‘De recente gebeurtenissen rond Publifin geven aan de tegenstanders van de PS alleen maar extra munitie’, schrijft Jean-Marie Dedecker.
De PS is volgens velen al decennialang de verpersoonlijking van machtsmisbruik, normvervaging, politiek cliëntelisme en zelfbediening in Wallonië. De recente gebeurtenissen rond Publifin geven tegenstanders alleen extra munitie. Toch blijft Paul Magnette de populairste politicus in het zuiden van het land, op een steenworp gevolg door Elio Di Rupo, die al 17 jaar aan het hoofd van de rode fabriek staat. “Een volk dat bij verkiezingen corrupte politici, oplichters, dieven en verraders kiest zijn geen slachtoffers maar medeplichtigen” schreef George Orwell driekwart eeuw geleden.
De echtgenoot van PS-kopstuk Laurette Onkelinx, advocaat Marc Uyttendaele, heeft al miljoenen euro’s ereloon geïncasseerd in zaken waarin rode geloofsgenoten een hoofdrol speelden, van Charleroi tot Luik. Meestal met succes, want de problemen beperken zich er niet tot de politiek.
Publifin: ‘Kassa-socialisme aan de Maas en de Samber heeft niet veel geleerd uit de Agusta-affaire’
Even spraakmakend is het Luikse geslacht Mathot, meer affairisten dan socialisten. Vader Guy ging met een blanco strafregister het graf in, niettegenstaande een dertigjarige carrière in schandalen zoals Agusta, oplichting met valse schilderijen, belangenvermenging in het racecircuit van Francorchamp en in de raffinaderij van Féluy…. Zoon Alain werd door zijn parlementaire collega’s nog maar net gered van gerechtelijke doorverwijzing in een smeergeldaffaire rond de afvalintercommunale Intradel, of hij duikt al terug op in de walm van de intercommunale Publifin en haar investeringsmaatschappij Nethys, waar hij ook aan de kassa mocht passeren als begunstigde van de 4,4 miljoen euro’s tantièmes die uitgekeerd werden aan de politieke vazallen.
Schandalen als rode draad
Schandalen in Wallonië zijn niet het prerogatief van de PS alleen, het is een rode draad waaraan ook de trado’s als cdH en MR vastgebonden zijn. Het onderzoek rond Kazachgate en de strapatsen van Armand De Decker is bijvoorbeeld nog niet afgesloten, terwijl men al vergeten is dat deze zelfverklaarde blauwe nobiljon als minister van Ontwikkelingssamenwerking zijn eigen VZW E-CA-CRE-AC een vorstelijke jaarsubsidie gaf van 600.000 euro. Het zit in de genen, of is het in het DNA van de macht?
Het essay “Maffia aan de Maas” uit 1993 van radiojournalist Johnny Vansevenant zou verplichte literatuur moeten zijn op elke school. André Cools regeerde volgens het essay 30 jaar geleden met zijn socialistische apparatsjiks van de bende van Flémalle over een Luiks overheidsimperium met zo’n 20 miljard Bfr. aan kapitaal. L’ Histoire se répète.
Vandaag regeert de PS- burgemeester van Ans, Stéphane Moreau, over een kluwen van bedrijven, intercommunales, en allerhande overheidsmonopolisten waarvan de vaste activa vier keer groter zijn dan die van zijn leermeester. Hij is gepokt, gemazeld, opgeleid en ingewijd in de machtscenakels van de PS op het kabinet van wijlen minister Alain Vanderbiest, toen nog de rechterhand van Cools, en doorgegroeid onder de vleugels van peetvader Michel Daerden. Van de operatie mane pulite na de Agusta-affaire heeft men ondertussen aan de Maas en de Samber weinig geleerd. Het kassa-socialisme en het nepotisme onder de rode kameraden tiert er nog altijd welig, en de besmetting loopt zelfs door boven de taalgrens.
Socialistische solidariteit
Omwille van het smeer kozen de Waalse kameraden in 1988 voor de aankoop van 46 Agusta-helikopters en ging de geplande bouw van een helikopterfabriek voor concurrent Sikorsky op de Oostendse luchthaven niet door. Zeshonderd directe banen en 1,3 miljard Belgische frank werden in de badstad zo in zee gegooid. De rest is ondertussen geschiedenis. Het kan verkeren.
Toen de subsidielurker Electrawinds in 2014 naar de haaien ging kwam de zonnekoning uit Ans de keizer van Oostende ter hulp. Socialistische solidariteit. Sp.a-kameraad Johan Vande Lanotte dreigde te verdrinken in de ondergang van het Oostendse groenestroombedrijf Electrawinds en de bijhorende coöperatieve CVBA Groenkracht. Niet zozeer omdat hij met zijn managementvennootschap Mabuspo ook een 160-tal aandelen ter waarde van 20.000 euro gekocht had van die coöperatie, maar vooral omdat er 4.000 kleine coöperanten uit zijn kieskring zo’n 18,3 miljoen in het groene vehikel gestort hadden, dat voor 95% doorgesluisd was naar Electrawinds.
Er dreigde een mini-Arco voor de rode Keizer, die tussen enkele ministerfuncties door baas was van Electrawinds en vurig propagandist van Groenkracht. De intercommunale Publifin (toen nog Tecteo geheten) nam via haar dochterbedrijf Elicio enkele koninginnestukken uit de failliete boedel van de windmolenboer over, en engageerde zich om tegen 2025 aan de coöperanten hun geïnvesteerd kapitaal terug te betalen. De Oostendse keizer had geen kleren aan, maar kreeg een schaamlapje van zijn rode Waalse kameraden.
De belastingbetaler bleef achter met een kater van miljarden aan toekomstige groenestroomcertificaten en een put van meer dan 100 miljoen euro; Verkwanseld subsidiegeld dat verzameld was bij allerhande overheidsinstellingen zoals de GIMV, de Gemeentelijke Holding, SRIW, DG infra+, Belfius, PMV, de Vlaamse Regering, FPIM… In elke bananenrepubliek word je voor dergelijk beleid achter de tralies gezet.
‘Het enige dat je in dit land blijkbaar nog onder invloed mag besturen, is het land zelf.’
De offshore-windmolenparken Norther, C-power en het consortium NV Otarys Rs, dat een poot heeft in drie nieuwe projecten (Rentel, Seastar & Mermaid) en waarvan Vande Lanotte zelf voorzitter was, zitten nu allemaal in de portefeuille van Stéphane Moreau. Niettegenstaande we ons blauw betalen aan groene energie, en niettegenstaande de offshore-windmolenboeren twee derden van hun omzet halen uit groenestroomcertificaten en dito subsidies, gaat het Elicio toch niet voor de wind. Het negatief eigen vermogen is onder de zeespiegel gezakt tot 11,1 miljoen euro en het overgedragen verlies klokt af op 11,17 miljoen met een schuldenberg van 89,62 miljoen.
Wedden dat straks de elektriciteitsprijs opnieuw verhoogt? Parlementairen genoeg die mogen meegraaien uit de snoeppot van Publifin- Nethys en Co, en wetten maken in opdracht van hun broodheren, ook in Vlaanderen. Paul Magnette, die zich nu opwerpt als witte ridder in de rode Augiasstal, was minister van energie in 2008.
Tegen het advies van de energiewaakhond CREG in, verhoogde hij de distributienetnettarieven voor de consument om zo de vetpotten van intercommunales als Publifin nog extra te spijzen.
Ondertussen houden onze volksvertegenwoordigers in het federaal parlement zich ledig met de deontologische code en de vraag of er al of niet nog een neut alcohol mag genuttigd worden in de catacomben van het halfrond. Het enige dat je in dit land blijkbaar nog onder invloed mag besturen, is het land zelf. In 1937 schreef George Orwell in zijn boek De weg naar Wigan: “Zoals met de christelijke godsdienst is de slechtste reclame voor het socialisme haar aanhangers” Een wijs man, die George.
