Tine prostitueerde zich voor haar man: ‘Ga nog eens geld uit de muur halen’

Tergen, uitlachen, kleineren. Met een volharding die Tine blijft verbazen, behandelt haar zoontje haar zoals hij het van zijn vader heeft geleerd.

Dat op liefde geen leeftijd staat, hoor je Tine (39) niet betwisten. Maar was ze zelf niet te jong, toen ze als naïef wicht van achttien introk bij een man die haast dubbel zo oud was?

Eerst is hij een kennis van haar moeder, daarna gaat Tine bij hem babysitten. Met zijn zoon van drie kan ze het goed vinden. Uiteindelijk brengt de jonge vrouw zo’n achttien jaar van haar leven door met de man. Ze verbouwen eigenhandig een huis, krijgen een kind, kopen een woning in het buitenland en dromen van een B&B. Leven met hem is leren omgaan met zijn woedeaanvallen. Hij is de koning van de meningen, een man die de halve wereld niet moet en grossiert in geringschatting, tegenover Tine nog het meest.

Ondertussen moet er flink worden verdiend, vooral door haar. Hij raakt het ene baantje na het andere kwijt en werkt uiteindelijk niet meer. Tine heeft een job en klust ’s avonds bij. Het begint met een make-upopleiding en dansen in een discotheek en eindigt met massage en seksuele diensten bij wildvreemden thuis. Haar lichaam, zijn wingewest. Hij beweert het spannend te vinden, zij voelt zich erg klein. Wat telt zijn de centen. ‘Ga nog eens geld uit de muur halen’, zegt hij vaak lachend, in wat bedoeld is als een compliment.

Tine is eenzaam, ze werkt en werkt. Er is nooit tijd om stil te staan bij wat er gebeurt en wat het doet, met haar én met hen. Ze raakt uitgeput, verliest grip. Naarmate zijn drankzucht toeneemt, wordt hun relatie slechter. Steeds vaker sart en kwelt hij haar, de jonge vrouw zien breken bezorgt hem een vuig genot. Als kind van een aan levercirrose overleden vader weet Tine waartoe alcohol in staat is. Maar er valt niet over te praten.

Anderhalf jaar lang probeert ze van hem weg te gaan. ‘Zó’n vrouw is je moeder, ze laat je in de steek’ , houdt hij hun kleuter al te vaak voor. ‘Onze grootse toekomstplannen, een fijn leven in het buitenland, ze gooit het allemaal te grabbel.’ Het zijn moordende woorden, die haar een paar keer laten terugkeren. Maar op een dag is hun effect uitgewerkt.

Tine heeft nu al veertig maanden een eigen flat. Bijverdienen doet ze niet meer. Nooit meer. Ze is van hem weg, maar zijn terreur is nog niet voorbij. De man stalkt Tine, maakt de spullen stuk die bij hem zijn achtergebleven, vertraagt de gerechtelijke procedures maximaal. Maar ze laat zich niet kisten, en gaandeweg krijgt haar nieuwe leven vorm. Ze sport, overweegt een opleiding en wil een andere baan.

De helft van de tijd woont hun zoontje van acht bij haar. Tine doet haar best, het gaat heus al wat beter, maar de twijfel houdt haar vaak wakker: zou ze echt geen goede moeder zijn? De gedachte overvalt haar steeds minder, maar als het gebeurt, is het na de wissel. Als het kind net van zijn vader komt. Met een volharding die Tine blijft verbazen, behandelt de jongen haar zoals hij het van zijn vader heeft geleerd. Hij tergt haar, lacht haar uit, kleineert. Ze weten allebei waartoe dat zal leiden. Eerst zal ze zijn plaagstoten negeren, dan zal ze ermee dreigen dat er klappen zullen volgen. Haar stem zal steeds luider klinken. Tot ze zichzelf verliest en ze hem voorovergebogen over haar knieën zal leggen. Terwijl hij de slagen incasseert, zal zij door afschuw overmand worden. Dan zal het grote verdriet volgen, en zullen ze elkaar troosten.

In de dagen die volgen, zal de scène zich in haar hoofd herhalen. Tine wordt verteerd door schaamte en teleurstelling. Het moet anders, zál anders. Ze is dit hoofdstuk aan het afsluiten, maar het is work in progress.

Maak mee het verschil en deel het campagnebeeld op Facebook met #genoeg