‘Tijd voor een doordachte aanpak van het capaciteitsprobleem in de Rand én in Brussel’

Bruno De Lille (Groen) over het probleem van ouders die voor de schoolpoort kamperen om hun kind in te schrijven.

Grimbergen, Dilbeek, Vilvoorde, … de lijst met gemeenten waar ouders kamperen voor de schoolpoort om hun zoon of dochter toch maar ingeschreven te krijgen is lang. Dankzij het centrale inschrijvingssysteem dat de minister van onderwijs voorstelt zullen de beschamende beelden van verkleumde papa’s en mama’s gelukkig snel tot het verleden behoren. Maar is hun probleem daarmee opgelost? Of wordt het gewoon onzichtbaar gemaakt?

Versta me goed: het centrale inschrijvingssysteem is een goede zaak. Het zorgt ervoor dat iedereen dezelfde kansen krijgt om zijn of haar kind in een school naar keuze in te schrijven. Maar als er scholen te kort zijn in een regio, dan zal het computersysteem dat niet oplossen.

In Brussel zitten we vandaag in die situatie. Iedereen meldt haar of zijn kind aan, de computer verdeelt en op het einde… zijn er een paar honderd kinderen die toch uit de boot vallen. Er is geen stoel voor hen in het Brussel Nederlandstalig onderwijs.

Wat dan? Trek uw plan! Dus gaan die ouders wanhopig op zoek. Sommigen houden hun kleuters nog een jaar thuis. Sommigen vinden een plaats in het Franstalig onderwijs. Een groot deel van de ouders trekt echter naar een school in de Rand. Ze willen per se Nederlandstalig onderwijs voor hun kind en moeten ze daarvoor vele kilometers afleggen, dan is dat maar zo.

Dit zet druk op de Rand en op het onderwijs in die Rand. Het levert extra mobiliteitsproblemen op. Scholen krijgen een publiek dat vaak een andere rugzak (kansarmoede, thuistalen, culturele achtergrond, … ) meebrengt dan de gemiddelde leerlingen uit de gemeente zelf en waar ze niet genoeg of niet de juiste expertise voor in huis hebben. Bovendien is het aantal scholen er berekend op de lokale bevolking en ontstaat er extra concurrentie voor de plaatsen die er zijn.

Daarom schreeuwen die gemeenten om geld voor extra scholen. Of denken ze aan drastische maatregelen: zo willen sommigen in Dilbeek de toegang tot de scholen voorbehouden voor de inwoners van de gemeente.

Ik begrijp dat, maar het is symptoombestrijding. Pak het probleem bij de basis aan, geef de Brusselse leerlingen een alternatief vlakbij hun huis en capaciteitsproblemen in de Rand zullen als sneeuw voor de zon verdwijnen. De Brusselse scholen hebben de laatste jaren een unieke kennis en ervaring opgebouwd in lesgeven aan kansarme, anderstalige kinderen met diverse achtergronden en zien dat publiek niet als een bedreiging (zoals in de Rand soms wel het geval is). Kinderen die in hun eigen buurt naar school gaan, bouwen netwerken uit die handig kunnen zijn voor het hele gezin. En als je de Brusselse ketjes een school garandeert in eigen buurt, zijn er ook minder verplaatsingen en dus minder mobiliteitsproblemen.

Zowel de Rand, Brussel als de kinderen en hun ouders komen hier als winnaar uit. Maar dan moeten die Brusselse plaatsen er wel dringend komen.

Vlaanderen klopt zich op de borst omdat het miljoenen investeert in nieuwe Brusselse scholen. Maar de eigen administratie geeft toe dat het niet genoeg is. Het is niet voldoende te zeggen “we doen ons best” als er honderden kinderen geen school vinden. Je kunt geen applaus vragen als je weet dat je het probleem gewoon verplaatst. Steek een tandje bij want elk kind heeft recht op een stoel.

Helaas lukt dat niet want de Vlaamse meerderheid vindt het belangrijker dat ook de Rand een deel van de koek krijgt. Brussel krijgt volgens hen al teveel. Maar als het huis van je buurman overstroomt, dan koop je niet alleen een extra dweil voor jezelf. Je helpt hem met een grotere emmer. Tijd voor een doordachte aanpak van het capaciteitsprobleem in de Rand én in Brussel.

Bruno De Lille

Fractievoorzitter Groen

Voorzitter commissie onderwijs VGC