Fotograaf Jürgen Augusteyns keerde terug naar de plekken in Brussel waar hij een jaar eerder de gevolgen van de aanslagen van 22 maart in beeld bracht.
Precies een jaar geleden kreeg ik van Bird In Flight, een Russische fotografiewebsite, de opdracht om de nasleep van de aanslagen in Brussel te documenteren. Ik ging naar de Beurs, waar heel wat mensen spontaan waren samengekomen om hun medeleven te betuigen aan de slachtoffers. De sfeer was sereen, maar niet neerslachtig. Overal werden slogans op de grond geschreven, bloemen neergelegd en kaarsen aangestoken. Later zou het bloementapijt aan het Beursplein uitgroeien tot het symbool van het verdriet om de slachtoffers van de aanslagen, maar vooral ook tot dat van de hoop, veerkrachtigheid en solidariteit.
Het beeld dat me het meest is bijgebleven is dat van mensen die aan het dineren waren in het restaurant van het Thon, nabij Maalbeek. Het leek toen bijna surrealistisch. Een avondmaal met naast je een forensisch onderzoek na een terreuraanslag.
Nadien ging ik naar het metrostation Maalbeek in de Wetstraat. De veiligheidsperimeter was opgetrokken ter hoogte van het Thon hotel. Het beeld dat me het meest is bijgebleven is dat van mensen die aan het dineren waren in het restaurant van het Thon, ter hoogte van de veiligheidszone. Het leek toen bijna surrealistisch. Een avondmaal met naast je een forensisch onderzoek na een terreuraanslag.
***
Op dezelfde dag, een jaar later, bevind ik me opnieuw op het Beursplein en metrostation Maalbeek. ’s Middags is de sfeer ingetogen aan de Beurs. Heel wat mensen komen op het middaguur spontaan samen om stil te staan bij de gebeurtenissen van toen. Omstreeks 15u vetrekken groepen mensen vanuit Molenbeek, het noordstation en het Luxemburgplein richting Beursplein om deel te nemen aan de herdenking. Vanuit Molenbeek stap ik mee. Heel wat prominenten van de islamitische en joodse gemeenschap zijn aanwezig. Net als toen schrijven mensen boodschappen van hoop en vrede op de grond en leggen ze bloemen neer, op het gemeenteplein in Molenbeek en aan de Beurs. ‘Turn to love’, ’tousensemble’, ‘samenéén’, ‘allunited’, klinkt het.
Het is bevreemdend om er terug te staan, in de ene hand de smartphone om het beeld van toen te bekijken, in de andere mijn camera.
De spits van 18u is net voorbij wanneer ik aan Maalbeek aankom. In het metrostation lopen reizigers haastig naar binnen en buiten, maar bij het passeren van het monument vertragen of stoppen ze even. Ik wil de foto die ik toen van het restaurant van het Thon had genomen, met ernaast de veiligheidsperimeter, opnieuw maken. Het is bevreemdend om er terug te staan, in de ene hand de smartphone om het beeld van toen te bekijken, in de andere mijn camera.
Onderweg naar huis besef ik dat het niet meer weg te denken is: militairen in het straatbeeld en op openbare plaatsen. Ik denk terug aan de foto die ik toen in het noordstation maakte. Drie soldaten voor een gesloten broodjeszaak in een lege hal. Net voor ik de trein neem naar Antwerpen fotografeer ik nog twee soldaten in het centraal station. Ze kennen het beeld dat ik vorig jaar van hun collega’s had gemaakt, een beeld dat helaas niet meer uit onze straten weg te denken is.
22 maart, één jaar later
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
