Stijn Stijnen

Stijnen deed een gouden zaak

Er bestaan twee absurde werelden. De Belgische politiek is de eerste. Hopeloos. Steek er geen energie in, ook niet om u er druk om te maken, heeft geen enkel nut. De tweede is die van het Belgische profvoetbal, en die is al niet veel beter.

Wij laten in het midden hoe erg het is wat Stijn Stijnen heeft uitgericht, wat Frigo en Piop in de meeste van hun berichtjes beweerden, was in elk geval juist. Maar blijkbaar was het toch een reden tot ontslag, verbloemd met de staande uitdrukking: ‘In onderling overleg het contract beëindigen.’

Omdat hij zijn werkgever kennelijk schade heeft toegebracht, krijgt Stijnen nu volgens de krant één miljoen euro om niets meer voor diezelfde werkgever te doen. Plus een vrije transfer die hem nog minstens een half miljoen euro aan tekengeld kan opleveren. Stijn Stijnen heeft, met andere woorden, de zaak van zijn leven gedaan. Had hij het met opzet geflikt, en wie weet, dan mocht Bert Kruismans inpakken als slimste mens ter wereld.

Een niet te versmaden voorbeeld voor al wie een profcontract bij een voetbalclub heeft ondertekend. Facebookt en twittert er allen op los, zet de voetbalfora en -flora vol met berichten waarin u uzelf ophemelt en uw ploegmaats of uw bestuur afkraakt, zorg ervoor dat ze gemakkelijk kunnen uitvissen wie de mail heeft gepost, doe het desnoods onder uw eigen naam, en u bent binnen voor de rest van uw dagen.

Een miljoen euro! Daarvoor moeten de meesten van ons vijftig jaar werken. En durf het niet aan om kritiek te geven op uw eigen baas, of u kunt zich de volgende maand aanmelden bij het OCMW. Of in Sint-Gillis. Wij zullen eens iets over Jacques Sys op het internet zetten, benieuwd of we ook een miljoen krijgen.

Wat zou een voetballer eigenlijk moeten doen om ontslagen te worden zonder dat hij een cent trekt? Met een tank een vergadering van de raad van bestuur binnen rijden en iedereen door de muur blazen? Lach niet, want als we Jos Verhaegen mogen geloven, heeft het bij Germinal Beerschot weinig gescheeld. Maar wellicht kan ook voor zo’n akkefietje een lopende verbintenis niet worden verbroken, of daar komen meester Maesschalck en meester Misson al aangelopen om een schadevergoeding van zeventien keer het laatste jaarsalaris op te eisen.

De juridische macht van een profvoetballer is onbegrensd. Boos dat u op de bank moet zitten? Daag uw club voor de arbeidsrechtbank wegens beroepsverbod, zo goed als zeker krijgt u gelijk. U bent linksvoetig en de trainer meent het recht te hebben u op rechts te posteren? Dat wordt Straatsburg. En in afwachting incasseert u een dwangsom ter waarde van drie keer een jaarsalaris voor elke dag dat uw club u verhindert om elders uw diensten te gaan verkopen.

De waanzin van het geldverkeer in het voetbal is zonder gelijke. Dat huisje van Nicolas Frutos gezien, vorige week Sport/Voetbalmagazine? Staat in Santa Fe. In Oost-Santa-Fe én in West-Santa-Fe. Toen Frank Vercauteren bij Nantes voetbalde, woonde hij ook in zo een huis. Als je daar van de meest linkse naar de meest rechtse kamer wou, moest je de bus nemen. Bertrand Crasson in Napels! Daar was een helikopter vereist.

Wij lezen het onderschrift bij een foto: ‘De hele familie schuift aan voor een parillada, een Argentijnse barbecue.’ We zien Frutos met een imposant slagersmes een volledige os opensnijden, wijl op de achtergrond drie- tot vierhonderd hongerige verwanten gretig toekijken. Op een andere foto poseert Nicolas in de kleine fitnessruimte die hij in een bijgebouwtje heeft laten installeren: het Tahrirplein! In zijn zwembad oefent de Argentijnse marine.

Santa Fe zeg. Waar is de tijd dat we met zijn allen verliefd waren op Marva: ‘Ga mee naar Santa Fe, daar speelt een oude man een ritmisch lied op zijn gitaar.’ Dokter Mendoza!

Koen Meulenaere