Renaat Landuyt (SP.A): ‘Een sos als burgemeester, voor de Brugse middenstand blijft het raar’

De socialist Renaat Landuyt verdedigt zijn parcours als burgemeester. ‘Er zijn hier nog altijd politici die liever aan ouderwets dienstbetoon doen.’

Met welke beslissing hebt u de voorbije zes jaar het grootste verschil gemaakt?

Renaat Landuyt: De belangrijkste verwezenlijking is ongetwijfeld de heraanleg van ’t Zand, omdat we daarmee de oude stadskern in ere herstellen. De binnenstad is in de negentiende eeuw doormidden gesneden, eerst door de spoorweg later de autoringweg. Die ingreep zetten we nu recht. Bovengronds zal het plein er exact hetzelfde uitzien als op de bekende kaart van Marcus Gerards uit 1562. Daaronder komt de grootste ondergrondse parking van Vlaanderen.

Waar bent u niet in geslaagd?

Landuyt: Mijn grootste teleurstelling is dat ik er niet in geslaagd ben om van het schepencollege een hechte ploeg te maken. Veel heeft ermee te maken dat ik een andere bestuursstijl heb dan wat ze hier in Brugge gewend zijn. Er zijn hier nog altijd politici die liever aan ouderwets dienstbetoon doen. Daar heb ik een eind aan gemaakt door voor alles duidelijke regels op te stellen. Sorry, maar de tijd is voorbij dat iedereen kon binnenlopen bij de burgemeester om zijn voorrechten veilig te stellen.

Wat wil u de volgende zes jaar veranderen?

Landuyt: Wij voeren campagne onder de noemer ‘Verder met’: we willen verder gaan op de ingeslagen weg.

Wat hebt u de voorbije zes jaar over uw stad geleerd?

Landuyt: Dat de middenstand nog altijd een raar beeld heeft van een sos als burgemeester, terwijl ik nota bene zelf de zoon ben van middenstanders. Ik vind het vooral jammer omdat ik altijd de gematigdheid van Frank Van Acker (de socialist die tussen 1977 en 1992 burgemeester van Brugge was, nvdr.) in het achterhoofd heb gehouden: het gezond verstand als ideologie. Toen hij stierf, stonden bij de laatste begroeting huilende nonnetjes naast logebroeders te treuren. Die unieke manier waarop hij een verbindingsfiguur was, heeft altijd een diepe indruk op mij gemaakt.

Ik snap wel waar het idee vandaan komt: je moet als burgemeester van een toeristische stad als Brugge vaak nee zeggen tegen de exploitanten, omdat ze anders hun basisproduct – de schone stad – kapotmaken. Bij het organiseren van evenementen houden wij maar één klant in gedachten: de Brugse bevolking. Als die content is, komen ook de bezoekers graag.

Wat is het grootste Brugse probleem waar u als lokaal bestuur niets aan kunt doen?

Landuyt: De algemene tendens waarbij er almaar meer online gewinkeld wordt en er dus minder fysieke winkels nodig zijn.

Hoe zou u de inwoners van uw stad typeren?

Landuyt: Bruggelingen hebben de neiging om direct negatief op verandering te reageren. We hebben een stad waar het zeer goed leven is: dat leidt tot een zekere gewenning. Ons grootste veiligheidsprobleem van de afgelopen periode was een schoolmeisjesbende rond het station: de meeste centrumsteden hebben grotere problemen.

Is er een andere Vlaamse stad waar u jaloers op bent?

Landuyt: Ik bewonder de manier waarop Gent erin slaagt om een sfeer te creëren die ook jongeren aantrekt. Veel jonge gezinnen werken in Brugge maar wonen in Gent. Eigenlijk zouden we hen hier moeten kunnen houden. Met de Triënnale (een kunstenparcours dat dit jaar nog tot 16 september plaatsheeft, nvdr.) willen we ervoor zorgen dat inwoners hun stad op een andere manier beleven. Daarom maken we het ook mogelijk om in de reien te zwemmen: het is een manier waarop inwoners de publieke ruimte kunnen herwinnen.

Is uw job te combineren met een parlementair mandaat?

Landuyt: Ook daarin volg ik de wijze raad van Frank van Acker: in je eerste ambtstermijn kun je het burgemeesterschap beter combineren met een parlementair mandaat. Omdat ik in het Vlaams Parlement zat, heb ik nooit een afspraak moeten maken met ministers, want ik kwam ze elke woensdag tegen. Dat schept persoonlijke banden over de partijgrenzen heen, waardoor je gemakkelijker dossiers deblokkeert. Ik hou mijn hart vast voor de dag waarop er geen burgemeesters meer in het Vlaams Parlement zitten.

Hoeveel mandaten hebt u naast uw burgermeesterschap?

Landuyt: Ik denk een achttal. Ik heb twee betalende mandaten: ik was tot half mei bestuurder bij Jobpunt Vlaanderen en ben als burgemeester voorzitter bij de Zeehaven van Brugge. De hele intercommunale sector was helemaal nieuw voor mij. Het schepencollege heeft er bewust voor gekozen om de cruciale posten in de intercommunales te bezetten, omdat we ons nogal snel verdrukt voelen door het centrum van het land.

Hoeveel verdient u als burgemeester?

Landuyt: Ik verdien anderhalve keer de wedde van een parlementslid. Ik weet eerlijk gezegd niet hoeveel dat exact is (120.600 euro bruto per jaar, nvdr.). Ik wijs u er overigens op dat de stad Brugge slechts een derde van mijn wedde hoeft te betalen: het Vlaams Parlement betaalt de rest. (grijnst) Dat ik cumuleer, is voor mijn stad eigenlijk een besparingsoperatie.

Wat vindt u de mooiste plek van Brugge?

Landuyt:(denkt lang na) Dat is een moeilijke vraag. Maar als ik er toch een unieke plek moet uitpikken, kies ik voor het nieuwe Zand, vanaf deze zomer.

En wat vindt u de lelijkste plek?

Landuyt: Sommige zones ten noorden van de stad, richting Zeebrugge, zijn nog voor verbetering vatbaar. We hebben de ambitie om de stad door te trekken tot aan de kust.

Wat is het beste restaurant van uw stad?

Landuyt: Dat is een onmogelijke keuze. Ik raad u aan dit najaar naar het foodfestival Kookeet te komen: daar laten alle Brugse chef-koks het publiek proeven van hun werk.

Gaat u in hun restaurants wel eens eten met projectontwikkelaars?

Landuyt:(denkt na) Ik ben al meermaals met aannemers van wegenwerken gaan eten. Met projectontwikkelaars? Het zou kunnen.

Welke persoonlijk verhaal van een van uw inwoners heeft u de voorbije zes jaar het meeste geraakt?

Landuyt: Deze week sprak ik iemand met een zwaar gehandicapt kind. Die vrouw is met haar gezin verhuisd en heeft haar leven helemaal geheroriënteerd om die jongen gelukkig te maken. Binnenkort doet hij mee aan de triatlon van Brugge. Dat zijn voor mij de échte verhalen.