Stephanie D’Hose (Open VLD): ‘Genieten van de kleine dingen: dat is mijn grootste levensles’

Stephanie D’Hose is Senaatsvoorzitter, Vlaams Parlementslid en fractievoorzitter van de Gentse gemeenteraad (Open VLD). Maar hoe is zij als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden, had zij 19 minuten en 52 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

De lockdownfeestjes. Die zijn een klap in het gezicht van alle zorgverleners en iedereen die wél de regels naleeft.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Covid-19, de klimaatcrisis en de financiële crisis hebben één ding bewezen: België is geen eiland. De wereld zou beter worden van meer internationale samenwerking.

Wat is uw grootste prestatie?

Het feit dat ik sta waar ik vandaag sta. Zonder bekende achternaam of politieke voorsprong. Wel dankzij hard werk en politieke mentoren zoals Sas van Rouveroij en Egbert Lachaert.

Wat is uw grootste mislukking?

Mijn scheiding, zeven jaar geleden. Ik heb er geen spijt van, maar het voelt wel als een persoonlijk falen.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Ik ben een zonnekind, en vroeger droomde ik van een land waar de zon altijd schijnt. Maar ik zou mijn ouders en vrienden niet kunnen missen.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

Elke vrijdagavond ging ik logeren bij mijn mémé en zij maakte dan pootink, West-Vlaams voor pudding, met een dik vel en speculaasjes. Ik zie me nog zitten voor haar stoof, met dat heerlijke gevoel van nog een heel weekend voor me.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Ik ben al van kindsbeen een fervent vegetariër. Vooral uit bezorgdheid om dierenwelzijn, maar het ecologische aspect is mooi meegenomen. En verder neem ik zo veel mogelijk de fiets en het openbaar vervoer.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Als ambitieuze vrouw met een mening hoef ik daar geen tekeningetje bij te maken, zeker?

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Drie jaar geleden adopteerde ik een kater, Boris. We voeren hele conversaties met elkaar.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Elk jaar opnieuw heb ik spijt van het laatste pintje te veel op de Gentse Feesten.

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

Die vergelijking maken, zou een ontkenning zijn van de wreedheden van toen. Maar we mogen niet blind zijn voor de alomtegenwoordige antipolitiek. Mensen sluiten zich op in de loopgraven van hun eigen gelijk.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

Ik ben vooral een lezer, maar één boek kiezen lukt echt niet. Vandaar een film: La vita è bella van Roberto Benigni. Die bevat een mooie levensles: houd je hoofd recht en blijf waardig, ondanks alle lelijkheid.

Waarover zou u meer willen weten?

Als ik meer tijd zou hebben, zou ik me graag verdiepen in de leer van de dalai lama.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Ongeveer 1000 euro per jaar. Enkele goede doelen, zoals Gaia, steun ik structureel. Maar af en toe passeren er ook verhalen die me erg raken. Zo heb ik ooit een zeehondje geadopteerd. Plus natuurlijk de vele steunkaarten en eetfestijnen.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Verwonderd blijven.

Vindt u seks overschat?

Nee, integendeel.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Mijn mama zie ik heel vaak, maar mijn papa is risicopatiënt, dus van hem houd ik nu noodgedwongen wat afstand.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Enkele jaren geleden heb ik padel ontdekt. Al is dat meer voor de fun: samen met vrienden buiten zijn, ontspannen en heel veel lachen.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Mocht ik zelf iets kunnen betekenen, zou ik me weren als een duivel in een wijwatervat.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Jaren geleden kreeg mijn papa een hersenbloeding. Hij moest lang revalideren en heeft nog geregeld hoofdpijn en geheugenproblemen. Maar hij is zó blij dat hij nog leeft en hij geniet enorm van de kleine dingen: dat is mijn grootste levensles.