Paul Ryan: Romney’s stap in het ongewisse

Wat betekent de keuze van Paul Ryan als kandidaat-vicepresident voor Romney en voor de verdeeldheid in de Republikeinse Partij?

Nog voor de partijconventie definitief heeft beslist welke kandidaat de Republikeinse Partij naar voor schuift als presidentskandidaat om het in november op te nemen tegen president Obama – Ron Paul of Mitt Romney – stelde Mitt Romney zaterdag al zijn kandidaat-vicepresident voor: de jonge spring-in-’t-veld Paul Ryan, volksvertegenwoordiger uit Wisconsin. Wat betekent deze keuze voor Romney en voor de verdeeldheid in de Republikeinse Partij?

De verkiezingsnederlaag van 2008 heeft de Republikeinse Partij, net als de Democratische Partij in 2000, sterk verdeeld. Het water tussen de verschillende kampen wordt steeds dieper. Het partij-establishment schoof Mitt Romney, een zeer gematigd buitenbeentje binnen de partij, naar voor als “consensuskandidaat”, in de hoop verzoening te brengen binnen de GOP. Tevergeefs, met het afhaken van Rick Santorum dreigt Romney de conservatieven te verliezen, en met het systematisch negeren van Ron Paul, de kandidaat van de jongeren, lijkt ook de breuk met de libertariërs definitief. Het partij-establishment had met de keuze van de vicepresident een laatste troef in handen om deze onmisbare groepen aan boord te houden van het zwalpende Republikeinse schip.

Met Paul Ryan haalt Romney niet zomaar iemand binnen. Ryan is met voorsprong het meest onderbouwde en welbespraakte talent binnen de conservatieve vleugel van de Republikeinse Partij. Zijn dossierkennis en retorisch overwicht is ongeëvenaard. Niemand die eraan twijfelt dat Ryan in de debatten met Joe Biden de vloer gaat aanvegen met zijn houterige en inhoudelijk zwakke tegenstander. Maar waar staat de man nu voor?

De Europese media doen Ryan graag af als een “conservatieve hardliner” die genadeloos wil snoeien in het overheidsbeslag en de hervormingen van Obama wil terugschroeven. Is dit wel zo? Het paradepaardje van Ryan is zijn “Alternative Budget Plan”, waarin hij naar eigen zeggen een alternatief wil bieden voor de schuldopstapeling van de regering Obama. Nochtans wil Ryan in zijn plan de publieke uitgaven optrekken van 3,7 biljoen dollar naar 4,9 biljoen tegen 2022. Welke “broodnodige besparingen”? Voor een zogenaamde Republikeinse hardliner die de overheid wil verkleinen heeft hij een op z’n zachtst gezegd “eigenaardig” pad afgelegd als congreslid. Hij was één van de drijvende krachten achter Medicare Part D, een federale wet die de terugbetaling van medicijnen verhoogde, een belangrijk onderdeel van de Medicare Modernization Act van 2003 en de basis voor de Amerikaanse gezondheidszorg die Romney in Massachussets uitbouwde, en Obama federaal tracht uit te bouwen. Niet echt een wet die we zouden associëren met keiharde vrijemarktradicalen? Hij hield de pen vast van George Bush in 2002 toen hij de No Child Left Behind Act ondertekende, een wet die miljardensubsidies toekende aan totaal geflopte onderwijsprogramma’s om kinderen met een leerachterstand te ondersteunen. Hij was één van de eerste pleitbezorgers van TARP, de Troubled Asset Relief Program, de wet uit 2008 die ervoor zorgde dat de federale overheid maar liefst 700 miljard dollar aan toxische kredieten opkocht op de markt. Niet bepaald een fraai voorbeeld van laisser faire kapitalisme, vindt u niet? Hij stemde voor de bail-out van de Amerikaanse automobielindustrie (General Motors en Chrysler). Hij stemde voor de uitbreiding van de omstreden Patriot Act en de omstreden NDAA, de wet die Obama de macht geeft om mensen zonder proces “voor onbepaalde duur” opgesloten te houden. Stuk voor stuk wetten die door het congres werden gejaagd met goedkeuren van beide partijen. Stuk voor stuk wetten die door Obama werden gehandhaafd en uitgebreid.

Samengevat: de Amerikaanse kiezer heeft nu de keuze tussen een president die de overheidsuitgaven met 1 biljoen wil doen stijgen, of eentje die ze met 2 biljoen wil doen stijgen. Als de Europese media het heeft over die “ijskoude, anti-sociale Republikeinen”, over wie hebben ze het in godsnaam? Alleszins niet over Paul Ryan en Mitt Romney.

Tot zover de wetgevende geschiedenis van de uitgavegekke Paul Ryan. Wat bezielt de partij toch om hem naar voor te schuiven als vicepresident? Het lijkt erop dat de Republikeinse Partij de libertariërs voorgoed kwijt is. De charismatische gouverneur van New Jersey, Chris Christie, had zich opgeworpen als één van de favorieten van het Libertarische kamp, voornamelijk gezien zijn steun voor de wet die geregistreerde partnerschappen tussen koppels van hetzelfde geslacht mogelijk maakte in New Jersey.

Voor de conservatieve vleugel van de partij was dit echter een brug te ver. Met Gary Johnson, de voormalige gouverneur van New Mexico, kunnen de teleurgestelde libertariërs zich nu focussen op een volwaardige Libertarische kandidaat die zich volledig geëmancipeerd heeft van de Republikeinse Partij. De polls wijzen onderhand in de richting van een historisch unicum: voor het eerst in een eeuw lijkt een derde partij boven de 5% te zullen piepen in november. De toekomst lacht de libertariërs toe.

Zet Romney dan in op de conservatieve vleugel? Paul Ryan is een katholiek. Dat heeft in de Verenigde Staten zijn voor- en nadelen. Vooreerst leg je als katholiek zo goed als zeker beslag op alle katholieke stemmen in de Verenigde Staten. Dat is vooral belangrijk voor de zwaarwichtige Hispanic vote, die in 2008 door Obama werd afgesnoept van Hillary, maar die nu Obama massaal de rug toekeren. De keuze voor Ryan kan tot een electorale aardverschuiving leiden. Hoewel Romney de libertariërs lijkt te slachtofferen voor de conservatieven, haalt hij waarschijnlijk nu de katholieken van zijn eigen Oostkust binnen, een traditioneel Democratische achterban.

Anderzijds is de onderhuidse spanning tussen katholieken en protestanten in de VS nooit veraf. Vele baptisten in het Zuiden, aanhangers van Ron Paul enerzijds en Rick Santorum anderzijds, sowieso al geen fans van de gematigde Romney, halen zeker hun neus op voor een katholiek uit het noorden. Ryan’s parlementair werk leest dan weer als een liefdesverklaring van de Republikeinen naar de oerconservatieven toe. Ryan is één van de gezichten achter de omstreden Sanctity of Human Life Act, een wetsvoorstel dat een bevruchte eicel grondwettelijke bescherming biedt, zodat elke vorm van abortus, ook al zou die noodzakelijk zijn om het leven van de vrouw te beschermen, onmogelijk wordt. Zelfs in het conservatieve Amerika lijkt geen meerderheid vindbaar om dit – bovendien ongrondwettig – wetsvoorstel te steunen. Op de Religious Right na, natuurlijk.

Alle schuldfinancierende gekheid op een stokje: wat koopt Romney met de keuze voor Ryan? Tijd en populariteit. Ryan ligt goed bij het vrouwelijke electorale segment en de zwevende kiezer, twee groepen die Obama in 2008 aan de overwinning hielpen en nu gedesillusioneerd op zoek zijn naar een alternatief. Wat de houterige, soms wereldvreemde Romney hen niet kan bieden, lijkt Ryan dat wel te kunnen. Zijn jongensachtige ontwapenende stijl, tandpastaglimlach en opbeurende retoriek kan wel degelijk het verschil maken in oktober. Door de partijideoloog binnen te halen kan nu eindelijk, voor het eerst sinds 2000, een inhoudelijk debat gevoerd worden tussen de Democraten en de Republikeinen, voorbij de slogans en de applauscongressen. Het zal zweten worden voor Obama en Biden om de aanvallen van Ryan te counteren. Anderzijds zal Ryan onvermijdelijk de kopman van de tandem Romney/Ryan worden, zoals Cheney dat uiteindelijk werd in Bush’ tweede termijn. Als Obama dit goed weet uit te spelen, zal het wankele vertrouwen in de figuur van Romney nog meer tanen.

Anderzijds hebben Ryan en Obama samen heel wat – ongrondwettige – wetten door het parlement gejaagd en wie Ryan’s voting record nagaat, zal weinig verschil merken tussen Obama’s beleid en wat moet doorgaan als “het alternatief”. Koren op de molen van de independents en de libertariërs, die met de cynische campagne #Obomney2012 steeds meer Amerikanen, voornamelijk jongeren, lijken te overtuigen dat Obama en Romney handpoppen zijn van hetzelfde establishment en de één geen waardig alternatief biedt voor de ander. Een mening die ook wij bij JongLibertairen zijn toegedaan. Gary Johnson 2012!

Jong Libertairen