Pascale Platel – Gezegd Zij

Als Pascale Platel zich ontdoet van een zekere gemakzucht, stoot zij op haar sloefen Geert Hoste van zijn bordkartonnen troon

Pascale Platel is een podiumbeest. Op het podium als ernaast. Ze is een dame. Ze valt op door haar charme, haar stijl en haar manier van zien. Die dubbel is. Ze kijkt in functie van het theater. En specifiek het theater als cabaret. Het specifiek theatergenre waarin het maatschappelijk engagement en de politieke kritiek centraal staan.

Op de Gentse Feesten 2012 haalde ze in de Gentse schouwburg driemaal een voorstelling uit 2002 uit de oude doos. Gezegend Zij. Het verhaal van Jezus wordt verteld vanuit het oogpunt van zijn tante, Elisabeth, de moeder van Johannes de Doper. Aan het tempo van een racewagen schiet zijn leven voorbij. Zijn wonderen en zijn persoonlijkheid, maar ook zijn blunders en zijn twijfels. Een dat alles met een flinke portie relativering, gepuurd uit het antiroomse en de verzetsmentaliteit eigen aan de Gentenaars.

Een reprise is toegestaan. In herhaling vallen is verantwoord wanneer de kwaliteit boven haar artistieke waarde uitstijgt. Dat is bij deze voorstelling niet het geval. Het is puur amusement. In cabaret luistert de zin naar een andere opbouw dan in de schrijf- en spreektaal. Je hoort naar een climax te werken. Om het publiek aan het lachen te brengen. Dat gebeurt in Gezegend Zij, maar te zelden, en slechts dan wanneer het palet van haar stem de richting van het applaus uitgaat. De lach is daarom kunstmatig en voel je van ver aanstormen.

Om de inhoud wordt niet gelachen. Een superflauw verhaal met geen extra inhoudelijke waarde. De slordigheid van het theatraal verhaal tot slot valt op door historische onjuistheden. Beweren dat Martha, Maria Magdalena en Elisabeth de steen van voor het graf van Jezus wegrollen, is nog aanvaardbaar. Die historie is uit de duim gezogen. Pilatus echter gouverneur van Judea noemen is aantonen dat er weinig aandacht aan de compositie werd besteed. Pilatus was procureur. Het cabaretgenre haalt zijn kracht door met de roddel op de loop te gaan, meteen gevolgd door een kat desnoods een filosoof te noemen, maar toch geen hond.

Pascale Platel heeft met drie voorstellingen ruim vijftienhonderd toeschouwers geronseld. Goed voor haar portemonnee, dat neemt niemand haar kwalijk. Maar behandel je publiek niet als vee. Niet eens een foldertje met de basisgegevens over de voorstelling. Een A5-tje op duizend exemplaren is de kost niet. Een programmablaadje wordt door de toeschouwer als een persoonlijk contact beschouwd. Als een postkaart, een herinnering aan een heuglijke uitstap. Je verspreken kan gebeuren. Het tienmaal op een uur doen, want zolang duurt de voorstelling van 17 euro, is triest voor het publiek en verslapt de spanning. Het was dan ook niet verwonderlijk dat het publiek na afloop braaf applaudisseerde, maar de zaal verliet met een blik zonder Pascale of podium voor of achter het netvlies.

De slordige hinkstap van Pascale Platel kwetst het antiroomse niet en ruikt van geen kanten naar verzet. Daarenboven doet het krukkenverhaal haar reputatie geen deugd. Wie haar echter kent en weet van haar theatrale kwaliteit, ziet een dame die het in zich heeft om een grote cabaretière te worden.

Mits een sterk verhaal, een scherpe concentratie, een [schijnbaar] anarchistische regie en een berekende chaos, gepuurd vanuit haar aangeboren logica, kan zij op haar sloefen Geert Hoste van zijn bordkartonnen troon stoten. De kerel heeft namelijk niets te vertellen en het publiek lacht niet om de inhoudelijke waarde van zijn grappen, maar om de flauwheid ervan. Het is geen spontane maar artificiële lach, en dat te bereiken heeft Hoste met de jaren wel geleerd. Dat de VRT via schaar en lijmpot zijn jaarlijkse show op de buis brengt, is enkel omdat er momenteel niets beters voorhanden is. Een kans voor Pascale Platel.

Maar dan moet ze zich wel ontdoen van een zekere gemakzucht waar zij blijkbaar verslaafd aan begint te worden. Kom Pascale, wakker worden en je herpakken.

Guido Lauwaert