Schild & Vrienden: ‘Het zou de politiek sieren om “verontwaardiging” om te zetten in beleid’

Voor Latifa Matheeussen en Arthemis Imaan Snijders is Schild & Vrienden ‘het zieke kind geboren uit een falende politiek’ en is er bij het gedrag van de groep sprake van ‘een gedeelde verantwoordelijkheid van het hele politieke establishment’.

‘Wir haben es nicht gewusst’, zo klinkt het vandaag bij menig politicus als het over Schild & Vrienden gaat. Terwijl rechts zich haastig distantieert, kapituleert links met statements zoals ‘radicalisering kent geen kleur of religie’. Toch zijn beide kanten schuldig en zijn extreemrechtse radicale clubjes zoals Schild & Vrienden het zieke kind van een falend politiek beleid.

Wie een kijkje neemt op het openbare Twitterprofiel van Dries van Langenhove, hoofd van Schild & Vrienden, ziet voldoende concrete voorbeelden van racisme, islamofobie, seksisme, trans- en holebifobie, maar omdat ze wellicht niet ‘in your face’ vulgair zijn, vallen ze voor de meeste mensen niet op en kiezen velen ervoor de harde realiteit te relativeren. Het profiel is een bolwerk van fake news berichten over transgenders en mensen met migratieachtergrond, complottheorieën over cultuurmarxisme en de verheerlijking van het vroegere kolonialisme in Congo. Je hoeft geen hakenkruis te dragen om racist te mogen worden genoemd, maar toch blijkt een verheerlijking van het nazisme het enige wat de witte meerderheid wakker kan schudden. Dat is na de reportage van Pano opnieuw bewezen.

Het idee dat dit gedachtegoed alleen ‘achter de schermen’ wordt gepromoot is een farce. In De Standaard mocht een lid van Schild & Vrienden onlangs nog openlijk zijn zegje doen over hoe kolonialisme toch iets positief was. De VRT liet van Langenhove dan weer zijn transfobe standpunten op Terzake verdedigen. Dat Theo Francken een inspiratiebron is voor deze jongeren mag niemand die de uitzending zag verrassen, gezien de recente uitspraak van de staatssecretaris over ‘echte mannen’.

De Morgen bood het hoofd van Schild & Vrienden dan weer een platform om zijn extreme ultraconservatieve ideeën te verspreiden in een interview dat vier pagina’s besloeg. In dit interview gaf hij toe dat de hetze tegen Jihad van Puymbroek (journalist bij de VRT) door Schild & Vrienden georkestreerd was en deed hij uitspraken als: ‘Als jonge meisjes een hoofddoek moeten dragen, dan noem ik hen onderdrukt. Zeker als je weet dat ze nog van geluk mogen spreken als ze hun clitoris mogen houden.’

Siegfried Bracke tweette destijds over dit interview het volgende:

Het is ironisch dat diezelfde voorzitter van onze Kamer van Volksvertegenwoordigers nu zegt dat de commissies Binnenlandse Zaken en Justitie zo snel mogelijk moeten samenkomen over Schild & Vrienden.

De reden dat al deze uitingen in het verleden niet als extreem werden gezien, is het huidige politieke klimaat, geschapen door partijen zoals de N-VA (en hun coalitiepartners), waarin openlijk xenofobe uitspraken – denk maar aan de Mawda-affaire – deel worden van het politieke discours.

Populistische ideeën over migratie, multiculturalisme, en ‘islamisering’ zijn vaste kost geworden bij politici aan de rechterkant van het spectrum. Het is daarom hypocriet wanneer politici als Theo Francken, Bart De Wever, Siegfried Bracke en co praten over de ‘afgrijselijke mensonterende zaken’ waaraan Schild & Vrienden zich bezondigde, terwijl het net deze politici zijn die een onmenselijk beleid voeren, kinderen opsluiten en de zogenaamde soumission propageren.

Bij Schild & Vrienden, het zieke kind geboren uit een falende politiek, is er sprake van een gedeelde verantwoordelijkheid van het hele politieke establishment. Het is een fenomeen waar alle traditionele partijen verantwoordelijkheid voor dragen. Sterker nog, de partijen nemen programmapunten en bezorgdheden over om in die vijver naar kiezers te vissen.

Ook CD&V, Open VLD en Groen treffen schuld, zij kiezen er massaal voor om in coalities samen te werken met N-VA, een partij die eenvoudig geassocieerd kan worden met Schild & Vrienden. In plaats van een tegengeluid te laten horen, zijn al deze partijen meegestapt in dit discours. Ook SP.A treft schuld, want ook zij hebben al deze jaren gefaald om voldoende op te komen voor minderheden.

Door de vele debatten over ‘identiteit’ en ‘normen en waarden’ werd de schuld steeds gezocht bij de ander. Racisme werd gerelativeerd en identitaire bewegingen zoals Schild & Vrienden werden enkel gelegitimeerd in hun xenofobische opvattingen. Zelfs het aangekondigde anti-discriminatieplan van staatssecretaris Zuhal Demir (N-VA) werd omgetoverd tot een ‘samenlevingsplan’ waarbij niet meer de discriminatie van minderheden centraal staat, maar er wordt uitgegaan van een gedeelde schuld.

Het zou de politiek sieren om deze ‘verontwaardiging’ om te zetten in concreet beleid. Om zaken als racisme, holebi- en transfobie, islamofobie en antisemitisme strafrechtelijk te gaan vervolgen, zich hiervoor hard te maken en vandaag verder te gaan dan politiek opportunisme.