In Netwerk in Aalst krijgt vooral jong talent een rijkelijke kans!
Netwerk in Aalst is één van de speer-locaties van de Vlaamse Gemeenschap waar vooral jong en minder bekend beeldende kunst-talent een professioneel platform kan vinden.
Dat is uitzonderlijk geworden omdat veel instituten programmeren op basis van te verwachten publieksopkomst en schitterende “cijfers” kan je nu eenmaal niet genereren met het tonen en ontsluiten van werk van jonge kunstenaars. Dat is vandaag een probleem omdat de doorstroming van jonge kunstenaars wordt gehypotikeerd en fris bloed niet de nodige impulsen kan injecteren in een kunstsysteem dat niet zelden opteert voor veilige status quo.
De kunstenaars in Netwerk worden goed omringd met de beste technische ondersteuning en belanden in een kritisch klankbord.
De tijd-dribbelende kunst van Adam Leech
Momenteel wordt op het gelijkvloers het recente werk getoond van de Amerikaanse kunstenaar Adam Leech (1973) die al ruime tijd in ons land leeft en werkt. Het is een nobele gedachte om in ons land verblijvende buitenlandse kunstenaars een expo-kans te bieden. Het zijn deze kunstenaars die soms op een ongewilde manier de horizon verruimen van collega’s en andere in kunst geïnteresseerden. En is het nu bij alles niet allemaal een kwestie van horizon ?
Adam Leech bedacht in Aalst een perfecte setting bestaande uit een reeks nieuwe schilderijen, sculpturen en video’s. Dit uiteenlopend werk levert een coherente expo op die inhoudelijk langs de flanken schuurt van rijke referenties gaande van de renaissance via surrealisme tot instructie-performance. Dat klinkt misschien bombastisch maar betekent wel dat Adam Leech creatief denkt en werkt vanuit de humus van de kunstgeschiedenis ten einde een beeldende taal te ontwikkelen die met beide voeten de tijd doorstaat.
De fluïde geschilderde doeken onderzoeken het begrip ruimte en meer bepaald het interieur via het laten zweven op doek van vensters met of zonder figuren waarin de abstractie van het schilderij wordt verhevigd door het genereren van denkbeeldige lichtinvallen.
Het licht valt binnen op het canvas en ontvlamt als een haardvuur. De doeken zijn geschilderd als aquarellen en verlenen voor wie goed toekijkt een deugddoende complexiteit in compositie waarin zichtbaar het plezier van het schilderen gepaard gaat met een rationeel omgaan en samenvoegen van contradictorische/dialectische componenten binnen één en het zelfde beeldvlak.
Adam Leech suggereert in zijn werk een andere picturale ruimte; hij trekt de bezoeker erin mee en biedt bij gevolg een andere werkelijkheid “achter” het canvas. Dat insinueert de kunstenaar met bijvoorbeeld een achtergrond die bestaat uit een gestreept hemd waarin een knoop die achterliggende “vrijheidsgedachte” van geschiedenis en verbeelding openlaat.
Het zijn fascinerende schilderijen die zich niet “zomaar” en gewillig laten consumeren.
Het is ook mooi hoe Adam Leech in deze schilderijen het gordijn als een vlies tussen het natuurlijk licht en de intimiteit van het huiselijk interieur omdraait en inzet als een nieuw plastisch gegeven.
Sculptuur en video
De tegelijk rationele én mysterieuze doeken gaan in één ruimte van Netwerk een nauwe dialoog aan met twee kleinsculpturen waarin “(brok)stukken mens” worden gesuggereerd in plastische overgangen naar een meubel of een vaas. Eén sculptuur ademt een hemd in en uit op een drager waarbij twee poten de allusie wekken van een volks meubelstuk.
Deze sculptuur fascineert omdat ze heel plechtig op een witte lage en lange sokkel rust en rust biedt in de tentoonstellingsruimte. De andere sculptuur staat ook op een monumentale witte sokkel die zelfs doet denken aan een altaar. De kinetische sculptuur “torent” uit in de ruimte en refereert als een surreëel montage-object aan vanitas. De bloemen steken in een sculpturale samenvoeging van een houten been en een kraaknette hemdsmouw waarin de frisse ruiker ronddraait op een sokkel met het motief van een ster.
De mooiste video op deze uitstekende presentatie van Adam Leech is “Standard Triangulation”. De video wordt gepresenteerd in de context van een gitzwart decor in de vorm van een drieluik dat opnieuw een verwijzing betekent naar de interesse van de kunstenaar voor oude kunst en perspectief. De video toont op het middenpaneel een jonge jazz-zangeres die op de wenken van de kunstenaar jazzstandards zingt. Ze wordt helemaal buiten beeld afgeleid door twee muzikanten waardoor na een tijd de lach het overneemt van de song. Ontroerend mooi en menselijk.
Het pisteleven
Netwerk presenteert ook een spektakelstuk “eerste klasse” van Pieterjan Ginckels (1982).
Hij kreeg het in Netwerk voor elkaar een houten mini-poste te kunnen timmeren die alleen toegankelijk is via een speciaal voor de gelegenheid gemaakte opening in het plafond van het onderliggende Netwerk-café; geen wielerpiste zonder café…
Pieterjan Ginckels bereidde zijn Netwerk-project voor in een galerie in Amsterdam en toont daarvan een video met scènes die de nodige suspens en theatraliteit oproepen.
De fietshelmen zijn beplakt met glinsterende discobal-materie en de stoelen met fictieve namen staan te wachten op de wielrenners/waaghalzen.
Met deze mini-wielerpiste weet de kunstenaar de populaire wielersport te linken aan zijn passie voor de vinylplaat waarbij de idee van het “het rondjes en toertjes draaien” een hoogtepunt zal beleven tijdens een heuse Zesdaagse. Ginckels werkte onlangs samen met electronica-pionier Christian Vogel die speciaal voor de kunstenaar een plaat maakte met welgeteld één seconde muziek.
De piste kan niet worden gebruikt door het publiek; allezn geoefenden krijgen die kans om op de steile flanken van de houten constructie zichzelf de meester te wagen van de middelpuntvliedende kracht…
Eén ding is zeker Pieterjan Ginckels beweegt zich op de smalle piste tussen kunst en entertainment.
Adam Leech & Pieterjan Ginckels nog tot 7 november
luk Lambrecht
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier