‘Stelen van arme kinderen om uit te delen aan de rijkeren. Geen knagend geweten, minister Crevits?’

‘De beslissing om geld van kansarme scholen door te storten aan rijke scholen kan heel ernstige gevolgen hebben’, meent onderwijsexpert Orhan Agirdag.

Vlaams minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) heeft aangekondigd dat ze de extra steun voor kansarme leerlingen in de basisfinanciering van scholen zal schrappen. Daar wordt bij vermeld dat dit geen besparingsmaatregel is. De totale pot van de werkingsmiddelen blijft immers hetzelfde, maar het geld zal op een ‘andere manier’ verdeeld worden. Dit is inderdaad geen besparing, dit is klassenstrijd. En klassen met leerlingen aan de onderkant van de samenleving zijn de slachtoffers hiervan. Hun middelen gaan in alle stilte overgeboekt worden naar de rijkere scholen.

Het gaat dus niet om een besparing, maar waarom deze maatregel dan wel genomen moest worden is niet duidelijk. Een dergelijk besluit kan immers meer kwaad doen dan goed.

Verschillende wetenschappelijke studies hebben vastgesteld dat de etnische samenstelling van een Vlaamse school géén negatieve effect uitoefent op de leerprestaties van hun leerlingen. Met andere woorden, de kleur van de school is (momenteel) geen indicator voor de kwaliteit ervan. Als Vlamingen kunnen we daar trots zijn, want in heel wat andere landen is dat anders. Zo heeft schoolsegregatie in de Verenigde Staten (waar kansarme scholen ondergefinancierd zijn) wel een negatief effect op de onderwijsprestaties van de leerlingen.

De goede prestaties van Vlaamse concentratiescholen is dus mede mogelijk gemaakt door de extra financiële steun die deze scholen krijgen (kregen?). Het extra financiële duwtje is broodnodig omdat het meer kost om kwaliteitsvol onderwijs te bieden aan diversere groepen van leerlingen.

Niemand moet dan verbaasd zijn als na de invoering van deze maatregel blijkt dat kansarme scholen veel slechter presteren. Hoewel meer geld geen garantie biedt voor meer onderwijskwaliteit, is het wel een voorwaarde daartoe. Een van de belangrijkste verwezenlijkingen van het gelijke onderwijskansenbeleid van de afgelopen jaren wordt dus teniet gedaan. In tijden van ‘evidence-based’ beleid, is deze transfermaatregel een ‘evidence-based’ aanslag op onze onderwijskwaliteit.

Meer slachtoffers

Niet alleen de belangen van de kansarmen staan op het spel, maar dergelijke maatregelen brengen schade toe aan de gehele samenleving. Want in kansarme scholen zitten er niet alleen kansarme kinderen. Integendeel, door het stijgend tekort aan scholen hebben welgestelde families steeds minder de luxe om een ‘witte’ school te kiezen voor hun kinderen. Gelukkig dat het voorlopig perfect lukt om als een welgesteld kind te leren in een concentratieschool. Organisaties zoals School in Zicht en ouders zoals Tom Naegels illustreren dit heel goed. Maar het is nog maar de vraag of dit ook zo zal blijven wanneer er minder geïnvesteerd zal worden in deze scholen.

Bovendien, stijgt de groep van kansarme leerlingen demografische gezien heel sterk in aantallen. We zijn op termijn onvermijdelijk afhankelijk van deze leerlingen die de Vlaamse economie draaiende moeten houden. Hun creatieve inbreng in de kenniseconomie en de belastingen die zij zullen betalen, zullen aangewend worden om onze pensioenen te betalen. Minder investeren in de toekomst van kansarme leerlingen brengt daarom niet enkel schade toe aan hen, maar we zullen als gehele samenleving achteruit gaan.

Stelen van kinderen

De beslissing om geld van kansarme scholen door te storten aan rijke scholen is dus geen besparingsmaatregel én het kan heel ernstige gevolgen hebben. Dan is de vraag opnieuw: waarom wordt deze beslissing genomen?

CD&V zou het sociale gezicht van deze regering zijn en N-VA zou de vermeende geldtransfers van Vlaanderen naar Wallonië stoppen. Eens in de regering realiseren ze echter vooral de asociale geldtransfers van armen naar rijken. Het wordt een beetje triest wanneer deze geldtransfers komen van diegene die voorlopig niet op straat kunnen komen, kansarme kinderen welteverstaan. Een beleid dat steelt van arme kinderen en deelt aan de rijkeren. Dit is het verhaal van de omgekeerde Robin Hood dat hopelijk aan het geweten van minister Crevits zal knagen.