juridisch onbeslagen individu, die zich verkeerdelijk in de Wetstraat waant in plaats van in zijn zittingszaal in de troosteloze Noordwijk van Brussel. Gelukkig zijn er nog “rechtvaardige rechters” die de dwingeland en de deurwaarder terugfloten en de belastingbetaler niet willen laten opdraaien voor een exorbitante dwangsom.

In het migratiebeleid is er al jarenlang een sluipende invasie van de rechterlijke macht op het terrein van de wetgever. Met anekdotes van de “Gouvernement des Juges” kunnen ganse juridische compendia worden vol gepend. Activistische rechters ontwaren “lacunes” in de wetgeving die ze daarop naar eigen goeddunken opvullen met hun eigen principes en toeschrijven aan één of ander vaag wetsartikel.

Rol van de rechterlijke macht in het Europese en Belgische migratiebeleid

Bestaande wetgeving wordt ook dermate verregaand geïnterpreteerd dat er van de oorspronkelijke bedoeling van de wetgever- de ratio legis- geen spatje meer over blijft. Beide tactieken worden al decennialang aangewend door de linkse open-grenzen-lobby binnen de vreemdelingen-magistratuur. Zo werd de overheidscontrole op immigratie gradueel afgebroken. De poging in het recente visum-arrest om alle sluizen open te zetten is daarvan slechts het voorlopig dieptepunt.

Moge daarom de geheel onverwachte verkondiging van Montesquieu’s leer door zijn recente bekeerlingen binnen de pro-deo-advocatuur aanleiding geven tot een grondig maatschappelijk debat over de rol van de rechterlijke macht in het Europese en het Belgische migratiebeleid. Te beginnen met de aanmatigende rol van de pruiken in Straatsburg en te eindigen met de pretentie van de witte befjes en het hermelijn van de door de PS-benoemde militante magistraten binnen de Franstalige vleugel van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen.

Moge het parlement wakker schieten uit haar politiek correcte migratieslaap. Het is inderdaad tijd om terug te keren naar de orthodoxie van de scheiding der machten. Wetten worden gemaakt in het parlement en niet in de raadzaal van het gerechtshof. “il n’y a point de plus cruelle tyrannie que celle qui l’on exerce à l’ombre des lois et avec les couleurs de la justice”. Een wijs man, die Montesquieu.