Rode Duivels bewijzen dat Belgisch model levensvatbaar is

De Rode Duivels bewijzen dat een Belgisch model levensvatbaar is. In economische termen. En met een brede visie, niet ineengedoken onder een kerktoren.

Er bestaat een misvatting. Een interpretatiefout die staande houdt sinds het stijgende succes van de Rode Duivels vorig jaar. Tegenover de feeststemming die ze opwekken, de hoop die ze dragen en de massa’s die ze bijeenbrengen staat de communautaire werkelijkheid, het onbetwiste overwicht van de N-VA in Vlaanderen, de socio-economische situatie en, als ultieme uitspraak, het feit dat “als de toekomst van een land afhangt van een penalty, dat veel zegt over de gezondheidstoestand en de levensduur ervan”.

Niemand kan dat alles betwisten. En niemand kan, vandaag, redelijkerwijs beweren dat de Belgische kwalificatie voor de Wereldbeker in Brazilië van juni volgend jaar een belangrijk deel van de N-VA-kiezers zal ontraden om, vlak voor de Wereldbeker, uiteindelijk niet voor de partij van Bart De Wever te stemmen.

Politologen en sociologen halen trouwens systematisch twee voorbeelden uit het verleden aan om de bruggen te vernietigen die sommigen vrolijk tussen de supporters en de keuze van de kiezer bouwen: de wereldtitel in 1998 van de Franse ploeg die vier jaar later gevolgd werd door het doorstoten van Jean-Marie Le Pen in de twee ronde van de presidentsverkiezingen; en het Belgische epos in Mexico in 1986 (kwartfinales, massa’s volk op de grote markten, triomfantelijke terugkeer), vlak voor drie staatshervormingen (van 1988 tot 2001) die het land, dat tot dan als één man achter zijn voetballers stond, federaliseerden.

Leuke tussenpauze

De bevlieging – de “emotie” -, herhalen de experten als ze op een werkelijkheid neerkijken – rond de bende van Wilmots zou dan slechts kortstondig zijn. Een leuke tussenpauze of een onverhoopte opsteker, een beetje vervelend voor de N-VA maar ook niet meer dan dat. Want “ook al hebben mensen nood aan dromen, vooral als het crisis is, en dat overal en sinds mensengeheugenis, zullen hun helden de dagelijkse werkelijkheid niet veranderen”.

Kortom, het is niet omdat Eden Hazard met de Wereldbeker zou zwaaien dat ArcelorMittal en Ford weer mensen in dienst zullen nemen in Seraing en in Genk, dat de nationalisten zich tot belgicist zullen bekeren, dat de regering het herstel in gang zal zetten en dat het einde van de maand melk en honing zal zijn voor de inwoners van ons klein landje.

Misvatting

Ontegensprekelijk. Behalve dat er een misvatting bestaat. Omdat we het debat niet op de juiste manier voeren. De vraag is niet waar de groeiende euforie rond het succes van de Duivels vandaan komt. We hebben reeds dergelijke fenomenen beleefd met Eddy Merckx, Justine Henin, Kim Clijsters en zelfs Philippe Gilbert.

Nee, we moeten het succes van de Duivels analyseren: die was gewild en werd opgebouwd in een zeer competitieve sector die een ijzeren discipline eist – zowel individueel als collectief – , een uiterst professionele omkadering, een onvermurwbare commerciële strategie, het vermogen om de vraag van het publiek boven zijn verwachtingen in te lossen en de capaciteit om rustig en helder met tegenvallers en moeilijkheden om te gaan . Genoeg om de roem aan authentieke talenten te garanderen, hun fans in de hemel te brengen en om de Belg van braaf, “geniaal, surrealistisch en door zelfspot gekarakteriseerd” individu in een “renderende” collectiviteit te veranderen. Die goud waard is. En zich voortaan in staat acht alle uitdagingen aan te gaan.

Vanuit dat stadpunt betekent het tot hier toe foutloze parcours van een groep van een honderdtal personen (spelers die bijna allemaal in het buitenland voetballen, trainers, verzorgers, sponsors, leiders van de Belgische Unie) dat op zo’n korte tijd met alle structuren om de spelers van morgen te vormen, uitgebouwd werd, dat een “Belgisch” model levensvatbaar is. In economische termen. En met een brede visie, niet ineengedoken onder een kerktoren.