Politieke benoemingen: ‘Vazalliteit levert vroeg of laat een lucratief uitloopbaantje op’

‘Overheidsjobs blijven misbruikt worden om interne politieke partijproblemen op te lossen’, schrijft Jean-Marie Dedecker na de poltieke benoeming van Annemie Turtelboom bij de Europese Rekenkamer en Fientje Moerman bij het Grondwettelijk Hof.

Tom Meeuws zat in de koekenstad met zijn handen in de snoeppot. Samen uit, alleen thuis. Wie het celibaat predikt moet zelf maagd zijn. SPA- voorzitter John Crombez trappelt als een kikker in een kom melk in de hoop dat het boter wordt, maar voor zijn operatie propere handen krijgt hij maar geen vaste grond onder de voeten. Dan schiet hij maar op de boodschappers, van Antwerpen tot in Gent.

Terwijl de rood-groene broederstrijd volop de media beroert, maakt Open VLD het even bont en blauw, maar het blijft onder het canvas. Neo-feminisme betekent voor de liberalen dat twee politica’s die verguisd en gebuisd werden als minister, plotseling de topjob van hun leven krijgen. Annemie Turtelboom mag naar de Europese Rekenkamer om Karel Pinxten te vervangen tegen een salaris van 21.000 euro per maand. De man ambieerde nog een derde mandaat van zes jaar, maar was in opspraak gekomen wegens een corruptieonderzoek door de Europese antifraudedienst Olaf. Beide oud-CD&V-ers, Annemie en Karel, kwamen in 2002 bij Open VLD terecht via het NCD (Nieuwe Christen-Democraten) vehikel van Johan Van Hecke op vraag van toenmalig Open VLD voorzitter Karel De Gucht.

Niet verkozen, toch minister

In 2007 werd Annemie Turtelboom niet verkozen maar werd ze toch minister van Asiel en migratie, en daarna zelfs van Binnenlandse Zaken. We mochten haar vervolgens afrekenen op het departement justitie, en ze kreeg zelfs nog een herkansing als energieminister. Ze misrekende zich echter aan de Turteltaks. Nu mag ze naar de Europese Rekenkamer. De Nederlandse minister Fred Teeven buisde op zijn departement van justitie, en rijdt nu als buschauffeur in loondienst rond in het polderland. Wat een contrast. Boven de Moerdijk is dat wat er gebeurt als je als politicus je onbekwaamheid bewijst, hier word je ervoor beloond.

Grondwettelijk kerkhof

Fientje Moerman mag als één van de twaalf rechters naar het Grondwettelijk Hof. Haar carrière als minister van Economie was nochtans eerder een grondwettelijk kerkhof. Een bloemlezing. Alias Joséphine Rebecca Vandenbroucke nam in 2006 als minister van Economie deel aan een vierdaagse zending met (toenmalig) Prins Philip naar Canada. Niettegenstaande de vliegtuigreis, het hotel en de maaltijden al betaald waren, diende ze nog een persoonlijke onkostennota in van 22.070 euro, waarvan 5.000 euro voor kleine uitgaven (zakgeld), en 10.000 euro voor representatie. Ze reisde nog zes dagen door naar de Verenigde Staten voor een bezoekje aan Brainport Flanders, Microsoft, Cisco en HP. Kostprijs: 51.204 euro, waarvan 15.000 euro onvoorziene uitgaven, 18.509 euro facturen, waarvan 10.000 euro voor representatie.

Zelfbedieningszaak voor het blauwe fabriekje

Haar ministerieel kabinet was een zelfbedieningszaak voor het blauwe fabriekje. De Gentse ex-schepen Guy Serraes kreeg van Fientje met zijn “moederlijk” bedrijfje Public Business Services consultancyopdrachten, zonder aanbesteding en zonder inhoud. Het was hoogstens een dekmantel voor sollicitatietrainingen van Open VLD-militanten, waarvoor hij zo’n kleine 200.000 euro mocht opstrijken. Serraes werd daarvoor gerechtelijk vervolgd maar kon zijn veroordeling afkopen. Greet Op de Beeck, levenspartner van Patrick Dewael, mocht op 13 februari 2007 vijf dialoogsessies organiseren voor de Hersentoer van Fientje Moerman. Die laatste zou daarvoor de riante som van 35.000 euro hebben opzij gezet. Op 07.03.2007, amper een maand en wat ruchtbaarheid later, bleek dat men zich van ‘punt’ vergist had, het was maar 3.500 euro.

Fientje Moerman benoemde haar man in het Vlaams-Europees Verbindingsagentschap (VLEVA). Hij is nu afdelingshoofd bij ALDE, de liberale fractie in he Europees Parlement. Speciaal voor haar politieke vriend Luc Huwel richtte ze de Herculus Stichting op. Huwel mocht dit overbodig wetenschapsvehikel zonder sollicitatieprocedure gaan leiden en kreeg daarvoor een jaarlijks budget van 15 miljoen euro toegestopt (ondertussen is het verdampt in het Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek).

Na bijkomende onthullingen van haar kabinetschef Rudy Aernoudt werd Moerman gedwongen om ontslag te nemen. Ze werd intern niet doorgestuurd met pek en veren, maar kreeg een pluim. Na een ontluizingperiode op een Amerikaanse paardenranch kreeg ze een lucratief troostbaantje bij het Europees Parlement voor ca.12.000 euro per maand, en nu een hermelijnen uitloopbaantje in het Grondwettelijk Hof. Jobzekerheid tot je zeventigste.

Politieke benoemingen, vriendjespolitiek, affairisme, en normvervaging zijn blijkbaar geen bezwaar om iemand op de troon te plaatsen voor een van de hoogste juridische functies in ons land. Een nieuwe naam, alias Rebecca Vandenbroucke, is ruim voldoende. Moraliteit en ethiek gelden blijkbaar alleen maar voor diegenen die voor de rechtbanken en hoven moeten verschijnen, niet voor de rechters.

Bij dergelijke benoemingscarroussels gaat het niet om (on)bekwaamheid, maar om een beurtrol bij de traditionele partijen die met hun apparatsjiks de vacatures naar believen mogen opvullen. Geen examens, assessments of het openstellen van publieke functies, maar de juiste partijlidkaart is het criterium. Enige kennis van de materie is eventueel mooi meegenomen.

Overheidsjobs blijven misbruikt worden om interne politieke partijproblemen op te lossen. Huidig Open VLD-voorzitter Gwendolyn Rutten werkte op het kabinet van Moerman als kabinetschef Algemeen Beleid toen ze nog minister was. Pay back time. Ze strooit nu met mandaten om ontgoochelde partijleden op te vissen als Wiedergutmachung voor hun politieke Kaltstellung. Het neo-feminisme verzacht de kritiek.

Niet alleen onze politici (met roeptoeters als Verhofstadt op kop), maar ook onze media maken meer heisa over de politieke aanslag op het hooggerechtshof in Polen, of over de benoeming van rechters in het Supreme Court van Amerika, dan over de platte partijpolitieke benoemingen in eigen land.

In Washington worden deze benoemingen nochtans onderworpen aan een kruisverhoor door de leden van de Senaat en het Congres, en sommige zwarte toga’s halen zelfs hun hermelijnen mantel niet. Hier moet de aanstelling van de twaalf rechters in het Grondwettelijk Hof ook de facto alternerend bekrachtigd worden door de Kamer en de Senaat.

Onze volksvertegenwoordigers vertegenwoordigen echter niet langer meer de natie, zoals de grondwet het voorschrijft, maar hun eigen politieke partij. Ze drukken als marionetten op de knopjes die de partijbonzen hen opleggen. Ze zijn gereduceerd tot handpoppen aan de touwtjes van elke meerderheid die toevallig aan de macht is. Vazalliteit levert vroeg of laat immers een lucratief uitloopbaantje op. Wie zijn geweten volgt en niet de richtlijnen van het politbureau, haalt zelfs de kieslijsten niet meer.