België moet zijn verantwoordelijkheid nemen door een duidelijk actieplan op te stellen dat vervuilende technologieën inruilt voor hernieuwbare energie en een dalend energieverbruik. Dat is de reactie van de Klimaatcoalitie.
België moet zijn verantwoordelijkheid nemen door een duidelijk actieplan op te stellen dat vervuilende technologieën inruilt voor hernieuwbare energie en een dalend energieverbruik. Dat is dinsdag de reactie van de Klimaatcoalitie, een vzw die meer dan tachtig organisaties verenigt rond klimaatrechtvaardigheid, op de publicatie van het nieuwe beoordelingsrapport van het IPCC.
In het maandag gepubliceerde rapport wordt benadrukt dat er nog een grote kloof bestaat tussen de klimaatbeloftes van de landen en het beleid dat ze hebben uitgevoerd. De gemiddelde jaarlijkse uitstoot van broeikasgassen tussen 2010 en 2019 blijkt ‘hoger dan in eender welk voorgaande decennium’. Toch is een beperking van de opwarming van de aarde tot 2 en zelfs 1,5 graden Celsius in vergelijking met het einde van de 19e eeuw nog altijd mogelijk, zeggen de IPCC-experten. Daarvoor zijn wel ‘snelle, ingrijpende en in de meeste gevallen onmiddellijke verminderingen van de uitstoot van broeikasgassen in alle sectoren’ nodig.
Tienpuntenplan
Daarom roept de Klimaatcoalitie de verschillende overheden in ons land op om ‘diepgaande structurele en maatschappelijke veranderingen mogelijk te maken’. ‘Het is aan onze politici om levensvatbare en eerlijke alternatieven op tafel te leggen’, stelt Zanna Van Renterghem, vicevoorzitter van de Klimaatcoalitie.
De Klimaatcoalitie verwijst daarvoor naar haar tienpuntenplan. Daarin worden naast meer energie-efficiëntie en minder energieverbruik, ook sectorale oplossingen naar voren geschoven. Ook dient er een Marshall-plan voor de renovatie en isolatie van gebouwen te komen, net als investeringen in ruimtelijke ordening, kwalitatief openbaar vervoer, fietsinfrastructuur en autodelen. ‘Onze economie moet af van een model dat gebaseerd is op de wedloop naar overconsumptie, overproductie en kortetermijnwinst en zich opnieuw toespitsen op sociale en ecologische grenzen’, stelt Van Renterghem.
Ten slotte mag ook internationale solidariteit niet uit het oog worden verloren. ‘De klimaatcrisis stopt niet aan de Belgische grenzen’, onderstreept Van Renterghem. ‘België moet fors zijn bijdrage voor de internationale klimaatfinanciering verhogen, zodat ook lage-inkomenslanden de transitie kunnen maken.’
