Didier Reynders (MR) blijft vicepremier en minister van Buitenlandse Zaken in de regering Michel I. Lees hier zijn portret.
Didier Reynders (°1958, licenciaat Rechten) is sinds begin 1993 volksvertegenwoordiger. Hij volgde toen Janine Delruelle-Ghobert op die rechter werd bij het Arbitragehof. In mei 1995 en juni 1999 trok hij de PRL-kamerlijst voor het arrondissement Luik. Van 1995 tot 99 was hij fractieleider van de toenmalige PRL in de Kamer.
Reynders heeft al een heel parcours afgelegd vooraleer hij in de Kamer kwam. In 1985 werd hij directeur-generaal van de Lokale Besturen op het ministerie van het Waalse gewest, een functie die hij vervulde tot in 1988. Eind 1986 werd Reynders voorzitter van de raad van bestuur van de NMBS. Tussen maart 1987 en mei 1988 was hij kabinetschef van de toenmalige vicepremier en minister van Justitie Jean Gol. In 1991 stapte hij over naar de Regie der Luchtwegen, waar hij ook op de voorzitterszetel plaatsnam. Hij was tevens beheerder van de Luikse universiteit, het universitair ziekenhuis van Luik en Meusinvest.
Minister van Financiën
In 1999 werd hij minister van Financiën in de eerste regering Verhofstadt. Tijdens die periode stond vooral de belastinghervorming centraal in zijn beleid. Hij volgde zichzelf vier jaar later op aan het hoofd van Financiën, werd na het vertrek van Louis Michel naar de Europese Commissie de nummer één van de MR in de regering en trok ook nog eens het partijvoorzitterschap naar zich toe.
Hij trok naar de federale verkiezingen van 10 juni 2007 met een scherpe campagne voor het marktleiderschap in Franstalig België. Hij slaagde in het opzet en stootte de PS van Elio Di Rupo van de troon als grootste Franstalige partij. In de daaropvolgende regeringen-Leterme en Van Rompuy was hij vicepremier en bleef hij minister van Financiën.
Michel-clan
De positie van Reynders als partijvoorzitter was de voorbije jaren al meermaals onder druk komen te staan. Uiteindelijk dwong de zogenaamde renaissancegroep – lees: de Michel-clan – Reynders ertoe voorzittersverkiezingen uit te schrijven. Charles Michel haalde het daarbij van Daniel Bacquelaine, die tot de groep Reynders-getrouwen wordt gerekend, en mag zich sinds januari 2011 partijvoorzitter noemen.
Na de verkiezingen van 13 juni 2010 werden de liberalen buiten de onderhandelingen gehouden. Ze kwamen voor het eerst weer in beeld toen Reynders een opdracht kreeg als verzoener, nadat bemiddelaar Johan Vande Lanotte de handdoek in de ring had gegooid. Op 6 december 2011 volgde Reynders Steven Vanackere op als minister van Buitenlandse Zaken in de regering-Di Rupo.
Klik hier om terug te gaan naar het overzicht van de regering Michel I.
