‘Stop met twitteren’

‘Je hebt altijd een stuk emotie nodig om de mensen te overtuigen’, zegt Mieke Vogels (Groen!), die in 2014 uit de nationale politiek stapt.

Betreurt u dat uw partij niet in de nieuwe federale regering zit?

Mieke Vogels: In een regering met acht partijen hadden we onmogelijk op het beleid kunnen wegen. Want een partij die niet noodzakelijk is voor de meerderheid, is zeer chanteerbaar. Dan hadden de anderen constant kunnen zeggen: ‘Zijn jullie het niet met ons eens? Vertrek dan gewoon!’

Uit de peilingen blijkt dat Groen! naast de N-VA de enige Vlaamse partij is die vandaag in de lift zit.

Vogels: Laten we realistisch zijn: Groen! houdt goed stand. Maar als we door de grens van 10 procent willen breken – en ik geloof nog altijd dat dat kan -, zullen we ons speelveld moeten verruimen. We mogen ons niet uitsluitend met de waan van de dag bezighouden, want daarmee win je geen verkiezingen. Onze kiezers verwachten dat wij zelf met visionaire ideeën uitpakken.

En dat gebeurt nu te weinig? Vogels: Tegenwoordig is het moeilijk voor jonge politici om zich los te rukken van wat er dag na dag in de Wetstraat gebeurt. Tegenwoordig besta je niet als je niet op Twitter zit, en dus is er een Twitterpool ontstaan van politici, journalisten en andere opiniemakers die permanent op elkaar reageren. Ondertussen posten ze nog een paar korte quotes op Facebook en beginnen ze te reageren op alle reacties die binnenlopen. Ze hebben amper nog tijd om stil te staan en na te denken over waar het met onze samenleving naartoe moet. (zucht) Blij dat ik daar niet meer aan mee hoef te doen.

In uw partij is ondertussen een nieuwe zakelijkheid geslopen. Hebt u het daar niet moeilijk mee?

Vogels: Mijn jongere partijgenoten doen inderdaad minder vanuit de buik aan politiek dan wij destijds. Op zich is het ook normaal dat een nieuwe generatie zich tegen de vorige afzet. Alleen heb je altijd een stuk gevoel nodig om mensen te kunnen overtuigen. We moeten ons ervoor hoeden dat de emotie alleen van rechts komt, want dat is de emotie van de portemonnee. Dus mogen we niet bang zijn om nog gevoel in onze boodschappen te leggen en moeten we ook gedurfdere ideeën naar voren schuiven. Ook al roept de buitenwereld in eerste instantie dat die niet haalbaar zijn.

Zult u de politiek straks niet enorm missen?

Vogels: Na 25 jaar in een parlement ben ik er een beetje op uitgekeken. Ik hoef ook niet zo nodig het grootste aantal vragen te stellen en zoveel mogelijk tussenkomsten te doen. Dat is tegenwoordig een echte sport in het parlement, want iedereen wil natuurlijk de media halen en goed scoren in die rapportjes in de kranten. En wat doet een politicus dan? De belachelijkste vraag stellen over de gewestweg die door zijn dorp loopt. Want dan kan hij er zeker van zijn dat hij tenminste de plaatselijke kranten haalt. (APE)