Co-ouderschap betekent niet altijd dat kinderen ‘samen opgevoed’ worden. Amper 1 op de 3 gescheiden ouders heeft frequent contact met de ex-partner. Ruim 1 op de 4 praat zelfs nooit met de andere ouder. Experts willen daarom dat rechters niet langer voorrang moeten geven aan verblijfsco-ouderschap als de ouders er zelf niet uit raken.
Uit onderzoek van sociologe Sofie Vanassche (KU Leuven) over 20 jaar co-ouderschap in Vlaanderen blijkt dat amper 1 op de 3 gescheiden ouders frequent contact heeft, over de opvoeding overlegt of grote beslissingen samen met de ex-partner neemt. Ruim 1 op de 4 praat nooit met de andere ouder. Nog eens 1 op de 4 heeft minder dan maandelijks contact. Wie wel communiceert, overlegt eerder sporadisch; vaak gaat dat contact gepaard met conflicten.
Sinds 2006 is verblijfsco-ouderschap na een scheiding de norm. In de jaren 90 groeide 1 op de 10 kinderen van gescheiden ouders op in 2 huizen; na 2006 werd dat 1 op de 3. Bij recente breuken loopt dat op tot 1 op de 2.
Die toename is niet toevallig. Sinds 2006 zijn rechters wettelijk verplicht om co-ouderschap ‘bij voorrang’ te onderzoeken als ouders er zelf niet uit raken. Door die goedbedoelde maatregel is het aantal ex-koppels met zware conflicten dat voor co-ouderschap kiest opvallend toegenomen. Het gevaar is dat ouders de regeling als een recht gaan zien. Dwingen ze dat recht niet af, dan zien ze dat als een persoonlijke mislukking of een overwinning voor hun ex.
Tien jaar na de wetswijziging, zo concludeert Vanassche, is er van ‘samen opvoeden’ in veel gevallen geen sprake. Zij en andere experts pleiten ervoor om de voorrangsregel te herzien. Op vraag van justitieminister Koen Geens (CD&V) evalueert de werkgroep Werking Familierechtbanken of co-ouderschap wel voorrang mag krijgen bij conflicten.
Knack sprak ook met vier ex-koppels over hun ervaringen met co-ouderschap.
