Parachutemoord

Hebt ge haar zien binnenkomen in de rechtszaal, met die lelijke rode trui? Bestudeerd!

Het proces-Clottemans. Vier weken smullen voor de crimicel van de VRT-nieuwsdienst. Nog net niet hetzelfde vakantiegevoel als tijdens het proces-Dutroux in Aarlen, waar de hele persmeute, alle advocaten, de burgerlijke partijen en op de duur ook de jury en de magistraten elke avond feestvierden in café Le Wapiti. Bij Monique Poppel. Op een nacht kwamen Marc Dutroux en Michel Nihoul binnenvallen.

Waren dat tijden. Meester Hein Diependaele en rechter Edwin Van Fraechem die voor TerZake eens kwamen rondneuzen. ‘Met zo’n kluns van een voorzitter is het afgelopen met de assisenrechtspraak in België’, dixit Van Fraechem nadat hij vijf minuten in de zaal was geweest. Toen de advocaat en de rechter om vier uur ’s nachts Le Wapiti verlieten om de verre tocht naar huis aan te vatten, viel de dure Saab van meester Diependaele bij het buitenrijden van Aarlen zonder benzine. Op een steile helling.

Er was de voetbalwedstrijd tussen advocaten en journalisten, waarbij de assisenvoorzitter de aftrap kwam geven en rondging met de lotjes van de tombola. Er was de busreis naar Charleroi. En er was de rechtstreekse VRT-uitzending rond de uitspraak. Leo Stoops bracht live verslag uit vanaf een podium, een soort boksring, terwijl Caroline Van den Berghe en Bert Lauwers elk om beurten uit het Justitiepaleis kwamen gesprint en buiten adem de antwoorden van de jury piepten: ‘Op vraag één: ja.’ Daarna rende de ene terug naar binnen en kwam de andere al naar buiten gestormd met het antwoord op vraag twee. (‘Ja.’)

Er waren in totaal drieënzeventig vragen. Caroline was bij zesenveertig al zo vermagerd dat ze na een nieuwe spurt slechts op het nippertje een aangenaam tafereel kon vermijden. Bij de wissel tussen de vragen vier- en vijfenvijftig botsten zij en Lauwers frontaal tegen elkaar. Op de duur stoven de beide ijlbodes zo snel heen en weer dat ze rapper waren dan de jury. Het uiteindelijke vonnis was vroeger te horen op de VRT dan binnen in de rechtszaal.

Van dat niveau is het proces-Clottemans nog niet, maar Leo Stoops is alvast weer in supervorm. U weet dat Leo voor elke tussenkomt in Journaal of TerZake met zijn vrienden voor een bak Duvel wedt dat hij er een vreemde zin of uitdrukking tussen zal lappen. Dat het proces-Dutroux deed denken aan een Poolse landdag was in die categorie de top, maar is bij het begin van de zaak-Clottemans van de tabellen geveegd.

Eerst vertelde hij een verbouwereerde Lieven Verstraete dat hij een paar keer met de beklaagde was gaan eten. ‘Een sympathiek meisje’, wist Leo. ‘Goed opgevoed, keurige taal, weet wat ze wil en heeft haar proces tot in de puntjes voorbereid. Hebt ge haar zien binnenkomen in de rechtszaal, met die lelijke rode trui? Bestudeerd! Om op de jury de indruk te maken van een brave maar wat onappetijtelijke seut, helemaal niet de verleidster die Jef Vermassen van haar zal willen maken. Wees eerlijk, Lieven: zoudt gij daarop kruipen? Ik niet.’

Verstraete, die normaal elke gesprekspartner na vijf seconden onderbreekt, was zo van slag dat hij er deze keer het zwijgen toe moest doen. Stoops was hoe dan ook niet meer te stoppen. Hij is altijd nogal geneigd om de kant van vrouwelijke beklaagden te kiezen. Beroemd is zijn stand-up op de slotdag van het proces-Haemers, waarin hij op de trappen van het Brusselse Justitiepaleis de vrijspraak van de mooie Denise Tyack voorspelde, op hetzelfde moment waarop ze binnen vijfentwintig jaar kreeg.

Clottemans is misschien minder aantrekkelijk dan Denise Tyack, maar datzelfde ging op voor Monique Poppel, ook niet bepaald het anorexiatype. Leo lust graag een bolleke Koninck, laten we niet verder in detail treden. En dus trok hij meteen van leer tegen de openbare aanklager, die de arme Clottemans een moord in de schoenen wou schuiven hoewel hij geen enkel materieel bewijs had, geen vingerafdrukken en geen DNA-sporen. ‘Maar ja,’ zuchtte Leo, ‘wat de openbare aanklager eigenlijk wil aanvoeren is dat als een dier melk geeft en “boe” zegt, het waarschijnlijk een koe is.’

Dat zei hij! Zonder één spier in zijn gezicht te vertrekken, al had de ondeugende twinkeling in zijn ogen al van bij het begin van het gesprek verraden dat er weer iets speciaals op komst was. Lieven Verstraete, op voorhand op de hoogte van de weddenschap, kon zijn lach niet langer inhouden en proestte het uit, maar Leo wist zijn bak Duvel binnen en gooide er nog een schep bovenop: ‘In de meeste gevallen waarin een vrouw wordt vermoord, is de schuldige haar echtgenoot of haar minnaar. Dat klinkt misschien raar, maar het is zo. Hier spreken we over een vrouw die mogelijk vermoord is door de minnares van haar minnaar, dit komt minder frequent voor.

Maar er zijn nog mensen met een motief en met een gelegenheid. De minnaar zelf, eveneens valschermspringer en mee in de lucht bij de fatale val. De man van de minnares van de minnaar, ook een parachutist. En er is de minnares van de man van de minnares van de minnaar van de beklaagde, die zelf een vriendin is van de vrouw van de man van de minnares van de minnaar van de andere minnares. En daar ligt de kans van Vic Van Aelst.’

Na deze uiteenzetting overschouwde Stoops glunderend de ravage die hij in de studio had aangericht, en kondigde dan maar zelf het TerZake Nieuwsoverzicht aan.

Koen Meulenaere