De geheime informatie van de Staatsveiligheid kan door elke digibeet bij elkaar worden gegoogeld.
Een opmerkelijk bericht vorige week in de Brusselse krant Le Soir. Tijdens een zitting van het Brusselse hof van beroep werd vernomen dat een van de beklaagden, een notoir oplichter, tegen betaling een andere sjoemelaar, die een meningsverschil had met Justitie, in contact had gebracht met de advocaat-generaal van Bergen Jean-Claude Leys. Leys is de man die indertijd als onderzoeksrechter zijn KB Lux-onderzoek baseerde op een georkestreerde en bijgevolg onwettige huiszoeking.
De ontmoeting heeft wel degelijk plaatsgevonden. Maar niemand vond het nodig aan de heer Leys te vragen wat er tijdens die ontmoeting werd gezegd, laat staan beloofd.
Dan was er ook voorzitter André Buysse van de Kamer voor Handelsonderzoeken van de Antwerpse Kamer van Koophandel, die in een belangwekkend gesprek met zusterblad Trends verzekerde: ‘Wie werkt met stromannen, kan zich meestal onttrekken aan de justitie. Maar zelfs als foefelaars dat níét doen, is de pakkans klein.’ Wat verderop: ‘Een zero tolerance voor sjoemelende bedrijven is fantasie.’ Eigenlijk vatte de titel het interview al perfect samen: ‘Sjoemelende bedrijven zijn geen prioriteit voor het parket.’
Het interview met André Buysse verscheen net nadat bekend was geworden dat de gewezen top van het voormalige Fortis weigert te getuigen voor de rechtbank in Utrecht. Die rechtbank behandelt de klacht van zeven Nederlandse particuliere beleggers tegen toenmalig gedelegeerd bestuurder Jean-Paul Votron, de gewezen financieel directeur Gilbert Mittler en oud-voorzitter van Fortis Maurice Lippens.
Die drie vechten via een cassatieberoep hun oproeping aan, want ze willen in België en in het Frans worden gehoord. Dat Maurice Lippens zich plots als eentalig francofoon opwerpt, is verrassend. Al was het maar omdat tal van zijn Nederlandstalige landgenoten zich herinneren dat diezelfde Lippens midden 2008 in vlekkeloos Nederlands verklaarde dat de beleggende huisvaders zich geen zorgen hoefden te maken, want er was niets mis met het aandeel van Fortis Bank.
Anderen worden door justitie kennelijk met minder egards behandeld. Neem nu Luk Vervaet, tot begin augustus vorig jaar leraar Nederlands in de gevangenis van Sint-Gillis. Hem werd ‘om veiligheidsredenen’ de toegang tot alle strafinstellingen verboden. Wat voor Vervaet neerkomt op een feitelijk beroepsverbod.
Vervaet dagvaardde daarop de Belgische staat, in een poging om inzicht te krijgen in de klacht tegen hem. Zijn advocate kreeg drie bladzijden in het dossier niet te lezen, want geheime informatie verstrekt door de Belgische Staatsveiligheid. De wet van 29 juli 1991 zegt immers dat de motiveringsplicht niet van toepassing is indien de uitwendige veiligheid van de staat en de openbare orde in het gedrang komen.
De Brusselse rechtbank van eerste aanleg stelde Vervaet eind vorig jaar, zonder dat hem ook maar één strafbaar feit kon worden aangewreven, in het ongelijk. Hij moest zelfs een schadevergoeding betalen aan de Belgische staat, die hem nochtans het meest fundamentele recht ontzegde: het recht te weten waarvan hij werd beschuldigd.
Intussen is het document van de Staatsveiligheid, eindelijk, boven water gekomen. Het gaat om een brief van Alain Winants, chef van de Staatsveiligheid, aan de directeur-generaal van de Belgische gevangenissen, Hans Meurisse. En dat document is van een ontstellende onnozelheid. Bovendien kan elke digibeet de belastende wetenswaardigheden die Winants over Luk Vervaet weet te melden zo bij elkaar googelen.
In zijn missive aan Meurisse zegt Winants dat Vervaet lid is van CLEA, een organisatie die opkomt voor de vrijheid van mening en vergaderen – vrijheden opgenomen in de Belgische grondwet. Vervaet zou ook geprotesteerd hebben tegen de uitlevering van Nizar Trabelsi, de terrorist die hij in de gevangenis, waar hij werkzaam was, zou hebben bezocht. Vervaet is ook een militant verdediger van de Palestijnse zaak en ijvert ervoor om Hamas van de lijst van terreurorganisaties te schrappen – een overtuiging die hij deelt met tal van landgenoten, onder wie parlementsleden en zelfs ministers.
Winants legt ook de nadruk op Vervaets acties voor de leden van de extreemlinkse Turkse DHKP-C. Het is nogal pijnlijk dat Winants daar de aandacht op vestigt. Want intussen heeft het Antwerpse hof van beroep in een arrest benadrukt dat DHKP-C geen terreurorganisatie en ook geen criminele organisatie is. Sterker nog: DHKP-C-lid Fehriye Erdal, die in Turkije van medeplichtigheid aan moord wordt beticht en die wel door de Belgische justitie werd veroordeeld, kon door het falen van de Staatsveiligheid ontsnappen en is nog steeds spoorloos.
Op gezag van een schertsdocument van deze dienst wordt Luk Vervaet nu het recht ontzegd zijn beroep uit te oefenen.
Rik Van Cauwelaert
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier