‘Scheldebrug moet kers op de taart zijn van toekomstplan voor Linkeroever’

Het politieke draagvlak voor een Scheldebrug die Linker- en rechteroever verbindt, neemt toe in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen, zegt Philippe De Backer. ‘Maar een noodzakelijke voorwaarde voor de bouw van de brug is een alomvattend toekomstbeeld voor Linkeroever’.

Ze zijn niet op één hand te tellen, de spreekwoorden en zegswijzen met het woord ‘brug’ of een afgeleide ervan die vertrouwen of voorspoed aankondigen. Bruggen zorgen voor kruisbestuiving en ontmoeting. Ze brengen dorpen, steden en landen maar vooral wereldbeelden met elkaar in contact. Ze verbinden mensen en markten en zorgen daardoor voor welzijn en welvaart. Dat hebben ze altijd al gedaan.

Dat kan ook hier in Antwerpen. Een Scheldebrug zou eindelijk Linker- en rechteroever, twee stadsdelen en wereldbeelden, met elkaar verbinden over het water. Geen ponton maar wel een definitieve verbinding van beide oevers. Het politieke draagvlak neemt alvast toe en steekt de kop op in de verkiezingsprogramma’s in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen. Nieuwe technische mogelijkheden maken dan weer komaf met kopzorgen over barrières voor de scheepvaart in het verleden. Waar wachten jullie dan nog op, vraagt u zich af.

Het is een terechte vraag. Een noodzakelijke voorwaarde voor de bouw van de brug is namelijk een alomvattend toekomstbeeld voor Linkeroever. De belofte van een fietsersbrug zonder een dergelijke mastervisie betekent schuldig verzuim bekennen. Te lang hebben we met zijn allen nagelaten werk te maken van een integrale benadering van de ontwikkeling van Linkeroever. Het verklaart waarom dit te ruim uitgemeten stratenplan 15.000 Antwerpenaren huisvest daar waar rechteroever binnen de ring 300.000 inwoners telt. Het verklaart waarom sociale woningen er de helft van de bebouwing uitmaken. Maar vooral verklaart het waarom de inwoners van Linkeroever met het nodige wantrouwen kijken naar het stadsbestuur gehuisvest op rechteroever.

Sinds de aankoop van het gebied in het midden van de negentiende eeuw is Linkeroever te vaak beschouwd geweest als simpelweg een reservegebied. Het is het onterecht stiefmoederlijk behandelde stadsdeel dat één keer per jaar wordt bezocht tijdens een festival. Als we dit beeld willen omkeren, zullen we werk moeten maken van een oprechte dialoog. Een mastervisie op Linkeroever moet gedragen, neen gelééfd worden door de mensen van Linkeroever zelf. Indien we dit participatieve proces niet doorlopen, kan je een processie van Echternach voorspellen. De Oosterweelsaga zit vers in het geheugen. Bruggenbouwers als Alexander D’Hooghe schakel je best aan het begin van dit proces in. Niet wanneer van bovenaf de Gordiaanse knoop al hopeloos strak is aangespannen.

Laat ons dus luisteren naar de besognes van de inwoners. Laat hen vragen stellen en wijs hen op hindernissen. Laat hen voorstellen formuleren en reik hen mogelijke antwoorden aan. Het is de moeizame weg die leidt tot het beste resultaat. Tot een gebied waar het aanwezige groen als een kloppend hart optimaal benut wordt. Waar de sociale woning één van de gezichten is van een stadsdeel gekenmerkt door leven en bedrijvigheid, aangevuurd door een divers en dynamisch publiek. Waar je vanop de verhoogde dijk uitkijkt op de skyline van Antwerpen, jouw stad.

Antwerpen verdient een bijkomende landmark aan de Schelde. Een iconische brug tussen Linker- en rechteroever die beide stadsdelen verbindt en daardoor versterkt. Dat is wat bruggen doen. Maar een Scheldebrug is slechts een middel, niet een doel op zich. Ze moet deel uitmaken van een gedragen en alomvattende mastervisie, ze moet de kers op de taart zijn.