‘Vandaag zijn we allemaal die van Lidl’

Op de Dag van de Arbeid neemt Peter Mertens, voorzitter PVDA, het op voor de werknemers van supermarktketen Lidl die al zeven dagen aan het staken zijn: ‘Wij maken het allemaal mee. Overal bijspringen en nooit bijgewerkt raken. Hyperflexibiliteit. Langer werken. En geen respect. Integendeel.’

Lidl, dat is superflexibiliteit. Aan de kassa staan, paletten uitladen, rekken vullen, verse broodjes afbakken, de parking schoonmaken. Overal bijspringen. En nooit bijgewerkt geraken. Lidl, dat is deeltijd ploeteren zonder kans op een voltijds contract. En juist op deze sector laat onze regering de flexijobs los. Dat zet nog meer druk op de contracten.

Lidl, dat is een steeds wisselend uurrooster. Aan het stakerspiket hoorde ik hoe veel jonge vrouwen vijf dagen crèche moeten vastleggen, ook al werken ze maar 20 of 24 uur per week. Voltijds beschikbaar, deeltijds betaald. Dat is de realiteit.

Lidl, dat zijn de slechtste lonen in de sector. En de lonen in de sector zijn al laag.

Terwijl de enen zich krom werken, plukken de anderen de vruchten. Daar is de hele politiek vandaag op gericht.

De werkneemsters bij Lidl werken zich krom voor 1.300 euro per maand. De grote baas van Lidl is ondertussen opgeklommen tot rijkste Duitser. Hij heeft een fortuin bijeengeraapt van 37 miljard euro. 1.300 euro voor de een, 37 miljard euro voor de ander.

Flexibiliteit en lage lonen, maar dat is niet de essentie. Alles verandert als ook maar één mens durft neen te zeggen.

Bij Lidl hebben ze ‘neen’ gezegd. Niet één iemand, maar velen. Heel velen. Als een lopend vuurtje. Winkels werden gesloten nog voor men een syndicale afgevaardigde had gezien. Heel veel mensen sluiten zich voor de eerste keer in hun leven aan bij een vakbond. Omdat de bonden neen durven zeggen tegen de dictaten van Dieter Schwarz, en tegen de lakeien van Schwarz en co in onze regering.

Dievan Lidl, diegenen die geen stem hadden, juist zij, durven vechten. Dat ze een voorbeeld mogen zijn voor een warme sociale lente voor iedereen.

We zijn allemaal die van Lidl. Wij maken het allemaal mee. Overal bijspringen en nooit bijgewerkt raken. Hyperflexibiliteit. Langer werken. En geen respect. Integendeel. Wie uitvalt met een kapotte pols, een kapotte rug, en kapot lichaam, of wie uitvalt met een burn-out, die dreigt door de nieuwe regeringsmaatregelen op straat te worden gezet zonder iets in handen te hebben.

Laten wij ook ‘neen’ zeggen. Want niemand houdt die zotte werkdruk vol tot hij of zij 67 jaar is. Niemand. De maat is vol, en overal wakkert het vuur van het sociaal verzet aan. Bij AB InBev, bij Telenet, bij Brussels Airlines, bij DDS-Verko. ‘Vlaanderen lijkt aan de vooravond van 1 mei sociaal in brand te staan’, schreef De Tijd dit weekend.

Het establishment schrikt zich rot omdat mensen opnieuw ‘neen’ durven zeggen. De Vlaamse keizers zijn in paniek omdat mensen hun mond opentrekken, opkomen voor hun rechten en actievoeren. En dat mag niet volgens de Vlaams-nationalisten. Zij willen huis-tuin-en-keukenvakbonden die aan de leiband van de keizer liggen.

‘Krapuul’, zo noemde Annick De Ridder van de N-VA gisteren nog de werkneemsters van Lidl en hun vakbonden. Wel, diezelfde Annick De Ridder had niet eens stemrecht gehad zonder het stakingsrecht, en had niet eens een weekend of verlofgeld gehad zonder de vakbonden.

Alle sociale rechten in ons land zijn afgedwongen van onderuit. Allemaal. Door strijd. En altijd zijn de actievoerders door de Vlaams-nationalisten als ‘gepeupel’ en ‘krapuul’ bestempeld, en altijd hebben de separatisten aan de verkeerde kant gestaan.

De eerste mei is de strijddag van de arbeid. De eerste mei behoort toe aan de wereld van de arbeid en aan de vakbonden, en deze eerste mei staat in het teken van al diegenen die ‘neen’ durven zeggen tegen de heersende gang van zaken. Het begint met één iemand, met een bedrijf dat ‘neen’ zegt, en het zal eindigen met een veel grotere beweging.

Terwijl de werkneemsters van Lidl buiten in de regen actievoeren voor een minimum van waardigheid, kroont de N-VA-regering Cédric Frère met een erfelijk zitje in de Nationale Bank van België. Labeur aan de ene kant, grandeur van de haute finance aan de andere kant.

Eerst was er Albert Frère, rijk geworden met miljarden staatssubsidie voor de staalsector.

Nu is er zijn zoon Gérald Frère. Gedurende twintig jaar beheerder bij de Nationale Bank. En nu? Nu stelt de N-VA-minister van Financiën Cédric Frère aan, de kleinzoon van Albert Frère. Generatie na generatie aan de knoppen van het Belgisch establishment bij de Nationale Bank van België, met dank aan de N-VA.

En wat doen onze N-VA-ministers als PVDA-volksvertegenwoordiger Marco Van Hees het nepotisme van de partij onder hun neus wrijft in het parlement? Ze lachen het weg. Hoogmoedig. Arrogant. Vol zelfgenoegen. Wie doet ons wat?

Dit is een regering van ‘ons kent ons’. Dit is een regering die haar vrienden miljardairs opnieuw een soort erfelijk privilege geeft. En dan maar leuteren over de verlichtingswaarden. Papa, zoon, en kleinzoon, allemaal op de hoogste posten van het Belgisch establishment dankzij de MR én de N-VA. Het is genoeg geweest. Het is tijd om ‘neen’ te zeggen.

De regerende partijen liegen erop los. Ze hebben gelogen over de pensioenleeftijd. Geen enkele partij schreef in haar programma dat de pensioenleeftijd moest verhogen, maar na de verkiezingen werd de leeftijd snel opgetrokken.

Ze hebben gelogen over de vele uitzonderingen die er zouden komen. Bijna niemand zou getroffen worden door het optrekken van de pensioenleeftijd, maar dat is onwaar. De ene na de andere uitzondering wordt afgebroken. De cipiers, de brandweer, de politie, de kleuterjuf, het onderwijs, allemaal moeten ze langer werken. Allemaal verliezen ze pensioen.

Deze regering liegt, en niet alleen over onze pensioenen. Ze liegt over de straaljagers, ze liegt over ‘werkbaar werk’, ze liegt over langdurig zieken, ze liegt over het aanpakken van het grootkapitaal, ze liegt over een begroting in evenwicht.

Het is genoeg geweest. Wij moeten ‘neen’ zeggen. Neen zeggen, en ons organiseren. Neen zeggen en mobiliseren. Neen zeggen en op 16 mei met zijn allen naar Brussel gaan. Om te betogen. Voor waardige pensioenen. Voor waardig werk. Voor respect. En voor het ontslag van deze regering van grootkapitalisten en leugenaars.

Vandaag start de sociale lente.