‘Als Bart De Wever, Liesbeth Homans en andere rechtse politici vragen krijgen over racisme, dan is de strategie altijd: niet ingaan op die realiteit, maar de bal teruggooien naar de getroffen gemeenschappen,’ schrijft Meyrem Almaci (Groen). ‘Het slachtoffer de schuld geven doen ze ook als het over werkloosheid gaat.’
Sportjournalist en politiek auditeur Hans Vandeweghe zei op de VRT dat hij mij weliswaar een straffe politica vindt, maar dat het in ‘la Flandre profonde‘ normaal is dat zijn buurman nooit op iemand als mij zal stemmen omdat ik een ‘allochtone Turkse’ ben. Een lezer getuigde in Het Laatste Nieuws in een chat met Bart De Wever over het pure racisme waar jonge voetballertjes mee hebben af te rekenen. ‘Je moet wel realistisch zijn’, suste de N-VA-voorzitter. ‘Werkloosheid, criminaliteit: in alle statistieken zijn migranten oververtegenwoordigd. Daar mag je niet blind voor blijven.’ En in Knack verklaart N-VA-boegbeeld Liesbeth Homans dat zij niet weet waarom de arbeidsparticipatie van hoger opgeleide allochtonen zou achterlopen. ‘Dat moet u aan de betrokkenen vragen.’
Het zijn 3 heel recente voorbeelden die heel dicht op mijn vel kruipen. De eerste is eigenlijk het simpelweg toegeven dat racisme wijdverspreid is. Als De Wever, Homans en andere rechtse politici daarop worden bevraagd, elk met andere voorbeelden, is de strategie steeds dezelfde: niet ingaan op die realiteit. Integendeel: steeds de bal teruggooien naar de vraagsteller en de getroffen gemeenschappen.
De suggestie dat het aan de bevolkingsgroepen zelf ligt, is steeds als ondertoon aanwezig. Overigens wordt deze strategie van ‘blaming the victim‘ niet exclusief op etnisch-culturele minderheden toegepast: we krijgen ze ook te horen als het gaat over werklozen die geen werk vinden ondanks een sterk CV; of kinderen die zonder diploma uitvallen uit het onderwijs. Nooit overweegt de reflectie dat er wel eens iets structureel fout zou kunnen zitten in ons ‘warm’ Vlaanderen. Het simpele feit dat het benoemen van het structurele racisme bij het Vlaams Belang en Barbara Pas het nieuws haalt, toont aan hoe tolerant politiek België is geworden voor 100% racisme.
Racisme en discriminatie zijn voor veel Vlamingen met vreemde roots een dagdagelijkse realiteit. Een die hen raakt in de kern van hun zijn. Een enquête naar aanleiding van 50 jaar migratie bij de Turkse en Marokkaanse gemeenschappen in Vlaanderen, toonde aan dat 3 op 4 van de respondenten zich gediscrimineerd voelen tijdens sollicitaties of op het werk. De socio-economische monitoring van de FOD Werkgelegenheid en het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding staaft deze ervaringen met bikkelharde cijfers. Mensen met een achtergrond in migratie geraken moeilijker aan een job, en als ze er al een hebben zitten ze steevast in minder zekere banen, met lagere lonen en weinig carrièreperspectieven. Ook hooggeschoolde allochtonen die perfect Nederlands praten, zitten in dat schuitje. Waartoe dienen al die studies eigenlijk? Om vrolijk te blijven negeren?
Ondertussen tikte de Verenigde Naties ons land in februari nogmaals op de vingers omdat er te weinig maatregelen worden genomen tegen discriminatie en racisme. De passiviteit van de federale en Vlaamse regering was de voorbije 10 jaar dan ook stuitend. De deadline om de federale antidiscriminatiewet te evalueren is allang overschreden, we wachten nog altijd op het Koninklijk Besluit voor de uitwerking van positieve acties zoals de OESO aan ons land vraagt.
Het federale actieplan diversiteit is dan weer zo flinterdun dat het voor een van de grootste werkgevers van het land de naam actieplan niet waard is. En de Vlaamse regering hoorden we vooral wanneer het gaat over bijkomende verplichtingen voor mensen met een migratieachtergrond. Terwijl de actieve aanpak van discriminatie en racisme werd stilgelegd.
Dat discriminatie door beleidsmakers allerhande al te gemakkelijk onder de mat wordt geveegd en weg wordt gerelativeerd als een excuus voor het ‘eigen falen’, is hemeltergend in het licht van de realiteit. Slachtoffers van discriminatie, in eender welke vorm, aan hun lot overlaten is een onrecht en de politiek onwaardig. De bal terugkaatsten en zeggen dat mensen maar klacht moeten neerleggen of beter Nederlands leren, is de eigen verantwoordelijkheid als beleidsmaker compleet negeren. Het kan niet langer dat het beleid geen verdere stappen onderneemt.
Groen steunt daarom expliciet de oproep van het Interfederaal Gelijkekansencentrum voor een concreet en omvangrijk actieplan, met duidelijke doelstellingen om racisme terug te dringen. Door te mompelen dat racisme en discriminatie niet mogen, lossen we niets op. Door het te minimaliseren maken we het nog erger en verergeren we de polarisatie in onze samenleving. Na 10 jaar tijdverlies is de tijd gekomen om echt de handschoen op te nemen tegen alle vormen van uitsluiting in onze samenleving. Zonder excuses.
Regeringsformatie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier