De zoveelste moeder aller verkiezingen gaat enkel om mensen. Niet waar ze voor staan, maar hoeveel sympathie ze met hun campagnes veroveren.
Het planten van verkiezingsborden is haast voltooid. Je kan er niet naast kijken. Voortuintjes en openbare vluchtheuvels, ideale plekken voor afval waar men in de auto geen ruimte voor heeft, zijn bevolkt met scheef timmerwerk en ruw materiaal. Het enige wat nog moet gebeuren, tot de oogst van 25 mei, is onderhoud. Af een toe een oud blad verwijderen en vervangen door een nieuw.
Is het u al opgevallen dat de koppen van politici belangrijker geworden zijn dan de naam van de partij? Zelfs de kleur waar men vroeger een partij aan verbond is op zijn retour. Waar is de tijd dat de strijdkreet van de partij driekwart van de poster innam? Een gekiende slogan met al waar een partij voor stond in vijf woorden samengevat werd. De politiek is een personencultus geworden. Op de politici na die zichzelf tot product hebben omgeturnd, is er geen enkele waar men enige sympathie voor kan opbrengen. Niets eens zozeer door de mens zelf, maar door de slechte kwaliteit van de foto’s, het goedkope papier waarop ze gedrukt zijn en de vaak slordige affichage.
Wat bezielt reclamebureaus om zich met hun politieke campagnes op de koppen te werpen? De overgrote meerderheid zijn aartslelijk. Dat ligt niet aan de persoon, al komen de meeste niet eens in aanmerking voor een advertentie van een buurtwinkel waarin alles te koop is, van vissenvoer tot kant en klare veranda’s. Het moet zijn dat ze dik betaald worden dat ze hun mosterd in de kast laten. Het antwoord op de vraag is vermoedelijk dat geen enkele partij een duidelijk programma heeft. De kopstukken beweren dat hun partij er een heeft, en ze lanceren wat onderdelen eruit, maar blijven steken in clichés. Wie Ter Zake en soortgelijke programma’s volgt, kan zich niet van de indruk ontdoen dat programma’s er slechts voor de schijn zijn. Ze maken nu eenmaal deel uit van het politieke spel in tijden van verkiezingen.
De betere kijker is door de moderne communicatiemiddelen echter zo goed geïnformeerd dat hij weet hoe waardeloos programma’s zijn. Al de dag van de verkiezingen zijn ze in de vergeetput gegooid en gaat het enkel nog om het aantal stemmen dat de politici hebben gehaald. Opgeteld weet men hoeveel elke partij er heeft. Die getallen dienen voor de postjesverdeling, want de regionale en federale regeringen zijn al gevormd. Het enige wat de pret kan bederven is een situatie waarin alle partijen evenveel zetels hebben. Dat feit kan zorgen voor een verschuiving van een centrumrechtse naar een midscheepse regering. Bovendien of de uitslag van de federale verkiezing al dan niet afwijkt van die van de regionale. Het land is echter al zo sterk politiek verkaveld dat de uitslag van de federale verkiezing wel heel groot moet zijn om invloed te hebben op de vorming van regionale regeringen.
De zoveelste moeder aller verkiezingen gaat dus enkel om mensen. Niet waar ze voor staan, maar hoeveel sympathie ze met hun campagnes veroveren. Het resultaat is dat, hoe lang regeringsvormingen ook duren, de bevolking opgezadeld zal zitten met kermisregeringen. Entertainment heeft alle ideologieën verdrongen. Het is een van de redenen van een verbod op politieke debatten op scholen. Partijbonzen spelen voor Pilatus, maar iedereen weet dat de leden van de commissie Zorgvuldig Bestuur bevolkt zijn met partijseminaristen en politici die altijd tweederangs zullen blijven. Dat minister van Onderwijs Pascal Smet het besluit terugfluit is ingegeven door de dramatische verkiezingsuitslag waar de SP-a voor staat. Die hoopt door de schooldebatten wat stemmen binnen te halen, want daar keert men weer naar de kern van wat partijen en verkiezingen zijn: ideologieën en programma’s.
Een wanhoopsdaad. Een schooldebat is al zo sterk vervuild door het entertainmentgehalte van de politiek dat het nauwelijks tot geen invloed meer heeft. De televisie heeft de scholen verdrongen. Onderwijs is niet meer bovenwijs. Om beurt komen de partijkoppen aan bod. De grote op de nationale zenders en de kleine op de regionale. kleine. En dat is de onderlaag van het feit dat de koppen als poppen op de posters staan en de oogst zo rijk is. En hun namen groter zijn dan de naam van de partij.
Regeringsformatie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier